INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2012 r. (data wpływu 28 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Radca Prawny prowadzi na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (dalej: CEIDG) działalność gospodarczą pod firmą „X”. Wyłącznym przedmiotem tej działalności jest działalność prawnicza (PKD 69.10.Z). Ta podklasa Polskiej Klasyfikacji Działalności obejmuje: reprezentowanie interesów jednej strony przeciw drugiej stronie przed sądem lub innym ciałem orzekającym, prowadzone przez adwokatów, radców prawnych lub pod ich nadzorem; doradztwo i reprezentowanie w sprawach cywilnych; doradztwo i reprezentowanie w sprawach karnych; doradztwo i reprezentowanie w przypadkach sporów pracowniczych, doradztwo prawne i ogólne konsultacje, przygotowywanie dokumentów prawnych w zakresie: statutów, umów, porozumień i innych dokumentów związanych z prowadzeniem firm dokumentacji patentowej i praw autorskich, przygotowywanie innych dokumentów prawnych, np: testamentów, pełnomocnictw, działalność notariuszy, komorników, sędziów polubownych, rzeczników patentowych, radców prawnych, mediatorów sądowych i jest zbieżna z działalnością, jaką radca prawny może wykonywać świadcząc pomoc prawną w kancelarii radcy prawnego. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 19, poz. 145 ze zm.), wykonywanie zawodu radcy prawnego sprowadza się do świadczenia pomocy prawnej, która zgodnie z art. 7 tej ustawy polega w szczególności na udzieleniu porad i konsultacji prawnych, zastępstwo prawne i procesowe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej: Ustawa) i w związku ze świadczonymi usługami wystawia faktury VAT. Wnioskodawca wystawia faktury używając na oznaczenie sprzedawcy takich danych jak m.in. imię i nazwisko oraz nazwę przedsiębiorstwa, tj. „X”, co jest zgodne z § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r., Nr 212, poz. 1337; dalej: Rozporządzenie).

Wnioskodawca chciałby rozszerzyć zakres prowadzonej przez siebie działalności o:

1. pozostałą działalność profesjonalną, naukową techniczną, gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKD 74.90.Z),
2. pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKD 70.22.Z),
3. pozostałą działalność wspomagającą prowadzenie działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKD 82.99.Z).
   
   

Wraz z rozszerzeniem przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawca chciałby zmienić dotychczasową firmę pod jaką prowadzi działalność gospodarczą „X” i wpisać do CEIDG następującą firmę: „X 1) A 2) B 3) C”. Oznacza to, że Wnioskodawca jako przedsiębiorca w rozumieniu art. 43 z indeksem 1 Kodeksu Cywilnego (ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny, Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93), chce prowadzić trzy różne przedsiębiorstwa pojmowane zgodnie z art. 55 z indeksem 1 Kodeksu Cywilnego, jako zorganizowane zespoły składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Te trzy różne przedsiębiorstwa w swojej nazwie zawierałyby oprócz imienia i nazwiska (firmy w rozumieniu Kodeksu Cywilnego), tj. X, także określenia indywidualizujące je, tzn.:

1. „A” w przypadku działalności prawniczej,
2. „B”,
3. „C” w przypadku świadczenia innych usług niż działalność prawnicza.
   
   

Potrzeba wyróżnienia dwóch nowych profili działalności gospodarczej wynika z faktu, że czynności podejmowane w ich zakresie dalece wykraczają poza działalność prawniczą radców prawnych, która polega jedynie na świadczeniu pomocy prawnej w granicach zakreślonych w ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych.

Konsekwencją powyższych zmian jest chęć posługiwania się przez X w wystawianych przez siebie i na siebie fakturach niepełną nazwą jaka zostałaby zarejestrowana w CEIDG w celu odróżnienia w fakturach przedsiębiorstw przez niego prowadzonych:

1. X – prowadzącego „A”,
2. X – prowadzącego przedsiębiorstwo „B”,
3. X – prowadzącego przedsiębiorstwo „C”,

a także ustalenie oznaczeń wskazujących liczbę porządkową danej faktury VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

W związku z powyższym Wnioskodawca formułuje pytania na tle art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 5 ust. 1 pkt 1 i 3 Rozporządzenia:

