Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że podatnik zamierza wydzierżawić na cele mieszkalne lokal będący odrębną własnością.
Pytanie brzmi: czy w przypadku rozliczenia według skali podatkowej (tzn. na zasadach ogólnych) podatnik może amortyzować wydzierżawiany lokal.
Stanowisko wnioskodawcy w związku z przedstawionym stanem faktycznym jest następujące: lokal będący odrębną własnością można amortyzować na podstawie art. 22 a ust. 1 i art. 22c pkt.2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oceniając stanowisko wnioskodawcy Naczelnik Urzędu Skarbowego wyjaśnia.

Amortyzacja stanowi pieniężny wyraz zużywania się środków trwałych. A odpisy amortyzacyjne są formą rozliczenia w czasie poniesionych wydatków poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć należy, iż definicja środków trwałych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jt. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm) została ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji. Z tego względu środki trwałe można podzielić na trzy kategorie.

Do pierwszej z nich zaliczyć należy składniki majątku uznane za środki trwałe podlegające amortyzacji po spełnieniu określonych w ustawie warunków. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należą do nich, z zastrzeżeniem art. 22c:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu, oraz
3) inne przedmioty
o ile będą spełniały one następujące warunki:
- zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
- stanowią własność lub współwłasność podatnika,
- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 (leasing).
Drugą grupę stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji niezależnie od przewidywanego okresu ich używania. Zgodnie z art. 22a ust.2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczają się do nich:
1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,
2) budynki i budowle na cudzym gruncie,
3) składniki majątku, wymienione w pierwszej grupie, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, tzn. umowy leasingu, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników
– jeżeli zgodnie z przepisami rozdziały 4a ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
Trzecią grupę stanowią środki trwałe, które nie podlegają amortyzacji. Zgodnie z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są to:
1) grunty,
2) budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4) składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż lokal będący odrębną własnością jest środkiem trwałym i po spełnieniu określonych ustawowo warunków podlega amortyzacji. Przede wszystkim przewidywany okres używania wydzierżawianego lokalu musi być dłuższy niż rok. W przeciwnym wypadku lokal taki nie będzie mógł być uznany za środek trwały. Tym samym wydzierżawiający pozbawiony jest możliwości dokonywania odpisów i zaliczania ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Ponadto podatnik musi podjąć decyzję o tym, że lokal będzie amortyzowany. Zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma obowiązku amortyzacji lokalu mieszkalnego. Bez znaczenia natomiast pozostaje fakt czy lokal przeznaczony będzie przez wydzierżawiającego na cele mieszkalne czy też na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując należy stwierdzić, iż po podjęciu przez podatnika decyzji o amortyzowaniu lokalu dokonywane przez niego odpisy amortyzacyjne, ustalone zgodnie z przepisami art. 22a – 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - będą mogły być przez niego zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych uwzględniane są w ewidencji środków trwałych. Przy czym obowiązek prowadzenia takiej ewidencji dotyczy tylko podatników prowadzących działalność gospodarczą (art. 22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy - do czasu jej zmiany lub uchylenia.