P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a §1 i 4 w związku z art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa / j. t. Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 ze zm./, po rozpatrzeniu wniosku Pana X o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, skierowanego do tutejszego organu podatkowego w dniu 05-04-2007r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sochaczewie

postanawia

uznać, że stanowisko wnioskodawcy w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, diety z tytułu podróży służbowej, w opisanym stanie faktycznym – jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 05-04-2007r. Pan X zam. ...., reprezentowany przez pełnomocnika Pana Y, korzystając z uprawnień zawartych w art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa /j.t. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz.60 ze zm./ wystąpił do tutejszego organu podatkowego z wnioskiem o dokonanie interpretacji przepisów w zakresie kosztów uzyskania przychodów ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /j. t. Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm./.

W wyniku oceny wniosku stwierdzono, że podatnik jest uprawniony do złożenia wniosku w tym trybie oraz według oświadczenia wnioskującego w sprawie będącej przedmiotem zapytania nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa, ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Pan X prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi polegające na:

- pełnieniu nadzoru technicznego i organizacyjnego nad przebiegiem prac remontowych,

- organizacji prac w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki ich wykonania,

- sprawowanie nadzoru nad bezpiecznym wykonaniem prac.

Podatnik świadczy powyższe usługi na podstawie umowy zawartej z polską firmą. W roku 2006 i obecnie kontrahent podatnika wykonuje prace remontowe na statku w stoczni w miejscowości Nobiskrug w Niemczech i z tego powodu wnioskodawca również świadczy usługi na terenie Niemiec.

W związku z powyższym, podatnik za każdy dzień pobytu obliczył diety z tytułu zagranicznej podróży służbowej w wysokości przysługującej pracownikom zatrudnionym w państwowych i samorządowych jednostkach sfery budżetowej i odliczył je od przychodów ewidencjonując w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako wydatki pozostałe.

Wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem:

- czy przysługuje mu prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diety z tytułu podróży służbowej na podstawie art.23 ust.1 pkt.52 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie, uznając, że wykonując czynności związane z wykonywaniem usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poza granicami kraju, był w podróży służbowej o której mowa w art.23 ust.1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Może zatem wartość diet za okres przebywania w podróży służbowej zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku i obowiązujący w tym zakresie stan prawny Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sochaczewie stwierdza co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /j.t. Dz.U. z 2000r Nr 14, poz.176 ze zm./ kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.23.

Zgodnie z art.23 ust.1 pkt 52 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W zależności od rodzaju podróży wysokość diet określają przepisy:

- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. Nr 236, poz.1990 ze zm./,

- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz.1991 ze zm./,

A zatem, z powołanych wyżej przepisów wynika, że przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych w tej samej wysokości, w jakiej przysługują pracownikom.

Wątpliwości może budzić kwestia, czy osoba prowadząca działalność w określonym zakresie w ogóle odbywa podróż służbową i czy w związku z tym, wydatki związane z wyjazdem mogą być uznane – w formie diet, za koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji podróży służbowej.

Definicje taką zawiera art.775 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r – Kodeks pracy (Dz.U. z 1998r Nr 21, poz.94 ze zm.). W myśl tego przepisu za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Definicja ta nie może mieć jednak decydującego znaczenia dla określenia kosztów uzyskania przychodów na gruncie prawa podatkowego, gdyż w sposób oczywisty eliminuje z kręgu osób uprawnionych do wyliczenia diety z tytułu podróży służbowej jako kosztu uzyskania przychodu wszystkich tych, którzy prowadzą działalność gospodarczą na obszarze całego kraju lub poza granicami.

Przepis art.23 ust.1 pkt.52 ustawy podatkowej uprawniający do zaliczenia części diet do kosztów uzyskania przychodu, nie uzależnia tego prawa od charakteru czy rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Brak jest zatem, uzasadnionych podstaw do twierdzenia, że przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą na terenie całego kraju lub poza jego granicami nie odbywa podróży służbowej tylko dlatego, że wykonywane przez niego zadania należą do zakresu prowadzonej przez niego działalności.

Powyższe stanowisko jest zgodne z aktualną linią orzecznictwa /wyrok WSA z dnia 17-01-2007r. I SA/Lu 757/06, wyrok WSA z dnia 16-11-2006 Sygn. akt I SA/Wr 615/06, wyrok WSA z dnia 16-02-2007r. Sygn akt I SA/Łd 1355/06, wyrok WSA z dnia 03-04-2007r. Sygn akt III SA/WA 120/07 /.

W podobnej sprawie, w wyroku Nr ISA/OI 584/06 z dnia 24-01-2007r Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zauważył co następuje: „Stosując zatem wykładnię językową art.23 ust.1 pkt.52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i posiłkując się wykładnią celowościową art.775 Kodeksu pracy, podróżą służbową pracodawcy, jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą, będzie wyjazd poza miejsce prowadzenia działalności, związany z wykonywaniem zadań prowadzonej firmy.” Sąd podzielił pogląd wyrażony w glosie, A.Bartosiewicza i R.Kubackiego, do wyroku NSA z dnia 15 września 2005r, FSK 2175/04. że „każdy związany z prowadzoną działalnością gospodarczą wyjazd poza miejsce wykonywania działalności gospodarczej (określone we wpisie) jest podróżą służbową, a przedsiębiorca może wówczas zaliczyć przysługujące mu diety do kosztów uzyskania przychodów”.

Zdaniem Sądu, przedsiębiorca wykonując zadania gospodarcze firmy poza obszarem wykonywania działalności w kraju, odbywa podróż służbową, a podróż ta nie musi wykazywać cechy incydentalności.

Biorąc powyższe pod uwagę, w sytuacji opisanej we wniosku, podatnik ma prawo do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych zgodnie z art.23 ust.1 pkt 52 ustawy podatkowej.

Reasumując należy uznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa, interpretacja ta nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany albo uchylenia.

Od niniejszego postanowienia służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sochaczewie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia / art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej/.

Zgodnie z art. 222, w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej zażalenie winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.