INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółka, przedstawione we wniosku z dnia 29.06.2012 r. (data wpływu 02.07.2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28.09.2012 r. (data wpływu 01.10.2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 12.09.2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 25.09.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.07.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 28.09.2012 r. (data wpływu 01.10.2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 12.09.2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza dokonać nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntów wraz z budynkami i budowlami. Przedmiotowe prawo wieczystego użytkowania i posadowione na gruncie budynki i budowle Sprzedawca nabył z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r., na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczeniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79. poz. 464 z późn. zm.), co zostało stwierdzone ostateczną decyzją wydaną z up. Wojewody. Budynki i budowle po ich nabyciu były wykorzystywane przez Sprzedawcę na własny użytek w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W budynkach i budowlach oraz gruntach Sprzedawca dokonał nakładów inwestycyjnych, przy czym wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły mniej niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Grunt z zabudowaniami nie stanowi przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

(Pytania sformułowane zostały ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z dnia 28.09.2012 r.)

1. Czy nabycie/sprzedaż w/w Nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, czy też zwolnieniu z VAT, a jeśli zwolnieniu, to czy:
   • na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 – z opcją wyboru opodatkowania VAT, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy o VAT,
   • czy też na podstawie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt l0a ustawy o VAT, tj. bez możliwości wyboru opcji opodatkowania VAT...
2. Czy nabycie w/w Nieruchomości nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych nawet jeśli miałoby miejsce zwolnienie przedmiotowe z podatku VAT określone w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie nr 1), w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych (pytanie nr 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawcy

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a, zwalnia się od podatku VAT dostawę budynków budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony oraz
2. dokonujący ich dostawy nie poniósł wydatków na ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli poniósł takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Warunek wskazany pod literką a), tj. warunek nieprzysługiwania prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony należy rozumieć w ten sposób, że dotyczy on wyłącznie przypadków, w których był naliczany podatek VAT, lecz nabywca nie miał prawa do jego odliczenia z uwagi na istniejące w prawie krajowym ograniczenia. Nie dotyczy natomiast przypadków, gdy VAT przy danej transakcji w ogóle nie wystąpił. Takie rozumienie w/w przepisu zwalniającego z VAT dostawę budynków i budowli nakazują regulacje unijne dotyczące zwolnień z podatku VAT.

Zgodnie z art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE, Państwa członkowskie mają obowiązek zwolnić dostawy towarów jeśli przy ich nabyciu podatnik nie odliczył VAT z dwóch jasno określonych powodów:

• towary nabyto dla celów działalności zwolnionej z VAT,
• VAT przy nabyciu nie podlegał odliczeniu na mocy art. 176 Dyrektywy, który wyklucza odliczenie w przypadku wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą oraz w przypadku, gdy przepisy krajowe przewidywały zakaz odliczenia w dniu przystąpienia do UE.
  
  

Zatem w/w zwolnienie unijne zawarte w art. 136 Dyrektywy, implementowane do polskiej ustawy o VAT m.in. w art. 43 ust. 1 pkt 10a, dotyczy wyłącznie przypadków, gdy VAT przy nabyciu towarów wystąpił lecz nabywca nie mógł go odliczyć z uwagi na nabycie tych towarów do działalności zwolnionej z VAT, albo też odliczenie VAT nie było możliwe z uwagi na zakazy zawarte w przepisach o VAT. Nie może dotyczyć przypadków, gdy przy nabyciu towaru w ogóle nie wystąpił podatek VAT.

Potwierdzeniem takiego rozumienia zwolnienia z VAT towarów, przy nabyciu których nie służyło odliczenie VAT jest też orzecznictwo ETS, w tym wyrok w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S. W wyroku tym ETS stwierdził, że nie korzysta ze zwolnienia dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT z powodów innych niż ściśle określone w art. 136. A takim właśnie innym powodem, niezawartym w art. 136 Dyrektywy jest sytuacja, w której nabywca nie odliczał VAT, gdyż transakcja w ogóle nie była objęta tym podatkiem.

