POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku ze złożonym wnioskiem z dnia 11.04.2007 r. znak: DGVII/1036/07 uzupełnionego pismem z dnia 27.04.2007 r. znak: DG VII/1179/07 w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji w sprawie stosowania przepisu prawa podatkowego zawartego w art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz. U. Nr 121 z 2006 r., poz. 844 ze zm.) postanawiam uznać stanowisko Strony za prawidłowe.
UZASADNIENIE
Spółdzielnia Mieszkaniowa X z siedzibą we Wrocławiu złożyła wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego co do zasadności wyłączenia z opodatkowania podatkiem od nieruchomości w latach 2004 – 2007 gruntów zajętych pod wewnętrzne drogi dojazdowe do budynków mieszkalnych.
Stanowisko podatnika:
1. Zdaniem podatnika, w opisanym przypadku grunty stanowiące działki, będące drogami dojazdowymi wewnętrznymi, nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na mocy art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) w okresie od 01.01.2004 r.do dnia 31.12.2006 r.
2. Zgodnie z obowiązującymi od 01 stycznia 2007 roku przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych drogi wewnętrzne nie korzystają z omawianego wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 2 ust. 3 pkt 4 cyt. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych o ile nie są drogą publiczną.
Ocena prawna stanowiska podatnika oraz stanowisko organu podatkowego:
Z dniem 09 grudnia 2003 roku wszedł w życie w nowym brzmieniu przepis art. 2 ust. 3 pkt 4 cyt. ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku, wprowadzony ustawą z dnia 14 listopada 2003 roku o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953). Zgodnie z przytoczonym przepisem art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. Na mocy tego przepisu wyłączone zostały z opodatkowania wszystkie drogi i zajęte pod nie grunty. Przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie zawierają definicji pasa drogowego, drogi i obiektu budowlanego związanego z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. Pojęcia te definiuje art. 4 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku drogach publicznych (j.t. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115). Zgodnie z ww. przepisami pasem drogowym jest wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą, natomiast droga to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno – użytkową przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym.
Powyższe potwierdza, że sformułowania pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu użyte w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych odnoszą się do pojęć zawartych w ustawie o drogach publicznych. Przy czym należy zaznaczyć, że nowelizacja dotyczyła wszystkich dróg, bez rozróżnienia na drogi publiczne i inne.
Zgodnie z art. 1 ustawy o drogach publicznych – drogą publiczną jest droga zaliczana na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. Stosownie do art. 2 ust. 1 powołanej ustawy, drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na krajowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne. Oprócz dróg publicznych ustawa wyróżnia drogi wewnętrzne (art. 8), które już nie korzystają z omawianego wyłączenia z opodatkowania (po 01.01.2007 r.).
Przytoczone ww. definicje określone w cyt. ustawie o drogach publicznych nie zmieniły swojego brzmienia, pomimo zmian obowiązujących od 01.01.2007 r.
Do końca 2003 r. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegały budowle jedynie dróg publicznych oraz zajęte pod nie grunty.
Od 01 stycznia 2004 r. w wyniku nowelizacji art. 2 ust. 3 pkt 4 cyt. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, wyłączono z opodatkowania podatkiem od nieruchomości pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. Dokonując analizy znowelizowanego przepisu, należy stwierdzić, iż z opodatkowania podatkiem od nieruchomości wyłączono między innymi pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymiz prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu znajdujące się zarówno na drogach publicznych jak również na drogach wewnętrznych. Tak więc z przedmiotowego wyłączenia korzystać mógł każdy podatnik podatku od nieruchomości, o ile w jego posiadaniu znajdowały się przedmioty wskazane w art. 2 ust. 3 pkt 4 powołanej ustawy.
01.01.2007 r. grunty pod pasami dróg wewnętrznych co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
W przypadku pasów drogowych dróg wewnętrznych zlokalizowanych na gruntach rolnych lub leśnych – odpowiednie zastosowanie znajduje podatek rolny lub leśny, wówczas gdy nie są to grunty zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Budowle umiejscowione w pasie drogi wewnętrznej są opodatkowane tylko w jednym przypadku, a mianowicie gdy są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zatem opodatkowaniu od 01.01.2007 r. podlegają jedynie budowle dróg wewnętrznych będące w posiadaniu przedsiębiorców. Budowle drogowe innych podmiotów np. rolników, spółdzielni mieszkaniowych, osób nie prowadzących działalności gospodarczej – nie podlegają opodatkowaniu. Z wyłączenia z opodatkowania podatkiem od nieruchomości uregulowanego w art. 2 ust. 3 pkt 4 korzysta grunt pod pasem drogowym drogi publicznej oraz wszystkie budowle tam zlokalizowane, za wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż eksploatacja autostrad płatnych.
Z wyłączenia nie korzystają natomiast różnego rodzaju budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na to czyją stanowią własność. Jako przykład takich budowli można podać tablice reklamowe, budowle sieciowe (energetyczne, gazowe, telekomunikacyjne), parkingi płatne oraz różnego rodzaju niezwiązane trwale z gruntem pawilony, kioski, bary zlokalizowane w pasie drogowym, które nie stanowią budynków w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Warunkiem ich opodatkowania jest wykazanie, że znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy. Opodatkowaniu tego typu będą podlegały nawet wówczas, gdy są czasowo przez przedsiębiorę niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie są objęte wyłączeniem z opodatkowania budynki (w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych) zlokalizowane w pasie drogowym niezależnie od ich sposobu wykorzystania. Tak więc należy podatek ten uiścić zarówno od budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jak i budynków pozostałych czy tez mieszkalnych.
Reasumując, zgodnie z art. 21, ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów. Skoro grunty stanowiące drogi oznaczone są symbolem „dr” w Rejestrze Gruntów Katastru Miejskiego to stosownie do art. 2 ust. 3 pkt 4 cyt. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych podlegały wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od nieruchomości od 01.01.2004 do dnia 31.12.2006 roku.
Począwszy od 01 stycznia 2007 roku wszystkie grunty pod pasem drogowym drogi publicznej i znajdujące się tam budowle niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej są wyłączone z opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają budynki umiejscowione w pasach drogowych. Nie są wyłączone z opodatkowania pasy drogowe dróg wewnętrznych i znajdujące się tam budowle, jeśli są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Zgodnie z art. 14a § 3 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzania wniosku. Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast organ podatkowy do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Zgodnie z art. 236 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) na niniejsze postanowienie przysługuje zażalenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu, które wnosi się za pośrednictwem Prezydenta Wrocławia w terminie 7 dni od daty doręczenia.