1. Jakie oznaczenie przedsiębiorcy powinno znajdować się na fakturach VAT wystawianych przez Wnioskodawcę i fakturach VAT wystawianych dla Wnioskodawcy, jako przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną prowadząca działalność gospodarczą objętą wpisem do ewidencji działalności gospodarczej, w której w pozycji firma przedsiębiorcy wskazane zostały 3 różne nazwy działalności prowadzonych przez tego samego przedsiębiorcę...
2. Czy dopuszczalne byłby następujące oznaczenia faktur VAT:
   1. dla usług sprzedawanych przez Wnioskodawcę, jako Radcy Prawnego prowadzącego „A” używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia i nazwiska oraz nazwy skróconej zgłoszonej w CEIDG, tj. A, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)” (dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „A” identyfikującym daną fakturę, jako związaną z działalnością prawniczą;
   2. dla usług sprzedawanych przez Wnioskodawcę prowadzącego przedsiębiorstwo „B” używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia i nazwiska oraz nazwy skróconej zgłoszonej w CEIDG, tj. „B”, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)”(dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „B” identyfikującym daną fakturę, jako związaną z pozostałą działalnością;
   3. dla usług sprzedawanych przez Wnioskodawcę jako prowadzącego przedsiębiorstwo „C”, tj. używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia nazwiska oraz nazwy skróconej zgłoszonej w CEIDG, tj. „C”, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)” (dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „C”...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczalne jest rozróżnienie w wystawianych przez niego i wystawianych dla niego fakturach VAT następujących oznaczeń, w zależności od tego z działalnością jakiego przedsiębiorstwa wnioskodawcy związana jest dana faktura:

1. dla usług sprzedawanych i nabywanych przez Wnioskodawcę, jako Radcę Prawnego prowadzącego „A” używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia i nazwiska oraz nazwy skróconej zgłoszonej w CEIDG, tj. „A”, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)” (dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „A” identyfikującym daną fakturę, jako związaną z działalnością prawniczą;
2. dla usług sprzedawanych i nabywanych przez Wnioskodawcę prowadzącego przedsiębiorstwo „B” używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia i nazwiska oraz nazwy skróconej tj. „B”, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)”(dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „B” identyfikującym daną fakturę, jako związaną m.in. z pozostałą działalnością związaną ze sportem;
3. dla usług sprzedawanych i nabywanych przez Wnioskodawcę jako prowadzącego przedsiębiorstwo „C” używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia i nazwiska oraz nazwy skróconej, tj. „C”, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)” (dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „C” identyfikującym daną fakturę, jako związaną m.in. z pozostałym doradztwem w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, takie oznaczenia sprzedawcy i nabywcy jest zgodne z wymogami zawartymi zarówno w art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, że podatnicy VAT obowiązani są wystawiać faktury zawierające dane dotyczące nabywcy oraz § 5 ust. 1 pkt 1 i 3 Rozporządzenia, który wskazuje, że faktura VAT powinna zawierać imię i nazwisko lub nazwę bądź nazwę skróconą sprzedawcy i nabywcy. Zainteresowany jest osobą fizyczną i jego firmą zgodnie z art. 43 z indeksem 4 Kodeksu Cywilnego jest jego imię i nazwisko.

Te dane są podstawowymi danymi identyfikującymi Wnioskodawcę jako podatnika i występują we wszystkich proponowanych oznaczeniach faktur VAT. Co do pozostałych proponowanych elementów pozwalających na rozróżnienie faktur są to de facto nazwy skrócone prowadzonych przez Zainteresowanego przedsiębiorstw, co odpowiada treści § 5 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia, ponieważ przepis ten nie nakłada ograniczeń w zakresie umieszczania dodatkowych danych identyfikujących sprzedawców i nabywców. Proponowana przez Wnioskodawcę numeracja faktur VAT jest także zgodna z § 5 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia z uwagi na jego treść wskazującą na to, że zostały w nim wymienione obligatoryjne składniki faktury VAT, m.in. numer kolejny faktury. Ponieważ § 5 ust. 1 zaczyna się od zdania: „Faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej (…)” oznacza to, że zastosowanie dodatkowego skrótu przy numeracji faktury jest dozwolone pod warunkiem spełnienia obligatoryjnego wymogu, tj. zawarcia w niej kolejnego numeru faktury.

Zaproponowane przez Wnioskodawcę rozwiązanie nie sprzeciwia się ani przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisom Rozporządzenia, ponieważ powyżej opisane oznaczanie sprzedawcy i nabywcy na fakturach VAT zawiera obligatoryjne elementy wymienione we wskazanych przepisach, które zostały jedynie rozszerzone o dodatkowe elementy indywidualizujące.