W taki sposób należy też interpretować zwolnienie zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10a, gdyż Państwa Członkowskie nie mogą samoistnie rozszerzać zwolnień przewidzianych w prawie wspólnotowym (por. wyrok ETS w sprawie C-269/00 oraz w sprawie C-203/87).

W niniejszym przypadku Sprzedawca nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z budynkami i budowlami z mocy prawa, z dniem 05 grudnia 1990 r., a zatem przed wprowadzeniem w Polsce systemu VAT. Skoro nabycie to nie było w ogóle objęte podatkiem VAT, nie jest zatem spełniony warunek z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, tj. warunek nieprzysługiwania prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Wszelkie instytucje Państw członkowskich mają obowiązek Interpretowania prawa krajowego w świetle tekstu oraz celu Dyrektywy, aby zapewnić normom wspólnotowym moc wiążącą w prawie krajowym (por. uchwała 7 sędziów NSA z 23.3.2009 r., sygn. akt I FPS 6/08 oraz wyrok ETS z 11.7.2002 r. w sprawie C-62/00 MarksSpencer). Inna wykładnia art. 43 ust. 1 pkt l0a ustawy o VAT, niezgodna z Dyrektywą, będzie prowadzić do naruszenia art. 2 i art. 249 Traktatu WE.

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W sprawie nie ma również zastosowania zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Na mocy tego przepisu zwalnia się od podatku VAT dostawę budynków, budowli lub ich części, za wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Według art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania w wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części po ich:

• wybudowaniu,
• ulepszeniu – jeżeli wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
  
  

Planowana sprzedaż nie spełnia warunków w/w zwolnienia, gdyż do tej pory nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie w rozumieniu cytowanych przepisów.

Sprzedawca nabył Nieruchomość z mocy prawa w 1990 r., na podstawie ustawy z 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczeniu nieruchomości i użytkował ją na własne cele. Zatem nabycie nie nastąpiło w wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT. Natomiast dotychczas poniesione wydatki ulepszające wyniosły mniej niż 30% wartości początkowej poszczególnych obiektów. Nieruchomości nie były też oddawane do używania np. na podstawie umów najmu, dzierżawy itp.

Zatem nie miało miejsce pierwsze zasiedlenie w rozumieniu w/w przepisów.

Zatem, jak z powyższego wynika, planowana sprzedaż Nieruchomości nie korzysta ze zwolnienia z VAT ani na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ani na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, W konsekwencji sprzedaż będzie opodatkowana VAT, zatem Wnioskodawca nie będzie obowiązany do zapłaty podatku PCC od tej transakcji na podstawie art. 1 ust. I pk 1 w zw. z art. 2 pkt 4 ustawy o PCC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste i zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

W świetle powołanego przepisu art. 7 ustawy, odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Stosownie do art. 29 ust. 5 ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Natomiast na mocy § 13 ust. 1 pkt 11 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Powyższe oznacza, iż do dostawy gruntu, jak również prawa wieczystego użytkowania gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia, natomiast w przypadku gdy jest opodatkowana, na takich samych zasadach opodatkowana jest dostawa gruntu (w tym również zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu), na którym posadowione są budynki.

Co do zasady, w myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi jak i zwolnienia od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

