P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku dotyczącym obowiązku podatkowego w Polsce w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Francji.

Uzasadnienie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w styczniu i lutym 2006 r. Podatnik osiągnął dochody w Polsce z tytułu wykonywanej pracy.

Od dnia 01.03.2006 r. Podatnik pracuje na terytorium Francji we francuskiej firmie. Do Francji Podatnik wyjechał wraz z żoną i dwójką dzieci z zamiarem stałego pobytu. Dzieci Podatnika uczęszczają do francuskiej szkoły.

W związku ze zmianą zamieszkania Podatnik sprzedał wraz z żoną mieszkanie w Polsce, zlikwidowali polskie konta bankowe oraz poinformowali Naczelnika Urzędu Skarbowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania o zmianie miejsca zamieszkania.

W Polsce jako lokata pozostaje działka, której Podatnik wraz z żoną są współwłaścicielami.

Podatnik pyta, czy w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Francji podlega on w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz czy w związku z powyższym będzie zobowiązany w polskim rocznym zeznaniu podatkowym za 2006 r. uwzględnić dochody uzyskane z tytułu pracy wykonywanej we Francji.

Zdaniem Podatnika posiada on w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy oraz nie ma obowiązku w polskim rocznym zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu za 2006 r. wykazać dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Francji.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm., w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Stosownie do art. 4a ww. ustawy, art. 3 ust. 1 i 2a należy stosować z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 polsko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona; określenie to nie obejmuje osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązującego w 2006 r., pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, ze zm.). Zgodnie z tym przepisem miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do zamiaru osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

W przedstawionej sytuacji należy uznać, iż Podatnik z dniem wyjazdu z Polski przeniósł swoje miejsce zamieszkania dla celów podatkowych do Francji, gdyż z państwem tym wiążą go ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze.

W związku z tym od dnia 01.03.2006 r. Podatnik podlega w Polsce opodatkowaniu na zasadach zawartych w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Polski (ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

Jednocześnie do dnia wyjazdu z Polski Podatnik podlegał w Polsce opodatkowaniu zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r.), od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu). Oznacza to, iż za rok 2005 podatnik podlega opodatkowaniu w Polsce od dochodów uzyskanych do dnia wyjazdu z Polski.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.