INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14.09.2012r. (data wpływu 19.09.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.09.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe :

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej ‚„V.” albo „Wnioskodawca”) zamierza rozpocząć działalność, w ramach której sprzedawać będzie gotowe produkty w postaci pizzy. Działalność Wnioskodawcy polegała będzie na sprzedaży dwóch rodzajów pizzy:

1. Przygotowywanej na miejscu przez pracowników V.,
2. Przygotowywanej i mrożonej uprzednio na zamówienie Wnioskodawcy u kontrahenta V., a następnie przechowywanej w siedzibie V. Tak przygotowana pizza będzie odgrzewana i sprzedawana na miejscu przez pracowników Wnioskodawcy.
   
   

Ad. 1

Pizza przygotowywana będzie „na miejscu” z odrębnych, kupowanych „na bieżąco”, w dużych ilościach składników. Co do zasady ciasto „wyrabiane” będzie przez pracowników lokalu dzień wcześniej. Pozostałe składniki, przykładowo takie jak: ser żółty, szynka, oliwki, pieczarki, każdorazowo przed rozpoczęciem sprzedaży, przygotowywane będą przez pracowników Wnioskodawcy (tj. przykładowo krojone) w odpowiednich proporcjach, tak żeby w momencie realizacji zamówienia pracownik mógł jedynie dodać poszczególne składniki do ciasta zgodnie z zamówieniem klienta. Tak przygotowany produkt, posypany uprzednio serem, pieczony będzie w specjalnym piecu, a następnie podawany klientowi. Wnioskodawca w swoim asortymencie posiadać będzie kilkanaście typów pizzy. Na życzenie klienta istniała będzie możliwość wymiany jednego lub dwóch składników w ramach stałych pozycji w asortymencie. Sprzedaż pizzy generalnie odbywała się będzie „na bieżąco”. V. nie wyklucza jednak, iż poszczególne składniki z wyjątkiem ciasta przechowywane będą w lodówce i wykorzystywane w kolejnych dniach.

Ad. 2

Wnioskodawca przewiduje również sytuacje, kiedy to:

• ilość składników będzie niewystarczająca w stosunku do bieżącego zapotrzebowania V. (składników po prostu zabraknie) (a),

• ilość zamówień przekroczy w danym momencie możliwości produkcyjne Wnioskodawcy (b), co w praktyce oznaczałoby, iż V. nie jest w stanie na bieżąco realizować zamówień klientów.
  
  

W związku z ryzykiem wystąpienia ww. sytuacji (a) i (b), Wnioskodawca zamierza nawiązać współpracę z kontrahentem, który na podstawie składanych przez V. z około tygodniowym wyprzedzeniem zamówień, przygotowywał będzie pizzę. Przygotowaną pizzę od razu będzie zamrażał a następnie dostarczał do Wnioskodawcy w specjalnie do tego przystosowanym samochodzie chłodniczym. V. przechowywać będzie zamrożoną pizzę w warunkach chłodniczych, aż do momentu pojawienia się wymienionych w punkcie (a) i (b) okoliczności. W przypadku ich wystąpienia pracownik V., zgodnie z bieżącym zapotrzebowaniem, odmrażał będzie odpowiednią ilość pizzę lub pizze, które po podgrzaniu sprzedawane będą konsumentom.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż kontrahent przygotowywał będzie pizzę na podstawie zgłaszanego przez Wnioskodawcę zapotrzebowania, zgodnie z wytycznymi V. Tym samym to V. będzie określał rodzaj oraz wielkość pizzy, jak również gramaturę i standardy jakości poszczególnych składników. Asortyment tj. rodzaje pizzy zamawianej od kontrahenta, co do zasady, nie będą się różniły od opisanych w punkcie pierwszym. Klient finalny otrzymywał więc będzie produkt porównywalny pod względem jakości do tego przygotowywanego bezpośrednio na miejscu przez pracowników V. Oznacza to, że generalnie nie będzie różnicy pomiędzy produktem finalnym przygotowanym na miejscu a produktem finalnym tylko odgrzewanym w piecu przez pracowników V. Wnioskodawca nie zamierza wprowadzać rozróżnienia w menu ze względu na sposób przygotowania produktu, co oznacza, iż klient finalny nie będzie wiedział, który rodzaj produktu konsumuje (brak będzie także „rozróżnienia cenowego”). Jak wskazano bowiem powyżej drugi rodzaj pizzy co do zasady sprzedawany będzie konsumentom w sytuacji wyczerpania zapasów składników niezbędnych do produkcji pizzy bądź też nadmiernej ilości zamówień, przekraczającej możliwości produkcyjne Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zamierza prowadzić sprzedaż za pomocą dwóch „kanałów dystrybucji”:

