INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 24.09.2012 r. (data wpływu 01.10.2012 r.) oraz w uzupełnieniu wniosku z dnia 04.12.2012 r. (data nadania 04.12.2012 r., data wpływu 05.12.2012 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 28.11.2012 r. Nr IPPB2/415-870/12-2/MG (data nadania 28.11.2012 r., data doręczenia 03.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy dożywocia – jest:

• prawidłowe - w części dotyczącej braku obowiązku zapłaty podatku od przychodu ze zbycia w 2012 r. w drodze umowy dożywocia udziału wynoszącego 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności, nabytego przez Wnioskodawcę w 1999 r.,
• nieprawidłowe - w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 01.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy dożywocia.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania i własność budynku stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, na podstawie sporządzonej dnia 7 grudnia 1999 r. umowy przeniesienia własności na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej.

W dniu 28 lutego 2002 r. Wnioskodawca zawarł z A. umowę dożywocia, na mocy której Wnioskodawca przeniósł na rzecz A. udział wynoszący 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności.W dniu 02 marca 2010 r. w związku z ustaniem możliwości pełnego wykonywania obowiązków wynikających z umowy dożywocia, umowa ta została rozwiązana, w wyniku czego A. powrotnie przeniosła na rzecz Wnioskodawcy udział wynoszący 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności.

Przedmiotowy wniosek obarczony był brakami formalnymi, w związku z tym pismem z dnia 28.11.2012 r. Nr IPPB2/415-870/12-2/MG (data nadania 28.11.2012 r., data doręczenia 03.12.2012 r.), na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wyjaśnienie:

• czy rozwiązanie umowy dożywocia i powrotne przeniesienie na rzecz Wnioskodawcy udziału wynoszącego 1/2 część w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności nastąpiło w formie aktu notarialnego, czy też na mocy wyroku sądu rozwiązującego umowę dożywocia, gdzie doszło do przejścia własności z powrotem na dożywotnika - zbywcę (tzw. powrotne przejście własności) oraz do wygaśnięcia prawa dożywocia,
• czy ponowne zawarcie przez Wnioskodawcę w 2012 r. umowy dożywocia będzie dotyczyło udziału, który Wnioskodawca powrotnie nabył w wyniku rozwiązania w dniu 2.03.2010 r. umowy dożywocia...
  
  

Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w ustawowym terminie, pismem z dnia 04.12.2012 r. (data nadania 04.12.2012 r., data wpływu 05.12.2012 r.), w którym poinformował, iż:

• rozwiązanie umowy dożywocia i powrotne przeniesienie własności nastąpiło w formie aktu notarialnego,
• ewentualne ponowne zawarcie umowy dożywocia będzie dotyczyło całego budynku, a zatem również udziału ponownie nabytego.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym zawarcie umowy dożywocia w roku 2012 będzie wiązać się z obowiązkiem zapłaty podatku, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy dożywocia w roku 2012 nie będzie rodzić obowiązku podatkowego z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w wyniku zawarcia umowy dożywocia nie dochodzi w ogóle do odpłatnego zbycia nieruchomości w rozumieniu tego przepisu. Stanowisko takie wyraził np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. I SA/Kr 1587/09), jak również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie (wyrok WSA w Szczecinie z dnia 24 marca 2011 r., sygn. I SA/Sz 47/11) argumentując, jak poniżej.

Odpłatność umowy dożywocia w rozumieniu prawa cywilnego, nie oznacza, że przeniesienie własności nieruchomości w jej ramach jest zbyciem odpłatnym w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc zbyciem przynoszącym zbywcy przychód w postaci przysporzenia majątkowego odpowiadającego wartości zbywanej rzeczy wyrażonej w cenie określonej umową, a więc przysporzenia ekwiwalentnego wobec świadczenia zbywcy. W dniu zawarcia umowy dożywocia, a więc w dniu zbycia nieruchomości, nie jest znany ani czasokres, ani wartość dostarczanych dożywotnikowi środków utrzymania. Określenie w tej umowie wartości przyszłych świadczeń z prawem dożywocia związanych nie jest zatem możliwe, co jednocześnie niemożliwym czyni określenie „ceny” wyrażającej wartość zbywanej nieruchomości i tym samym stanowiącej przychód odpłatnego jej zbycia.