Brak odróżnienia faktur VAT wystawianych za różnego rodzaju usługi powodowałoby, że Wnioskodawca podejmując np. czynności związane z doradztwem dla podmiotów gospodarczych wykraczające poza doradztwo prawne musiałby wystawiać fakturę VAT, w której jako sprzedawca byłby oznaczony „(…)”, co wprowadzałoby w błąd zarówno nabywcę usługi jak i sugerowałoby podejmowanie przez Radcę Prawnego działań wykraczających poza świadczenie pomocy prawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.
   
   

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT zostały określone, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w ww. art. 106 ust. 8 ustawy, w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwanym dalej rozporządzeniem.

Na mocy § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Na podstawie § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Z powyższego wynika, iż faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imię i nazwisko lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy, ich adresy oraz numery identyfikacji podatkowej. Wskazane dane mają na celu identyfikację stron transakcji gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zwrócić uwagę, iż rozporządzeniem z dnia 5 kwietnia 2004 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 55 poz. 539 ze zm.), Minister Finansów określił wzór zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R.

W części B.1 (dane identyfikacyjne) zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R podatnicy będący osobami fizycznymi zamieszczają nazwisko, pierwsze imię, drugie imię, zaś podatnicy niebędący osobami fizycznymi pełna nazwę

Ponadto należy mieć również na uwadze regulacje z rozdziału III ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), dotyczące przedsiębiorcy i jego oznaczenia.

Zgodnie z art. 43¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33¹ § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

Art. 43² § 1 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, iż przedsiębiorca działa pod firmą.

Stosownie do art. 43⁴ Kodeksu cywilnego, firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko. Nie wyklucza to włączenia do firmy pseudonimu lub określeń wskazujących na przedmiot działalności przedsiębiorcy, miejsce jej prowadzenia oraz innych określeń dowolnie obranych.

Z powyższego wynika, że dodatki, które mogą zostać dołączone do imienia i nazwiska, mają służyć lepszej identyfikacji przedsiębiorcy posługującego się firmą.

Z kolei zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.), przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Stosownie natomiast do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą w dniu złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 cyt. ustawy, wpisowi do ewidencji podlegają przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi na podstawie wpisu do CEIDG działalność gospodarczą pod firmą „X”. Wyłącznym przedmiotem tej działalności jest działalność prawnicza (PKD 69.10.Z), która jest zbieżna z działalnością, jaką radca prawny może wykonywać świadcząc pomoc prawną w kancelarii radcy prawnego. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i w związku ze świadczonymi usługami wystawia faktury VAT. Wnioskodawca wystawia faktury używając na oznaczenie sprzedawcy takich danych jak m.in. imię i nazwisko oraz nazwę przedsiębiorstwa, tj. „X”. Wnioskodawca chciałby rozszerzyć zakres prowadzonej przez siebie działalności o:

1. pozostałą działalność profesjonalną, naukową techniczną, gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKD 74.90.Z),
2. pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKD 70.22.Z),
3. pozostałą działalność wspomagającą prowadzenie działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKD 82.99.Z).
   
   

Wraz z rozszerzeniem przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawca chciałby zmienić dotychczasową firmę pod jaką prowadzi działalność gospodarczą „X” i wpisać do CEIDG następującą firmę: „X 1) A 2) B 3) C”. Oznacza to, że Wnioskodawca jako przedsiębiorca w rozumieniu art. 43¹ Kodeksu cywilnego, chce prowadzić trzy różne przedsiębiorstwa pojmowane zgodnie z art. 55¹ Kodeksu Cywilnego, jako zorganizowane zespoły składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Te trzy różne przedsiębiorstwa w swojej nazwie zawierałyby oprócz imienia i nazwiska (firmy w rozumieniu Kodeksu Cywilnego), tj. X, także określenia indywidualizujące je, tzn.:

1. „A” w przypadku działalności prawniczej,
2. „B”,
3. „C” w przypadku świadczenia innych usług niż działalność prawnicza.
   
