INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2012 r. (data wpływu 31 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorygowania nadpłaconego podatku w związku z opodatkowaniem przez Gminę czynności sprzedaży prawa własności gruntu na rzecz użytkownika wieczystego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorygowania nadpłaconego podatku w związku z opodatkowaniem przez Gminę czynności sprzedaży prawa własności gruntu na rzecz użytkownika wieczystego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na przełomie roku 2010-2011 Gmina dokonała zbycia prawa własności gruntu, będącego w użytkowaniu wieczystym osoby fizycznej lub prawnej. Wystawiono faktury związane z „przekształceniem” prawa wieczystego użytkowania w prawo własności. Faktury ujęte zostały w rejestrze faktur oraz w deklaracjach VAT-7 za dany miesiąc. Podatek należny wynikający z nich został zapłacony na konto urzędu skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gmina ma możliwość skorygowania nadpłaconego podatku należnego:

1. poprzez wystawienie faktury korygującej;
2. ujęcie korekty faktury w deklaracji VAT-7 w miesiącu otrzymania faktury korygującej;
3. złożenie do właściwego miejscowo urzędu skarbowego wniosku o stwierdzenie nadpłaty w trybie art. 75 ustawy Ordynacja podatkowa...

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi, iż sprzedaż nieruchomości stanowiła jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości i nie wpłynęła na „władztwo rzeczy”, które użytkownik wieczysty zdobył w dacie ustanowienia prawa wieczystego gruntu - zbycie nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym wystawiono faktury niedokumentujące faktycznych zdarzeń gospodarczych - czyli rzeczywistej sprzedaży.

Wnioskodawca zaznacza, że mając na uwadze art. 108 ustawy o podatku od towarów i usług - podatek należny z faktur został zapłacony. W celu naprawienia błędu należy wystawić fakturę korygującą do faktury wystawionej w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, która nie stanowi podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc w którym sprzedawca (Gmina) otrzymał to potwierdzenie. Art. 108 ust. 1 ustawy nakłada bowiem obowiązek zapłaty podatku wskazanego w fakturze w oderwaniu od regulacji dotyczących obowiązku podatkowego i zobowiązania podatkowego.

Wnioskodawca uważa, ze wystawienie przez Gminę faktury korygującej - po skutecznym doręczeniu do odbiorcy, uprawnia Gminę do zwrócenia się do właściwego miejscowo urzędu skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w trybie art. 75 ustawy Ordynacja podatkowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 Nr 177 poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z treści art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie tego prawa.

Należy wskazać, iż przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy definiujący pojęcie „dostawa towarów”, nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, iż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

W oparciu o ust. 1a powyższego artykułu, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Stosownie do ust. 2 tegoż artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

Zaznaczenia wymaga fakt, iż do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wobec tego, należy zauważyć, że jeżeli przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło w chwili ustanowienia na rzecz użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości po dniu 30 kwietnia 2004 r., to w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, już wówczas doszło do dostawy tej nieruchomości na rzecz wieczystego użytkownika.

W konsekwencji, zbycie nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego, będące w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości, będzie stanowiło jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpłynie na „władztwo nad rzeczą”, które pierwotny użytkownik uzyskał już w dacie ustanowienia użytkowania wieczystego i nie może być traktowane jako ponowna dostawa tego samego towaru.

Natomiast w sytuacji zbycia nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego, dla którego prawo użytkowania wieczystego ustanowiono przed dniem 1 maja 2004 r. taka czynność nie będzie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i pozostanie poza zakresem tej ustawy.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty, o czym stanowi art. 108 ust. 1 ustawy.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2011 r. rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), regulujące m. in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur korygujących.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Jak wynika § 13 ust. 5 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
2. zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu.

W myśl § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Z przytoczonych uregulowań wynika zatem, iż istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Wskazać również należy, iż w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano (art. 29 ust. 4a ustawy).

W myśl natomiast art. 29 ust. 4b ustawy, warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi nie stosuje się w:

1. eksporcie towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów;
2. dostawie towarów i świadczeniu usług, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
3. sprzedaży: energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy;
4. pozostałych przypadkach, jeżeli w wystawionej fakturze, do której odnosi się korekta, nie wykazano kwoty podatku.