Czyniąc określoną w umowie cenę, wyrażającą wartość zbywanej nieruchomości, miernikiem wysokości przychodu ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatkowej, ustawodawca nie przewiduje, poza przychodem z zamiany rzeczy lub praw, innego miernika tego przychodu w sytuacji, gdy z istoty samej umowy wynika, że świadczenie wzajemne otrzymywane przez zbywcę nie daje się wycenić, jak ma to właśnie miejsce w przypadku umowy dożywocia. Wprawdzie w art. 19 ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca podatkowy przewiduje możliwość zastosowania przy ustalaniu przychodu miernika innego aniżeli wartość zbywanej rzeczy wyrażona w cenie określonej w umowie, a mianowicie określenie tego przychodu przez organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej zbywanej rzeczy, ale możliwość tę sprowadza wyłącznie do sytuacji, gdy określona w umowie cena zbycia, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej, określając przy tym w ust. 4 art. 19 właściwy w tym zakresie sposób postępowania tych organów. Za nieuprawnioną zatem, w świetle regulacji zawartej w art. 19 ustawy, uznać należy tezę, że wynikający z istoty dożywocia brak możliwości określenia w umowie ceny, za jaką zbywana jest nieruchomość, pozwala na określenie przychodu z tytułu tego zbycia na podstawie wartości rynkowej zbywanej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się:

• za prawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku zapłaty podatku od przychodu ze zbycia w 2012 r. w drodze umowy dożywocia udział wynoszącego 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności, nabytego przez Wnioskodawcę w 1999 r., natomiast
• nieprawidłowe w pozostałej części.
  
  

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego i jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania i własność budynku stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności w dniu 7.12.1999 r. na mocy umowy przeniesienia własności na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej. W dniu 28.02.2002 r. Wnioskodawca zawarł umowę dożywocia, na mocy której Wnioskodawca przeniósł na rzecz osoby fizycznej udział wynoszący 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności. W dniu 02.03.2010 r. w związku z ustaniem możliwości pełnego wykonywania obowiązków wynikających z umowy dożywocia, umowa ta została rozwiązana, w wyniku czego nabywca powrotnie przeniósł aktem notarialnym na rzecz Wnioskodawcy udział wynoszący 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy ponowne zawarcie w 2012 r. umowy dożywocia będzie wiązać się z obowiązkiem zapłaty podatku od przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Umowa dożywocia regulowana jest przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 908 § 1 ww. ustawy, jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę, jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Zatem charakterystyczną cechą takiej umowy jest ekwiwalentność świadczeń stron tej umowy, przy czym w doktrynie uznaje się, iż jest to ekwiwalentność rozumiana w sensie subiektywnym, a nie obiektywnym, co oznacza, że świadczenia stron względem siebie nie muszą mieć tego samego wymiaru ekonomicznego, ustalanego według kryteriów obiektywnych. Podkreślenia wymaga, iż tego rodzaju umowy zaliczane są do odpłatnych czynności prawnych, które charakteryzują się tym, iż każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej).

Uwzględniając powyższe, umowa o dożywocie, polegająca na tym, że w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie - ma charakter umowy wzajemnej, a w konsekwencji - jest czynnością prawną o charakterze odpłatnym, tj. w jej wyniku dochodzi do odpłatnego zbycia nieruchomości.

Cechą umów odpłatnych jest to, że świadczenie jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi, więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku. Niewątpliwe w przypadku umowy o dożywocie nie mamy do czynienia z klasycznym przykładem ekwiwalentności świadczeń jak przy umowie sprzedaży, gdzie świadczeniu zbywcy odpowiada uiszczenie ceny przez nabywcę Nie oznacza to jednak, że przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje pod tytułem darmym. W zamian za swoje świadczenie zbywca nieruchomości (dożywotnik) uzyskuje, bowiem określone świadczenia służące zaspakajaniu jego potrzeb w taki sposób, aby nie musiał on przyczyniać się do zdobywania środków na zaspokojenie niezbędnych wymagań życiowych. Świadczenie dożywotnika ma, więc swój odpowiednik (równoważnik) w świadczeniach nabywcy nieruchomości. Nie ma przy tym znaczenia dla kwestii odpłatności to, czy świadczenie nabywcy odpowiada dokładnie wartości nieruchomości. Istotą odpłatności umowy o dożywocie jest, bowiem to, że zbywca dokonując przysporzenia nie czyni tego kosztem własnego majątku, albowiem uzyskuje ekwiwalentne świadczenie, posiadające określony wymiar materialny, przejawiający się choćby w zaoszczędzeniu przez zbywcę tych wydatków, które musiałby ponieść w związku z własnym utrzymaniem, gdyby nie doszło do zawarcia umowy o dożywocie.

