INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki komandytowej przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2007 r. (data wpływu 12 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów usług prawniczych świadczonych na rzecz spółki komandytowej przez komandytariusza tej spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2007 r. spółka komandytowa prowadząca działalność gospodarczą w zakresie usług prawniczych złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów usług prawniczych świadczonych na rzecz Spółki przez jej komandytariusza. Wniosek podpisany był przez Pana D.M.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Radca prawny, jako osoba fizyczna, prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą. W zakres tej działalności wchodzi m.in. świadczenie usług prawniczych. Ponadto jest on komandytariuszem w spółce komandytowej. Działalność spółki komandytowej także obejmuje świadczenie usług prawniczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość usług prawniczych, wynikająca z faktur VAT wystawianych na rzecz spółki komandytowej w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej przez radcę prawnego, będącego komandytariuszem w tejże spółce, stanowi koszt uzyskania przychodu komandytariusza w spółce komandytowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 102 Kodeksu spółek handlowych, spółka komandytowa jest spółką osobową, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Stosownie do art. 8 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą oraz może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Jak wynika z powyższego, spółka komandytowa ma zdolność prawną i własny majątek, który w czasie jej trwania jest majątkiem odrębnym od majątku wspólników.

Wnioskodawca uważa, że zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, spółka osobowa jako jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, wykonująca działalność gospodarczą – jest podatnikiem VAT (ma zdolność podatkową w zakresie podatku VAT). Inna sytuacja występuje natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – spółka osobowa nie posiada odrębnej od wspólników zdolności podatkowej.

Stosownie bowiem do art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Stosownie zaś do art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Wnioskodawca podał, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia pracy własnej. Zdaniem Wnioskodawcy, intencją wprowadzenia do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10 jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodu (powstającego w związku z prowadzeniem przez podatnika działalności gospodarczej w ramach spółki osobowej), wartości jego wynagrodzenia otrzymywanego na podstawie zawartych ze spółką osobową umów: o pracę lub zlecenia i o dzieło wykonywanych osobiście. Celem powyższego przepisu nie jest natomiast wyłączenie z kosztów uzyskania przychodu w spółce osobowej, wartości pracy wspólnika wykonywanej w ramach działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie („poza” spółką osobową).

Wnioskodawca uważa, że podobnie argumentował Trybunał Konstytucyjny w sprawie skargi kasacyjnej dotyczącej art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wyrok z dnia 24 stycznia 2001 r. SK 30/99, OTK 2001/1/3). Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych chodzi o „oddzielenie kosztów uzyskania przychodu z działalności gospodarczej od zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodu z tytułu wynagrodzenia związanego ze świadczoną pracą. Rozwiązanie to jest uzasadnione potrzebą jednolitego traktowania pod względem podatkowym przychodu z określonego źródła. Likwidacja tego rozwiązania powodowałaby, że kwota przychodu z działalności gospodarczej byłaby pomniejszona o wartość pracy własnej podatnika wypłacającego samemu sobie wynagrodzenie, które z kolei byłoby znowu przychodem tego podatnika, ale z innego źródła (nie z działalności gospodarczej ale ze stosunku pracy lub osobiście wykonywanej działalności). Prowadziłoby to do sytuacji, gdy kwota wypłacona jako wartość pracy własnej stanowiłaby koszt uzyskania przychodu (a więc automatycznie obniżałaby wysokość dochodu), ale z kolei z niej, jako przychodu ze stosunku pracy (lub osobiście wykonywanej działalności) byłyby obliczane koszty uzyskania przychodu w formie zryczałtowanej. Oznacza to, że pewna kwota byłaby w istocie dwa razy traktowana jako koszt uzyskania przychodu, co obniżałoby wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych”.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wartość faktur VAT wystawianych na spółkę komandytową, przez prowadzącego odrębną działalność gospodarczą komandytariusza, będzie stanowić koszt uzyskania przychodu tego komandytariusza w spółce komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Spółka komandytowa jako spółka osobowa i tym samym nie posiadającą statusu osoby prawnej, nie jest samodzielnym podmiotem gospodarczym podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Podatnikami w spółce nie posiadającej osobowości prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego, są wyłącznie wspólnicy takiej spółki i tylko oni jako osoby fizyczne bądź prawne mogą dokonywać odliczeń kosztów uzyskania przychodu ze wspólnego źródła przychodów. W zależności od tego czy wspólnikami spółki są osoby fizyczne czy też osoby prawne, do ich opodatkowania mają zastosowanie bądź przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie z uwagi na fakt, iż komandytariusz Spółki jest osobą fizyczną, zastosowanie mają przepisy art. 8 ust. 2 w związku z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.)

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, a także ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

Natomiast zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wydatki ponoszone przez spółkę na rzecz komandytariusza, który jest osobą fizyczną, tytułem wynagrodzenia z umów cywilnoprawnych, stanowią w całości koszt uzyskania przychodu spółki komandytowej, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Każdy wspólnik winien ujmować te koszty w przypadającej mu części, za koszty uzyskania przychodu w sposób określony przez spółkę tzn. w wielkości proporcjonalnej do udziału w zyskach spółki, stosując uregulowania przewidziane w ustawie o podatku dochodowym dla każdego wspólnika osobno.

Reasumując, wartość usług prawniczych wynikająca z faktury VAT wystawionej przez radcę prawnego na rzecz spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem, będzie fakturą kosztową dla wszystkich wspólników spółki (również dla niego samego), proporcjonalnie do udziału w zysku przysługującego im w spółce.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka (komandytowa), która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 w. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.