• Pizza wydawana będzie klientom indywidualnym „na wynos” przy ladzie, po dokonaniu przez klienta wyboru pizzy oraz wniesieniu odpowiedniej opłaty za odbierany towar. W lokalu nie będzie infrastruktury typowej dla restauracji. Co prawda, klient będzie miał do dyspozycji kilka stołków barowych, jednak lokal nie będzie przystosowany do konsumpcji posiłków na miejscu. Tym samym miejsca siedzące będą służyły jedynie oczekiwaniu na zamówiony produkt. Wydanie pizzy dokonywane będzie do rąk klienta bez obsługi kelnerskiej oraz innych czynności towarzyszących z reguły usługom gastronomicznym. Gotowy posiłek wydawany będzie w przeznaczonych do tego kartonowych pudełkach. Na życzenie klienta do pizzy dodawany będzie odrębnie zapakowany w plastikowe pudełko sos.
  
  

Klient dokonywał więc będzie zakupu gotowego produktu, który będzie konsumowany poza lokalem. Wnioskodawca pragnie jeszcze raz podkreślić, iż nie przewiduje możliwości konsumpcji produktu na miejscu tj. w lokalu.

• Drugim „kanałem dystrybucji” będzie sprzedaż z dostawą do kupującego. Odbywać się to będzie na podstawie składanych telefonicznie bądź internetowo zamówień. Pizza dostarczana będzie przez pracowników lokalu za pomocą motocyklu bądź skutera. Klient otrzymywał będzie gotowy produkt w przeznaczonych do tego jednorazowych tekturowych pudełkach, do którego na życzenie klienta dołączany będzie odrębnie zapakowany w plastikowe pudełko sos.
  
  

W opinii Wnioskodawcy właściwe PKWiU dla opisanych powyżej produktów to 10.85.1, tj. sprzedaż gotowych posiłków i dań, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jaką stawkę podatku od towarów i usług powinien stosować Wnioskodawca na opisaną w punkcie 1., przygotowywaną na miejscu i sprzedawaną „na wynos” pizzę...
2. Jaką stawkę podatku od towarów i usług powinien stosować Wnioskodawca na opisaną w punkcie 1, przygotowywaną na miejscu i dostarczaną bezpośrednio do kupującego pizzę...
3. Jaką stawkę podatku od towarów i usług powinien stosować Wnioskodawca na opisaną w punkcie 2, przygotowywaną na zamówienie Wnioskodawcy u kontrahenta V., a następnie mrożoną i odgrzewaną na miejscu przez pracowników Wnioskodawcy i sprzedawaną „na wynos” pizzę...
4. Jaką stawkę podatku od towarów i usług powinien stosować Wnioskodawca na opisaną w punkcie 2, przygotowywaną na zamówienie Wnioskodawcy u kontrahenta V., a następnie mrożoną i odgrzewaną na miejscu przez pracowników Wnioskodawcy i dostarczaną bezpośrednio do kupującego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy :

Ad. 1-4

Wnioskodawca uważa, iż powinien stosować stawkę VAT w wysokości 5% zarówno w stosunku do przygotowywanej na miejscu (1) jak i przygotowywanej przez kontrahenta V., a następnie mrożonej i odgrzewanej na miejscu przez pracowników V. (2) pizzy, ponieważ zgodnie z pozycją 28 załącznika nr 10 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „Ustawa o VAT”) sprzedaż gotowych posiłków i dań (PKWiU ex 10.85.1), z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2% opodatkowana jest stawką podatku VAT w wysokości 5%.