Z uwagi na powyższe należy przyjąć, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, iż w świetle brzmienia art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych umowa o dożywocie stanowi dla dożywotnika (zbywcy) źródło przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, w sytuacji, gdy zawarta zostanie przed upływem 5 letniego terminu, liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Istotnym dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest, czy zwrotne przeniesienie własności udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności w wyniku rozwiązania umowy o dożywocie stanowi nabycie w rozumieniu wyżej cytowanego art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w dalszej konsekwencji, czy planowane na 2012 r. ponowne zawarcie umowy dożywocia, która dotyczyć będzie całego budynku stanowić będzie źródło przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nabycia nieruchomości, stąd też należy ponownie odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.

W myśl art. 913 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich zamieni wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień, przy czym w wypadkach wyjątkowych sąd może na żądanie zobowiązanego lub dożywotnika, jeżeli dożywotnik jest zbywcą nieruchomości, rozwiązać umowę o dożywocie (§ 2 art. 913 ww. ustawy).

Z porównania brzmienia obu paragrafów art. 913 wynika, że zasadniczą przesłanką rozwiązania umowy dożywocia jest, podobnie jak przy żądaniu zamiany świadczeń objętych prawem dożywocia na rentę, niewłaściwy układ stosunków, uniemożliwiających bezpośrednią styczność stron. Przepis art. 913 § 2 zawiera jedynie dodatkowe zastrzeżenie, że rozwiązanie umowy może nastąpić tylko w wypadkach wyjątkowych, których zaistnienie lub nieistnienie podlega ocenie sądu rozpoznającego sprawę o rozwiązanie dożywocia.

Stosownie do treści art. 3531 Kodeksu cywilnego, Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z powyższego przepisu wynika, że umowa dożywocia może ulec rozwiązaniu w drodze zawartej między stronami umowy o jej rozwiązaniu. W takiej sytuacji, własność nieruchomości przechodzi z powrotem na zbywcę, a prawo dożywocia wygasa.

Zatem, w sytuacji przedstawionej we wniosku przeniesienie własności udziału wynoszącego 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności na Wnioskodawcę w 2010 r. w wyniku rozwiązania umowy dożywocia i powrotnego przeniesienia własności stanowi nabycie w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, pięcioletni okres, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym Wnioskodawca nabył powrotnie na własność udział wynoszący 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności, czyli od końca roku, w którym miało miejsce rozwiązanie umowy dożywocia, czyli od końca 2010 r.

Wobec powyższego, w przypadku ponownego zawarcia w 2012 r. umowy dożywocia nie upłynie jeszcze pięcioletni okres, określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy, w części dotyczącej powrotnie nabytego udziału w 2010 r., w wyniku rozwiązania umowy dożywocia, tym samym zbycie tego udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności stanowić będzie źródło przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, osiągnięty przez Wnioskodawcę przychód w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 1999 r. nie będzie podlegać w ogóle opodatkowaniu, gdyż zgodnie z powołanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie upłynęło ponad 5 lat.

Dokonując oceny skutków prawnych odpłatnego zbycia w 2012 r. w drodze umowy dożywocia, powrotnie nabytego w 2010 r. udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności należy zastosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu ustawy obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) z dniem 1 stycznia 2009 r. zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) -c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r., od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym, na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega, co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 22 ust. 6c koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy lub praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Wysokość tych nakładów, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Reasumując, mając na uwadze przytoczone wyżej uregulowania prawne oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż:

• w przypadku ponownego zawarcia w 2012 r. umowy dożywocia nie upłynie jeszcze pięcioletni okres, określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy, w części dotyczącej powrotnie nabytego w 2010 r. udziału, w wyniku rozwiązania umowy dożywocia, tym samym zbycie tego udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz we współwłasności budynku stanowiącego odrębny przedmiot własności stanowić będzie źródło przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• osiągnięty przez Wnioskodawcę przychód w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 1999 r. nie będzie podlegać w ogóle opodatkowaniu, gdyż zgodnie z powołanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie upłynęło ponad 5 lat.
  
  

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wskazać należy, iż powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Zgodnie bowiem z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższego wynika, że organ właściwy do wydania interpretacji indywidualnej nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie jest zatem ani obowiązany ani uprawniony do analizy dołączonych do wniosku dokumentów ani do wykorzystania ich treści przy ocenie stanowiska wnioskodawcy. Organ ten jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę. Tym samym, jeżeli jednak przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.