W myśl natomiast art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy nieruchomości jest ustalenie, czy w stosunku do tej nieruchomości doszło do pierwszego zasiedlenia.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z ww. art. 2 pkt 14 ustawy wynika iż, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do wydania budynku (budowli) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Sformułowanie w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu dotyczy czynności wymienionych w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem nie dotyczy czynności wykonanych przed dniem 5 lipca 1993 r.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, Wnioskodawca zamierza dokonać nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntów wraz z budynkami i budowlami. Przedmiotowe prawo wieczystego użytkowania i posadowione na gruncie budynki budowle Sprzedawca nabył z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r., na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczeniu nieruchomości. Budynki i budowle po ich nabyciu były wykorzystywane przez Sprzedawcę na własny użytek w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. nie były oddawane w używanie na podstawie umów najmu, dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze. W budynkach i budowlach oraz gruntach Sprzedawca dokonał nakładów inwestycyjnych, przy czym wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły mniej niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że grunt z zabudowaniami nie stanowi przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że w przedmiotowej sprawie pierwsze zasiedlenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy nie miało miejsca, bowiem po nabyciu budynki i budowle nie były przedmiotem oddania do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, co tym samym wyklucza zastosowanie zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem niezbędne jest rozpatrzenie, czy przedmiotowa dostawa korzysta ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Z powołanej wyżej regulacji wynika, iż aby sprzedaż nieruchomości mogła korzystać ze zwolnienia muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki określone w tym przepisie, tj. sprzedającemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu budynków lub budowli, oraz sprzedający nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunek zawarty w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) ustawy oznacza, iż mowa tutaj jest o prawie do odliczenia podatku naliczonego związanego ze sposobem pozyskania budynków, budowli lub ich części, tj. ich nabyciem, jak również wybudowaniem. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania wraz z posadowionymi na gruncie budynkami i budowlami w roku 1990, a więc przed obowiązywaniem ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia z uwagi na fakt, że przy danej transakcji podatek VAT w ogóle nie wystąpił. Sytuacja powyższa w ocenie tut. organu wypełnia hipotezę określoną w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) odnośnie braku prawa do odliczenia. W przeciwnym wypadku podatnik obowiązany byłby naliczyć podatek VAT, wobec braku możliwości jego odliczenia przy nabyciu. Takie rozumienie przesłanki określonej w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a) podważałoby zasadę neutralności i proporcjonalności, na których opiera się cała konstrukcja podatku od towarów i usług.

Odnośnie warunku określonego w lit. b) ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, należy zauważyć, że – jak wskazano we wniosku – wydatki poniesione na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły mniej niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż spełnione zostały obie przesłanki uzasadniające zastosowanie zwolnienia dla tej dostawy przedmiotowych budynków i budowli, określone w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

W konsekwencji sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy w zw. z § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia.

Odnosząc się do poruszonej przez Wnioskodawcę kwestii niezgodności wykładni art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT z Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 st. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, wskazać należy, że zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a).

Art. 12 ust. 1 lit. a) Dyrektywy stanowi, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto dokonuje dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem.

Z brzmienia art. 12 ust. 2 akapit 3 Dyrektywy wynika, że państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają odpowiednio pięciu i dwóch lat. Brzmienie ww. przepisu Dyrektywy wskazuje, że państwo członkowskie ma możliwość wyboru kryterium pierwszego zasiedlenia, czy też innego kryterium niż pierwsze zasiedlenie, np. długość okresu pomiędzy datą ukończenia budynku a jego pierwszą dostawą.

W konsekwencji stwierdzić należy, że z analizy art. 135 ust. 1 lit. j) w powiązaniu z art. 12 Dyrektywy wynika, że generalnie zwalnia się dostawę budynków (lub ich części) oraz związanego z nimi gruntu, w przypadku gdy dostawa ta nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Jednocześnie podkreślić należy, że przepisy Dyrektywy nie definiują pojęcia pierwszego zasiedlenia, pozostawiając państwu członkowskiemu możliwość jego zdefiniowania w ustawie krajowej. Przepisy ustawodawstwa wspólnotowego pozostawiają także w gestii ustawodawstwa krajowego doprecyzowanie warunków zwolnienia z podatku od towarów i usług w przypadku nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze, nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, iż przepisy krajowe w przedmiotowym zakresie, sprzeciwiają się regulacjom Dyrektywy, bowiem art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT zostały określone w granicach wyznaczonych prawem wspólnotowym.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.