W opinii Wnioskodawcy „kanał dystrybucji” pozostaje bez wpływu na stawkę VAT, tj. zarówno w przypadku sprzedaży „,na wynos” jak i dostawy pizzy bezpośrednio do konsumenta (dotyczy zarówno pizzy przygotowywanej na miejscu przez pracowników V. (1) jak i przygotowywanej przez kontrahenta Wnioskodawcy, a następnie mrożonej i odgrzewanej na miejscu przez pracowników V. (2)), stawka VAT wynosić będzie 5 %.

Dla oceny sytuacji istotne są 2 wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: „ETS”): wyrok ETS z dnia 10 marca 2011 roku C-497/09 (w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09) oraz wyrok ETS z dnia 2 maja 1996 roku w sprawie C-231/94.

W wyroku z dnia 10 marca 2011 roku C-497/09 (w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09) ETS uznał, iż sprzedaż przygotowywanych na miejscu posiłków w tym m.in.: kiełbasek z grilla, hot-dogów, frytek, szaszłyków oraz kotletów jest powiązana z różnymi elementami świadczenia usług. Stwierdził jednocześnie, iż:

„przeważającym elementem tych transakcji w ich całościowym ujęciu jest dostawa gotowych dań lub artykułów żywnościowych (...), jako że przygotowanie tych produktów, pobieżne i znormalizowane, jest nierozerwalnie związane z tymi transakcjami”. Z przytoczonego wyroku jasno więc wynika, że w sytuacji w której znajduje się Wnioskodawca mamy do czynienia z dostawą towarów.

W wyroku z dnia 2 maja 1996 roku w sprawie C-231/94 ETS rozróżnił dostawę posiłków „na wynos”, która nie jest powiązana ze świadczeniem usług kreujących zwiększoną konsumpcję na miejscu. W rezultacie jedynie transakcje dokonywane w restauracjach o odpowiedniej infrastrukturze zapewnianej konsumentom (tzn. przykładowo z salą restauracyjną, szatnią, meblami, wyposażeniem, naczyniami), zostały potraktowane przez ETS za świadczenie usług. Nie sposób więc uznać, iż sprzedaż gotowego produktu „na wynos” bądź też jego dostawa do kupującego może zostać potraktowana jako świadczenie usług.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyroki ETS Wnioskodawca uważa, że na gruncie VAT nie będzie świadczył usług, lecz będzie dokonywał dostawy towarów. Świadczyć o tym będzie przede wszystkim charakter prowadzonej przez V. działalności, jaką będzie sprzedaż gotowego posiłku na rzecz finalnego konsumenta. Istotą transakcji dokonywanych przez Wnioskodawcę będzie zatem sprzedaż gotowych produktów przeznaczonych do konsumpcji we własnym zakresie. Zbieżne stanowisko zostało zawarte w interpretacji prawa podatkowego (sygnatura akt: IPPP1-4441-74/11-2/PR) z dnia 21 października 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który również powołuje się na wymieniony powyżej wyrok ETS. W przedstawionym w interpretacji stanie faktycznym sprzedaż hot-dogów oraz „produktów z pieca” na stacjach benzynowych, przystosowanych do konsumpcji na miejscu, została potraktowana jako kompleksowa dostawa towarów, opodatkowana 5 % stawką VAT.

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione również w interpretacji prawa podatkowego (sygnatura akt: IPTPP4/443-238/12-2/05) z dnia 20 czerwca 2012 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, sprzedaż nabytych lub wytworzonych wcześniej przez spółkę gotowych produktów, klientom indywidualnym przy ladzie została opodatkowana jako sprzedaż gotowych posiłków i dań (zgodnie z grupowaniem PKWiU 10.85.1) stawką VAT w wysokości 5%.

Opierając się na powołanych wyrokach ETS oraz interpretacjach prawa podatkowego, Wnioskodawca uważa, iż w przypadku sprzedaży obu rodzajów pizzy (1) oraz (2), niezależnie czy sprzedaż będzie odbywała się „na wynos” czy też z dostawą do konsumenta, w opinii Wnioskodawcy, powinna zostać potraktowana jako sprzedaż gotowych posiłków i dań, opodatkowana 5 % stawką VAT. Nie sposób bowiem odróżnić charakteru działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę od tego prezentowanego w powyższych interpretacjach oraz wyrokach.

