Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2007r. – w związku z art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), po rozpatrzeniu zażalenia ..., na postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdyni z dnia 22 sierpnia 2007r. Nr DG-DB/4111/415-51/25/07 dotyczące udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

– uznając, że zażalenie zasługuje na uwzględnienie zmienia się postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 24 maja 2007r. podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że podatnik jako wspólnik spółki komandytowej osiąga przychody z udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną, zgodnie z określonym w umowie udziałem. Dodatkowo wspólnicy zakładając spółkę komandytową uznali, że nakład pracy własnej komplementariuszy polegającej na stałym prowadzeniu spraw spółki wymaga dodatkowo odpowiedniego wynagrodzenia. W umowie spółki postanowiono więc, że komplementariuszom za prowadzenie spraw spółki przysługuje wynagrodzenie w wysokości 6000 zł miesięcznie. Według podatnika przychody z tytułu wynagrodzenia za prowadzenie spraw spółki należy zakwalifikować do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, a nie do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 7 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynagrodzenie to jest, bowiem nierozerwalnie związane z pełnieniem przez podatnika roli komplementariusza w spółce komandytowej.

Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2007r. Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione w przedmiotowym wniosku jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego w nim stanu faktycznego.

Podatnik, korzystając z przysługującego mu prawa, wniósł zażalenie na powyższe postanowienie, w którym twierdzi, że organ podatkowy błędnie przyjął, że prowadzenie spraw spółki osobowej przez jej wspólnika jest równoznaczne z zawarciem umowy o zarządzanie spółką. Zauważa, że prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki przez wspólnika wynika bezpośrednio z umowy spółki i kodeksu spółek handlowych. Poza tym nie można stwierdzić, że umowa spółki jest umową o podobnym charakterze do umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem czy kontraktu menedżerskiego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

Jak wynika z regulacji art. 10 ust. 1 pkt 2 oraz pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r., nr 14, poz. 176 ze zm.) działalność wykonywana osobiście (pkt 2) i pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3) stanowią odrębne źródła przychodów.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl postanowień art. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody:

• pkt 7 - przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych;
• pkt 9 - uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

W przedstawionym w przedmiotowej sprawie stanie faktycznym podatnik oprócz przychodów z udziałów w spółce niebędącej osobą prawną (spółce komandytowej) osiąga przychody z tytułu wynagrodzenia za prowadzenie spraw tej spółki. Wysokość wynagrodzenia i podstawy jego wypłaty zostały zawarte w umowie spółki.

W świetle wyżej przytoczonych regulacji prawnych przychody uzyskane z tego wynagrodzenia nie mogą zostać zakwalifikowane do źródeł określonych w art. 13 pkt 7 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W treści art. 13 pkt 7 tej ustawy ustawodawca wyraźnie wskazał, że źródło to dotyczy wyłącznie przychodów osób należących do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych. Spółka komandytowa zaś nie posiada osobowości prawnej.

Natomiast wykładnia art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że dla zakwalifikowania przychodu do tego źródła niezbędnym jest, by przychód osiągany był na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze. W umowie o zarząd, zarządzający zobowiązuje się do prowadzenia przedsiębiorstwa za wynagrodzeniem, w imieniu oraz na rachunek i ryzyko oddającego przedsiębiorstwo w zarząd. Kontrakt menedżerski natomiast może dotyczyć zarządzania całym przedsiębiorstwem, jego częścią lub rodzajem działalności. Z istoty zatem kontraktu menedżerskiego, czy umów o zarządzanie przedsiębiorstwem lub umów o podobnym charakterze, zawieranych pomiędzy przedsiębiorcą zlecającym zarząd a samodzielnym podmiotem - zarządcą jest zarządzanie przez ten ostatni podmiot tymże (cudzym) przedsiębiorstwem, na rzecz i w interesie przedsiębiorcy, na jego rachunek i ryzyko. W rozpatrywanym przypadku do zawarcia takich umów nie doszło (wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki wypłacane jest komplementariuszowi na podstawie umowy spółki).

Co do zasady w stosunkach do osób trzecich spółkę komandytową reprezentuje komplementariusz, tj. wspólnik odpowiadający za zobowiązania spółki bez ograniczeń. Komplementariusz również ma prawo i obowiązek - na podstawie art. 39 § 1 w związku z art. 103 – ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz.1037) - prowadzić sprawy spółki. Jednocześnie w myśl art. 121 §1 Ksh komandytariusz - jeśli umowa spółki nie stanowi inaczej – takiego prawa i obowiązku nie posiada. Ponadto zasadnym jest wskazanie, iż przepisy Ksh dopuszczają możliwość wypłaty wynagrodzenia za prowadzenie spraw spółki, jeśli zostanie to uregulowane w umowie spółki.

W rozpatrywanym przypadku podatnik (komplementariusz) realizował więc swój obowiązek prowadzenia spraw spółki wynikający wprost z przepisów Ksh (nie zawierając przy tym dodatkowej umowy o wykonywanie tych czynności). Biorąc zatem pod uwagę powyższe regulacje prawne przychód osiągnięty przez podatnika będącego wspólnikiem spółki z tytułu wynagrodzenia za prowadzenie spraw spółki - ustalonego na podstawie umowy spółki – należy zakwalifikować do przychodów osiąganych z tytułu działalności gospodarczej, o której mowa w treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r.

Tym samym postanawia się jak w sentencji.