POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu, działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.– Ordynacja podatkowa /t.j. Dz.U. z  2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm./ - po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 19.06.2007 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 19.06.2007 r. zwrócił się Pan z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ze stanu faktycznego, przedstawionego w piśmie wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowcy w spółce cywilnej. W ramach działalności gospodarczej wykonuje Pan usługi na terenie całej Europy z czym wiąże się nieobecność Pana w miejscu zamieszkania przez dłuższy okres czasu.

W związku z powyższym pytanie skierowane do organu podatkowego brzmi:
Czy, wartość diet za podróże służbowe można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Pana, w związku z charakterem wykonywanych usług, diety za podróże służbowe stanowić będą koszt uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, w oparciu o obowiązujące przepisy prawa – Naczelnik Urzędu Skarbowego Oświęcimiu, stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Diety i inne należności za czas podróży służbowej stanowią koszty uzyskania przychodów. Oczywiście warunkiem koniecznym jest istnienie związku pomiędzy przychodami firmy a odbywaną podróżą służbową.

Jednocześnie ich wartość nie może przekraczać kwot określonych w dwóch rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1991 ze zm.).

Rozporządzenia te nie zawierają definicji podróży służbowej, która jest swoistą konstrukcją prawa pracy.

Zgodnie z przepisami art. 77 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1976 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) podróżą służbową jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę. Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Przepis art. 77 § 1 Kodeksu pracy nie zawiera definicji „stałego miejsca pracy”.

Wprawdzie z w/w art. wynika, iż pojęcie podróży służbowej dotyczy pracowników zatrudnionych przez pracodawców, a nie osób prowadzących działalność gospodarczą jednak sens i treść wyżej powołanego art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym wskazuje na uznanie za koszt wydatków związanych z wyjazdami dotyczącymi prowadzonej działalności do wysokości diet określonych w odrębnych przepisach bez względu na rodzaj wykonywanej działalności gospodarczej.

Jeżeli więc ponoszone wydatki służą osiąganiu przychodów i nie przekraczają określonych kwot, wówczas należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Oznacza to, że przedsiębiorcom przysługuje prawo uwzględniania w kosztach wartości diet za czas podróży służbowych w ramach zakreślonego limitu tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Zgodnie z powołanym wyżej rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. z tytułu podróży służbowej pracownikowi przysługują diety, oraz zwrot innych kosztów, w tym m.in. kosztów noclegów. Dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w trakcie podróży. Osoba prowadząca działalność gospodarczą w sytuacji odbywania podróży służbowej nie może zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatków faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania (wyżywienia), lecz może zaliczyć do nich tylko ich część równą diecie za czas podróży służbowej. Przedsiębiorca odbywający podróż służbową może natomiast zaliczyć do kosztów uzyskania faktycznie poniesione wydatki za nocleg na podstawie faktury dokumentującej poniesiony wydatek.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

W sprawie będącej przedmiotem zapytania nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

POUCZENIE:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia (art. 14a § 4, art. 236 § 2 pkt 1 u.O.p.).