Reasumując, zgodnie z załącznikiem nr 10 do ustawy o VAT sprzedaż gotowych posiłków i dań, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2% opodatkowana jest stawką podatku VAT w wysokości 5%.

W związku z powyższym w każdym przypadku, w opinii Wnioskodawcy dokonywać on będzie dostawy towarów, która podlegać będzie opodatkowaniu 5%-ową stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności określony został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 cyt. ustawy.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż Spółka zamierza rozpocząć działalność, w ramach której sprzedawać będzie gotowe produkty w postaci pizzy. Działalność Wnioskodawcy polegała będzie na sprzedaży dwóch rodzajów pizzy:

1. Przygotowywanej na miejscu przez pracowników V.,
2. Przygotowywanej i mrożonej uprzednio na zamówienie Wnioskodawcy u kontrahenta V., a następnie przechowywanej w siedzibie V. Tak przygotowana pizza będzie odgrzewana i sprzedawana na miejscu przez pracowników Wnioskodawcy.
   
   

Pizza przygotowywana będzie „na miejscu” z odrębnych, kupowanych „na bieżąco”, w dużych ilościach składników. Co do zasady ciasto „wyrabiane” będzie przez pracowników lokalu dzień wcześniej. Pozostałe składniki, przykładowo takie jak: ser żółty, szynka, oliwki, pieczarki, każdorazowo przed rozpoczęciem sprzedaży, przygotowywane będą przez pracowników Wnioskodawcy (tj. przykładowo krojone) w odpowiednich proporcjach, tak żeby w momencie realizacji zamówienia pracownik mógł jedynie dodać poszczególne składniki do ciasta zgodnie z zamówieniem klienta. Tak przygotowany produkt, posypany uprzednio serem, pieczony będzie w specjalnym piecu, a następnie podawany klientowi.

Wnioskodawca przewiduje również sytuacje, kiedy ilość składników będzie niewystarczająca w stosunku do bieżącego zapotrzebowania lub ilość zamówień przekroczy w danym momencie możliwości produkcyjne Wnioskodawcy. W związku z ryzykiem wystąpienia ww. sytuacji, Wnioskodawca zamierza nawiązać współpracę z kontrahentem, który na podstawie składanych przez V. z około tygodniowym wyprzedzeniem zamówień, przygotowywał będzie pizzę. Przygotowaną pizzę od razu będzie zamrażał a następnie dostarczał do Wnioskodawcy w specjalnie do tego przystosowanym samochodzie chłodniczym. V. przechowywać będzie zamrożoną pizzę w warunkach chłodniczych, aż do momentu pojawienia się wymienionych wyżej okoliczności. W przypadku ich wystąpienia pracownik V., zgodnie z bieżącym zapotrzebowaniem, odmrażał będzie odpowiednią ilość produktów, które po podgrzaniu sprzedawane będą konsumentom.

Wnioskodawca zamierza prowadzić sprzedaż za pomocą dwóch „kanałów dystrybucji”:

• Pizza wydawana będzie klientom indywidualnym „na wynos” przy ladzie, po dokonaniu przez klienta wyboru pizzy oraz wniesieniu odpowiedniej opłaty za odbierany towar. W lokalu nie będzie infrastruktury typowej dla restauracji. Co prawda, klient będzie miał do dyspozycji kilka stołków barowych, jednak lokal nie będzie przystosowany do konsumpcji posiłków na miejscu.
• Drugim „kanałem dystrybucji” będzie sprzedaż z dostawą do kupującego. Odbywać się to będzie na podstawie składanych telefonicznie bądź internetowo zamówień. Pizza dostarczana będzie przez pracowników lokalu za pomocą motocyklu bądź skutera.
  
  

Wnioskodawca klasyfikuje ww. posiłki według PKWiU 10.85.1 jako „gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu pow. 1,2 %”.