   

Konsekwencją powyższych zmian jest chęć posługiwania się przez X w wystawianych przez siebie i na siebie fakturach niepełną nazwą jaka zostałaby zarejestrowana w CEIDG w celu odróżnienia w fakturach przedsiębiorstw przez niego prowadzonych:

1. X – prowadzącego „A”,
2. X – prowadzącego przedsiębiorstwo „B”,
3. X – prowadzącego przedsiębiorstwo „C”,

a także ustalenie oznaczeń wskazujących liczbę porządkową danej faktury VAT.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż ww. § 5 ust. 1 rozporządzenia określa minimalny zakres danych, jakie powinna zawierać faktura i nie nakłada ograniczeń w sprawie umieszczenia na fakturze dodatkowych danych identyfikujących dostawców, nabywców czy też towarów. Koniecznym jest jednak, by dane dotyczące podatnika podawane na fakturze były zgodne z danymi identyfikacyjnymi wykazanymi w zgłoszeniu rejestracyjnym w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R. Tym samym na fakturach VAT wystawianych w związku z prowadzoną działalnością należy umieścić przede wszystkim firmę przedsiębiorcy, którą w rozpatrywanym przypadku jest imię i nazwisko Wnioskodawcy będącego osobą fizyczną. Używanie natomiast zamiennie, tj. w zależności, z którym przedsiębiorstwem wykonywana czynność jest związana, pozostałych określeń wskazujących na przedmiot działalności przedsiębiorcy jest dozwolone i pozostaje bez wpływu na rozliczenie podatkowe.

W świetle powyższego, na fakturach VAT wystawianych w związku z prowadzoną działalnością oraz na fakturach dotyczących nabycia obowiązkowo winny być umieszczone dane identyfikujące Wnioskodawcę, tj. imię, nazwisko, adres zamieszkania oraz numeru identyfikacji podatkowej. Wnioskodawca poza tym ma prawo zawrzeć na fakturach nazwę tego przedsiębiorstwa, z którego działalnością związana jest wystawiana faktura.

Z przepisu § 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia wynika, iż faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać numer kolejny.

Natomiast art. 226 pkt 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) wskazuje, iż bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie m.in. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę.

Określone w art. 226 Dyrektywy elementy faktury VAT, stanowią katalog jej obowiązkowych elementów.

Przepisy nie określają co należy rozumieć pod pojęciem „kolejny”. Zasadne jest więc sięgnięcie do języka potocznego, gdzie „kolejny” pojmowany jest jako występujący w porządku następczym, jeden po drugim, następny (Uniwersalny słownik języka polskiego pod redakcją S. Dubisza, PWN 2003, tom 2, s. 362).

Chodzi zatem o to, by kolejno następującym po sobie fakturom nadawać numery w porządku chronologicznym. Tym samym prawidłowa jest taka wykładnia § 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, iż każda kolejna faktura musi mieć numer o jeden większy od poprzedniego.

Sformułowanie „numer kolejny” oznacza bowiem numer większy o jeden w stosunku do poprzedniego. Pogląd taki został także wyrażony w piśmiennictwie (por. też A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, 4 wydanie, LEX, s. 1108).

Zatem, w świetle § 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, poprawną metodą jest nadawanie fakturom kolejnych, następujących po sobie numerów. Zgodne bowiem z literalnym brzmieniem ww. przepisu, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać m.in. numer kolejny faktury oznaczonej jako „faktura VAT”. Przy wystawianiu faktur powinna więc zostać zachowana chronologia numerowania i powinna ona dotyczyć wszystkich dokumentów będących fakturami VAT. Faktury VAT powinny zawierać m.in. indywidualne numery – według prowadzonej przez podatnika ewidencji.

Reasumując, w analizowanym przypadku należy stwierdzić, iż dopuszczalne będzie następujące oznaczenie faktur VAT:

1. dla usług sprzedawanych przez Wnioskodawcę, jako Radcy Prawnego prowadzącego „A” używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia i nazwiska oraz nazwy skróconej zgłoszonej w CEIDG, tj. A, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)” (dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „A” identyfikującym daną fakturę, jako związaną z działalnością prawniczą;
2. dla usług sprzedawanych przez Wnioskodawcę prowadzącego przedsiębiorstwo „B” używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia i nazwiska oraz nazwy skróconej zgłoszonej w CEIDG, tj. „B”, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)”(dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „B” identyfikującym daną fakturę, jako związaną z pozostałą działalnością związaną ze sportem;
3. dla usług sprzedawanych przez Wnioskodawcę jako prowadzącego przedsiębiorstwo „C”, tj. używanie w fakturze VAT na oznaczenie sprzedawcy: imienia nazwiska oraz nazwy skróconej zgłoszonej w CEIDG, tj. „C”, a także zastosowanie numeracji odróżniającej fakturę przez zastosowanie określenia „Faktura VAT nr 1/2012/(…)” (dla pierwszej faktury w roku 2012, następnie 2/2012/(…) dla drugiej itd.), gdzie „(…)” byłoby skrótem od „C”.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.