POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku płatnika z dnia 03.04.2006r. (złożonego w tutejszym Urzędzie w dniu 05.04.2006r.) uzupełnionego w dniu 19.04.2006r. o udzielenie pisemnej interpretacji dotyczącej zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, a mianowicie, jakie koszty uzyskania przychodu należy zastosować dla przychodów z tytułu umowy o dzieło za prowadzenie imprezy (konferansjerka),

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tczewie

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 03.04.2006r. (złożonym w tutejszym Urzędzie dnia 05.04.2006r.) uzupełnionym w dniu 19.04.2006r. płatnik zwrócił się do tutejszego organu podatkowego z zapytaniem:- jakie koszty uzyskania przychodu należy zastosować dla przychodów z tytułu umowy o dzieło za prowadzenie imprezy (konferansjerka). Czy wysokość tych kosztów będzie uzależniona od kwalifikacji zawodowych wykonującego dzieło.

Płatnik przedstawił stanowisko, że należy zastosować koszty w wysokości 50%, ponieważ jest to praca twórcza, niezależnie od tego, czy jest wykonywana przez profesjonalistę czy amatora.

Płatnik oświadczył, że w sprawie objętej wnioskiem nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa, skarbowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

Po przeanalizowaniu wniosku Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tczewie wyjaśnia, co następuje:

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000r Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) uważa się zgodnie z art. 13 pkt 8 przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 9 ust. 2 wymienionej ustawy o podatku dochodowym dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Zgodnie zaś z treścią art. 22 ust. 1 tej ustawy–, co do zasady kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W niektórych jednakże przypadkach, ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów uzyskania przychodów w sposób ryczałtowy, w świetle art. 22 ust. 9 pkt 4 z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8- w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt. 3 ustawy decyduje fakt uzyskania przychodu z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jednolity tekst Dz. U. z 2000r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.) lub rozporządzania przez nich tymi prawami.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe),
2. plastyczne,
3. fotograficzne,
4. lutnicze,
5. wzornictwa przemysłowego,
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne,
7. muzyczne i słowno-muzyczne,
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
9. audiowizualne (w tym filmowe).

A zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

1. mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),
2. stanowić przejaw działalności twórczej,
3. posiadać indywidualny charakter.

Twórcą, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub, której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

W rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy, uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat. Określenie „przejaw działalności twórczej”, oznacza jakikolwiek uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta jest spełniona, gdy mamy do czynienia z subiektywnie nowym wytworem intelektu.

Cecha indywidualności przejawia się w samym procesie twórczym i oznacza oryginalność, niepowtarzalność.

Tylko w przypadku łącznego spełnienia w/w przesłanek, przysługują twórcy zarówno autorskie prawa osobiste jak i autorskie prawa majątkowe, w szczególności zaś wynagrodzenie za korzystanie z utworu.

Zastosowanie 50% stawki koszt uzyskania przychodu, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, uzależnione jest od wystąpienia dwu podstawowych okoliczności:

1. zaistnienia utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz
2. udzielenia przez twórcę licencji na korzystanie z danego utworu zamawiającemu, względnie rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi twórczego dzieła.

Z powołanych powyżej unormowań wynika, że zastosowanie 50% kosztu uzyskania przychodu jest możliwe, kiedy twórca dokonuje rozporządzania prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przechodzą one na zleceniodawcę, lub, gdy udziela licencji na korzystanie z nich.

Zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o dzieło jest przedmiotem prawa autorskiego należy do płatnika, który dokonuje wypłaty wynagrodzenia z tego tytułu. Fakt korzystania przez zleceniobiorcę z praw autorskich, powinien wynikać wyraźnie z treści zawartej umowy o dzieło lub z treści wystawionego rachunku.

O charakterze prawnym danej umowy decyduje zasadniczo jej treść.

Mając na względzie przywołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych organ podatkowy stwierdza, że:

W przedmiotowej umowie, strony stosunku cywilnoprawnego nie określiły twórczego charakteru dzieła, nie ma też zapisów w sprawie rozporządzania przez twórcę swoimi prawami autorskimi.

W świetle powyższego przychód uzyskany z tytułu umowy o dzieło jest przychodem określonym w art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego mają zastosowanie koszty uzyskania przychodów, wynikające z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy, tj. w wysokości 20% uzyskanego przychodu.

Ponadto nadmienia się, iż w myśl art. 22 ust. 10 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Organ podatkowy informuje, że przedstawiona w niniejszym piśmie interpretacja dotyczy opisanego przez wnioskodawcę stanu faktycznego i sporządzona została w oparciu o obowiązujące przepisy prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla płatnika. Wiąże ona natomiast organ podatkowy i organ kontroli skarbowej właściwy dla podatnika i może zostać zmieniona lub uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w art. 14 § 5 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie służy stronie wniesienie zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku za pośrednictwem naczelnika Urzędu Skarbowego w Tczewie w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia (art. 236 § 2 pkt 1 w/w ustawy).

Zażalenie winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.