Na tle tak przedstawionych okoliczności sprawy, wątpliwości Spółki sprowadzają się do kwestii zastosowania właściwej stawki podatku dla opisywanych czynności, co z kolei wymaga w pierwszej kolejności określenia czy mamy do czynienia z dostawą towarów czy świadczeniem usług.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż mając do czynienia z kilkoma czynnościami, które składają się w rezultacie na jedno zasadnicze świadczenie, możemy mówić o pewnym kompleksie usług. Zagadnienie to było przedmiotem wielu orzeczeń wydawanych zarówno przez TSUE, jak i sądy administracyjne. Wspólną tezą, jaką można sformułować na ich podstawie, jest twierdzenie, iż w sytuacji, gdy „dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej”.

Należy również podkreślić, iż w wyroku C-349/96 w sprawie Card Protection Plan Ltd, TSUE stwierdził, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Z analizy powyższego wynika zatem, iż rozstrzygając, czy w konkretnej sprawie mamy do czynienia z jednym bądź wieloma świadczeniami, istotne jest dokonanie tej analizy z punktu widzenia klienta, odbiorcy tych czynności. Poza tym, ustalenie, czy świadczenie złożone należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności, w jakich następuje transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących.

Wnioskodawca wskazał, iż na jego działalność składa się szereg czynności, których głównym elementem i jednocześnie istotą jest sprzedaż gotowego posiłku. Nie ulega wątpliwości, iż w tym właśnie celu (w celu nabycia konkretnego towaru/posiłku), klient składa zamówienie. Wszelkie dodatkowe czynności podejmowane przez Spółkę zmierzają do osiągnięcia tego właśnie rezultatu. Uwzględniając powyższe, w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy stwierdzić należy, że sprzedaż pizzy ”na wynos” w lokalu należącym do Wnioskodawcy, jak i z dostawą do klienta po wcześniejszym jej zamówieniu (telefonicznym lub internetowym), stanowi dostawę towarów, a nie świadczenie usług. Nabywca w/w produktów (pizzy) nie oczekuje żadnych dodatkowych świadczeń, poza zakupem tych produktów. Bez wpływu na przedstawioną ocenę prawnopodatkową pozostaje fakt, iż ze sprzedażą tych towarów wiąże się wykonywanie przez pracownika danego lokalu czynności polegających m.in. przygotowaniu ciasta, przygotowaniu (krojeniu) pozostałych składników, pieczeniu lub podgrzaniu produktów, zapakowaniu pizzy, dowiezieniu do klienta pod wskazany adres itp. Powyższym czynnościom, w całym świadczeniu, nie można przypisać charakteru dominującego, przeważającego, pozwalającego na uznanie całości wykonywanych czynności za świadczenie usług. W związku z powyższym należy uznać, iż w stanie faktycznym wskazanym przez Spółkę mamy do czynienia z kompleksową dostawą towarów.

Z treści art. 6 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wynika, iż „usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy”. Zgodnie z art. 6 ust. 2, za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

W powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien Trybunał wprowadził rozróżnienie na transakcje dotyczące działalności restauracyjnej i transakcje dotyczące żywności na wynos. Zgodnie z tym orzecznictwem, transakcje dotyczące działalności restauracyjnej (świadczenia usług) „charakteryzuje ciąg elementów i czynności, od przygotowania posiłku do jego fizycznego podania”, wśród których dostawa artykułów żywnościowych stanowi tylko jeden ze składników, a przeważa zdecydowanie świadczenie usług. Z żywnością na wynos (dostawą towarów) mamy do czynienia, jeżeli poza dostawą artykułów żywnościowych „transakcji nie towarzyszą usługi mające na celu organizację konsumpcji na miejscu w odpowiednim otoczeniu”.