Natomiast w myśl art. 29 ust. 4c ustawy, przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Nadmienia się, iż ustawodawca nie sprecyzował, w jakiej formie nabywca ma dokonać potwierdzenia odbioru faktury korygującej. Zatem, potwierdzenie może mieć dowolną formę, która pozwoli na jednoznaczne stwierdzenie, iż sprzedawca to potwierdzenie otrzymał. Dopiero posiadanie takiego potwierdzenia uprawnia sprzedawcę do stosownego obniżenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż Gmina ma prawo do obniżenia podstawy opodatkowania, wynikającej z wystawionej faktury korygującej zmniejszającej wartość obrotu oraz podatku należnego, pod warunkiem posiadania – przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury – potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez nabywcę towaru. Natomiast, w przypadku gdy uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury nastąpi po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, podatnik jest uprawniony do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Jednocześnie ustawodawca, na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy, nałożył na podatników, o których mowa w art. 15, obowiązek składania w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowych za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Ponadto, zgodnie z art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Zgodnie z art. 75 § 2 pkt 1 omawianej ustawy, uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli:

1. w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej,
2. w deklaracjach innych niż wymienione w art. 73 § 2 pkt 2 i 3, z wyjątkiem deklaracji dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek,
3. nie będąc obowiązanymi do składania zeznań (deklaracji), dokonali wpłaty podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

W przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a i b oraz w pkt 2 lit. a i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację) – art. 75 § 3 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 80 ustawy, prawo do zwrotu nadpłaty podatku wygasa po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu.

Stosownie do treści art. 81 § 1 ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. A w myśl § 2 cytowanego przepisu, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Według art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Gmina w latach 2010-2011 dokonała zbycia prawa własności gruntu będącego w użytkowaniu wieczystym osoby fizycznej lub prawnej. W związku z tym wystawiono faktury związane z tą czynnością, które ujęto w rejestrze faktur oraz w deklaracjach VAT-7 za dany miesiąc. Następnie zapłacono podatek należny wynikający z tych faktur.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny sprawy, wskazać należy, iż sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego nie jest dostawą towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, a przez to czynnością podlegającą opodatkowaniu, niezależnie od faktu, czy dokonane zostało w związku z użytkowaniem wieczystym ustanowionym do dnia 30 kwietnia 2004 r., czy też po tym dniu. W konsekwencji wystawiane przez Wnioskodawcę faktury VAT związane z opodatkowaniem sprzedaży nieruchomości na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych, skutkują możliwością wystawienia przez Wnioskodawcę faktur korygujących faktury pierwotnie wystawione w związku z czynnością zbycia w latach 2010-2011 prawa własności gruntu na rzecz tych osób, jednakże z uwzględnieniem terminów przedawnienia określonego w art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa.

Tym samym, Wnioskodawca jest uprawniony do skorygowania podatku należnego wynikającego z tych faktur korygujących, na zasadach i w terminach określonych w art. 29 ust. 4a-4c ustawy. Należy zatem podkreślić, iż Wnioskodawca ma uprawnienia do rozliczenia faktur korygujących w deklaracjach VAT-7, pod warunkiem posiadania potwierdzenia odbioru tych faktur przez nabywców. W tym przypadku obniżenia podstawy opodatkowania Wnioskodawca dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Jeżeli zaś Wnioskodawca uzyska takie potwierdzenie po terminie złożenia deklaracji za dany okres rozliczeniowy, może uwzględnić fakturę korygującą za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskał.

Dlatego też, podzielając pogląd Wnioskodawcy w przedmiocie możliwości stosownego wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, podkreślenia wymaga, iż stwierdzenie Wnioskodawcy, jakoby „w celu naprawienia błędu należy wystawić fakturę korygującą do faktury wystawionej w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, która nie stanowi podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc w którym sprzedawca (Gmina) otrzymał to potwierdzenie” nie jest jednak w pełni słuszne. Wprawdzie, otrzymanie potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez nabywcę uprawnia Wnioskodawcę do obniżenia podstawy opodatkowania (a tym samym wynikającej z tego obniżenia kwoty podatku należnego) za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzono odbiór faktury korygującej (o ile potwierdzenie to otrzymano przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy) nie zaś za miesiąc, w którym otrzymano to potwierdzenie. Jednakże w przypadku, gdy Wnioskodawca uzyska takie potwierdzenie po terminie złożenia deklaracji za dany okres rozliczeniowy, może uwzględnić fakturę korygującą za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskał, zgodnie z art. 29 ust. 4a ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca uprawniony będzie do stosownego zmniejszenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym Wnioskodawca dokonywać będzie obniżenia podstawy opodatkowania w trybie wskazanego art. 29 ust. 4a ustawy. W konsekwencji, o ile wystąpią faktycznie przesłanki wskazane w art. 75 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Wnioskodawca uprawniony będzie do złożenia stosownego wniosku o stwierdzenia nadpłaty.

Z powyższych względów stanowisko wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo informuje się, iż definitywnej oceny, czy w przedmiotowej sprawie istnieją, czy też nie istnieją stosowne przesłanki do stwierdzenia nadpłaty dokonać może wyłącznie właściwy organ postępowania pierwszej instancji. Tego typu ustalenia wykraczają poza dyspozycje art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.