INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Ośrodka przedstawione we wniosku z dnia 13.08.2007 r. (data wpływu 16.08.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego za używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia roboczego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.08.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego za używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia roboczego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2007 roku Dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej wyodrębnił stanowiska pracy (wg art. 2377 Kodeksu pracy), na których dopuszcza się używania własnej odzieży i obuwia roboczego. Pracownikom używającym własnej odzieży i obuwia zgodnie z § 2, Ośrodek będzie wypłacał ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny.

Na ustalonych stanowiskach zatrudnieni są pracownicy socjalni terenowi, którzy wykonują wywiady środowiskowe (art. 107 i art. 119 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.). Stanowiska zostały wyodrębnione w następstwie opinii akceptującej możliwość wypłacania ekwiwalentu (art. 2377 § 2 i § 4) wydanej przez specjalistę ds. bezpieczeństwa i higieny pracy. Ekwiwalent będzie wypłacany za zgodą pracowników.

W związku z powyższym zadano następującepytanie.

Czy kwota ekwiwalentu za używanie odzieży własnej i obuwia roboczego – wypłacanego przez pracodawcę – na stanowiskach ustalonych przez pracodawcę (art. 2377 § 2 i § 4 Kodeksu pracy) jest zwolniona od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) ...

Zdaniem wnioskodawcy sformułowanie zawarte w § 2 art. 2377 Kodeksu pracy „Pracodawca może…” i opinia specjalisty bhp nie mieszczą się (wykluczają) w zakresie zwolnień przedmiotowych zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 11, 11a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie wnioskodawcy zapis art. 2377 § 2 nie stanowi nakazu kategorycznego jaki zawarty jest w przypadku art. 2377 § 1 i § 3.

Wobec powyższego wnioskodawca uważa, iż wypłacany przez Ośrodek Pomocy Społecznej ekwiwalent za używanie odzieży roboczej i obuwia przez pracowników socjalnych, zatrudnionych na ustalonych, uprawnionych stanowiskach – winien podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 12 ust. 1 w/w ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X (Bezpieczeństwo i higiena pracy) rozdział IX (Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. z 1998 r. Dz. U. Nr 2, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 2377 § 1 w/w ustawy pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Jednocześnie w art. 2377 § 2 Kodeksu pracy przewidziano, że pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z art. 2377 § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny. (art. 2377 § 4).

Z powyższego wynika, że ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Przepisy Kodeksu pracy są przepisami rangi ustawowej i określają jednocześnie zasady przyznawania przedmiotowych ekwiwalentów.

Zatem, jeżeli zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w powołanych wyżej przepisach, wówczas wypłacane przez Ośrodek na rzecz pracowników ekwiwalenty pieniężne za używanie własnej odzieży roboczej przy wykonywaniu obowiązków służbowych w terenie, korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych

W przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania powołany w ocenie prawnej zaistniałego stanu faktycznego przepis art. 21 ust.1 pkt 11a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to dotyczy świadczeń rzeczowych i ekwiwalentów za te świadczenia, które wynikają z zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, w tym ze względu na szczególne warunki i charakter pełnionej służby, przysługujące osobom pozostającym w stosunku służbowym przyznane na podstawie odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Powyższy przepis ma zastosowanie do pracowników z którymi zawarty jest stosunek służbowy, a nie stosunek pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.