Do powyższego wyroku odniósł się również TSUE w orzeczeniu z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09, podtrzymując argumentację przedstawioną w wyroku w sprawie Faaborg-Gelting Linien. W przedmiotowym orzeczeniu Trybunał, odnosząc się do kwestii, czy sprzedaż w przyczepach i na stoiskach gastronomicznych kiełbasek, frytek i innych gotowych produktów do spożycia na miejscu na ciepło, stanowi dostawę towarów, wskazał, iż „w działalności będącej przedmiotem postępowań w sprawach C-497/09 i C-501/09 nie występują kelnerzy, nie doradza się w rzeczywistości klientom, nie ma serwisu w ścisłym znaczeniu, polegającego na przekazywaniu zamówienia do kuchni, układaniu dań na talerzach i podawaniu ich klientom, brakuje zamkniętych i ogrzewanych lokali przeznaczonych do konsumpcji dostarczonych produktów, brakuje szatni i toalet, brakuje też, co do zasady, naczyń, mebli i nakryć stołowych.” W pkt 70 ww. orzeczenia Trybunał podkreślił, iż „elementy świadczenia usług wskazane przez sąd krajowy polegają bowiem jedynie na istnieniu podstawowych urządzeń, to jest prostych kontuarów do konsumpcji bez miejsc siedzących, pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu, na świeżym powietrzu. Tego rodzaju podstawowe urządzenia wymagają jedynie nieznacznej działalności ludzkiej. Zatem elementy te stanowią jedynie świadczenia dodatkowe w minimalnym zakresie i nie zmieniają dominującego charakteru świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów.”

Ponadto Trybunał zauważył, iż „przeważającym elementem tych transakcji w ich całościowym ujęciu jest dostawa gotowych dań lub artykułów żywnościowych (…), a udostępnienie podstawowych urządzeń pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu ma charakter wyłącznie dodatkowy i drugorzędny. (…) konsumpcja na miejscu, która nie stanowi zasadniczej cechy owej transakcji, nie może determinować jej charakteru.”

Powołane powyżej orzeczenia TSUE, potwierdzają stanowisko Spółki, zgodnie z którym sprzedaż pizzy „na wynos” oraz z dostawą do klienta stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Bez wpływu na przedstawioną ocenę prawnopodatkową pozostaje fakt, czy pizza przygotowywana będzie na miejscu w lokalu Wnioskodawcy przez jego pracowników, czy też przygotowywana na zamówienie Spółki u kontrahenta, następnie mrożona, a w przypadku awaryjnych sytuacji opisanych we wniosku, odgrzewana w lokalu Wnioskodawcy przez jego pracowników i sprzedawana „na wynos” bądź też dostarczana bezpośrednio do kupującego. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż niezależnie od miejsca przygotowywania pizzy, klient będzie otrzymywał produkt porównywalny pod względem jakości oraz ceny.

Zgodnie z przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. W myśl art. 2 pkt 30 ustawy, przez „PKWiU ex” - rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Wyjaśnić należy, iż klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy, jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach.

Ze złożonego wniosku wynika, iż w ocenie Wnioskodawcy opisane w stanie faktycznym produkty sprzedawane „na wynos” oraz dostarczane klientom na zamówienie winny być klasyfikowane w grupowaniu PKWiU ex 10.85.1 „gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%”.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 - 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej, przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku w stosunku do niektórych czynności. Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, w związku z pozycją 42 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8 % podlegają, towary zgrupowane pod symbolem PKWiU – ex 10.85.1 „Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2 %.

W objaśnieniach do załącznika nr 3 ustawy o podatku od towarów i usług w pkt 1, wskazano, iż wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik. Zatem, zasadnym jest zbadanie czy dla dostawy ww. towarów znajdzie zastosowanie niższa stawka podatku VAT niż 8%.

Zgodnie z art. 41 ust. 2a ustawy, dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5%. Natomiast w przywołanym załączniku w poz. 28 wymienione są „Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu, powyżej 1,2 %”, sklasyfikowane pod symbolem PKWiU - ex 10.85.1.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż będące przedmiotem zapytania posiłki (pizze), sprzedawane przez Spółkę w jej lokalach „na wynos” lub zamówione z dostawą do klienta, niezależnie od tego czy przygotowywane są w lokalu Wnioskodawcy czy też u kontrahenta, a następnie mrożone i odgrzewane w lokalu Wnioskodawcy - traktowane jako towar w postaci gotowych posiłków i dań sklasyfikowanych w grupowaniu 10.85.1 PKWiU, podlegają opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 5 %, na mocy wyżej powołanego art. 41 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.