POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wadowicach działając na podstawie przepisów art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm./ oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz. U. Nr 217, poz. 1590/ po rozpatrzeniu Pana wniosku nadanego w Urzędzie Pocztowym w Wadowicach w dniu 29.06.2007/ data wpływu do tut. Urzędu 02.07.2007/ w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowcy w kraju i zagranicą. Siedziba Pana firmy mieści się w Wadowicach. Na podstawie otrzymanych zleceń wykonuje Pan usługi na terenie całego kraju oraz za granicą, w tym np. tygodniowe trasy zagraniczne.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie stwierdza Pan, iż każda podróż służbowa osoby prowadzącej działalność gospodarczą, pozostająca w związku z tą działalnością i mająca na celu osiągnięcie przychodu jest podróżą służbową. Zatem stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalone diety w związku z ich odbyciem stanowią koszty uzyskania przychodów w wysokości obowiązującego limitu.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz obowiązujące przepisy prawa Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wadowicach stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm./ kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W świetle powyższego, wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, zarówno bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Oznacza to, że diety stanowią koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że istnieje związek pomiędzy przychodami firmy, a odbywaną przez podatnika podróżą służbową. Jednocześnie nie mogą one przekraczać kwot określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju /Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm./ i rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju /Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm./. Rozporządzenia nie zawierają definicji podróży służbowej, która jest swoistą konstrukcją prawa pracy.

Zgodnie z przepisami art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1976 r. - Kodeks pracy /Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm./ podróżą służbową jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę. Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W/w przepis nie zawiera definicji „stałego miejsca pracy”. Wprawdzie z w/w art. wynika, iż pojęcie podróży służbowej dotyczy pracowników zatrudnionych przez pracodawców, a nie osób prowadzących działalność gospodarczą, jednak sens i treść wyżej powołanego art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na uznanie za koszt wydatków związanych z wyjazdami dotyczącymi prowadzonej działalności do wysokości diet określonych w odrębnych przepisach bez względu na rodzaj wykonywanej działalności gospodarczej. Kryterium decydującym o uznaniu danej podróży za służbową jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podróżą służbową jest każda podróż osoby prowadzącej działalność gospodarczą, która pozostaje w związku z tą działalnością i ma na celu osiągnięcie przychodu. Podatnik nie musi osiągnąć konkretnego przychodu, ale musi uprawdopodobnić, iż odbywane podróże pozostawały w określonym z działalnością związku. Jeżeli więc ponoszone wydatki służą osiąganiu przychodów i nie przekraczają określonych kwot, wówczas należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Dieta stanowi jedynie ekwiwalent zwiększonych kosztów wyżywienia w trakcie wyjazdu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą zatem zaliczyć do kosztów uzyskania wydatków faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków utrzymania, lecz mogą zaliczyć do nich tylko ich część (w formie pewnego „ryczałtu”), równą diecie za czas podróży służbowej.

Ustawodawca wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to, że przedsiębiorcom przysługuje prawo uwzględniania w kosztach wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Reasumując należy uznać, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności.

W świetle powyższego może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu odbywanych podróży służbowych do wysokości nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych przepisach.

Tutejszy organ podatkowy stwierdza, iż stanowisko przedstawione w przedmiotowym wniosku dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych jest słuszne pod względem prawnym.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w § 5.

Z posiadanych danych przez tut. organ podatkowy wynika, iż w dacie złożenia wniosku wobec Pana nie toczyło się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.

Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Wadowicach w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia /art. 14a § 4, w związku z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej/.