INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani M. G., przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2007 r. (data wpływu 22 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wskazała, że od 1 kwietnia 2007 r. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na krótkotrwałym zakwaterowaniu osób, żywieniu oraz dostarczaniu gotowych dań dla odbiorców zewnętrznych. Rozlicza się na zasadach ogólnych, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wnioskodawczyni wskazała, że w 1997 r. otrzymała od rodziców w formie darowizny nieruchomość rolną wraz z zabudowaniami. Zabudowania obejmowały budynek mieszkalny wraz ze stajnią pod jednym dachem, oraz stodołę i szopę. Wartość całej darowizny to kwota 22.000 zł., w tym wartość budynku mieszkalnego 15.000 zł. Powyższą nieruchomość ojciec Wnioskodawczyni nabył 13 listopada 1990 roku. W latach 1995 – 2005 dokonano przebudowy i rozbudowy darowanych zabudowań. Dawny budynek mieszkalny wraz ze stajnią został przebudowany na pokoje gościnne i mieszkanie. Cała powierzchnia użytkowa to 305,7 m², w tym mieszkanie to 33,7 m², a pokoje gościnne to 272,0 m². Dawna stodoła została w latach 2004 – 2005 całkowicie przebudowana na budynek z pokojami gościnnymi o powierzchni użytkowej 463,6 m². Z uwagi na całkowitą przebudowę otrzymanych budynków i brak możliwości ustalenia nakładów, wartość początkowa obu budynków, z wyłączeniem mieszkania została ustalona odrębnie na podstawie wyceny biegłego. Budynki do celów amortyzacji zostały zaliczone do pozycji 109 Klasyfikacji środków trwałych. Konkubent Wnioskodawczyni zaciągnął na swoje imię i nazwisko kredyt na sfinansowanie przebudowy i budowy budynków przeznaczonych na działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przebudowany budynek - dawny budynek mieszkalny wraz ze stajnią - o powierzchni 272,0 m² może być amortyzowany wg indywidualnej stawki przez 10 lat, natomiast drugi budynek – dawna stodoła - o powierzchni 463,6 m² może być amortyzowany przez okres 40 lat...

Zdaniem Wnioskodawczyni, budynki są jej własnością od 10 lat a poprzednio były własnością rodziców. Zostały całkowicie przebudowane i zmieniły charakter swojego przeznaczenia. Zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych w dniu 1 lipca 2007 r. Dawny budynek mieszkalny wraz ze stajnią został przebudowany. Konstrukcja ścian i stropów nad większością pomieszczeń wykonana była przed 1945 rokiem. Wnioskodawczyni podała, że według opinii biegłego rzeczoznawcy zużycie tego budynku wynosiło 30%. Wnioskodawczyni jest zdania, że biorąc powyższe pod uwagę amortyzacja tego budynku powinna przebiegać przez 10 lat.

Zdaniem Wnioskodawczyni, drugi budynek został przebudowany z dawnej stodoły w sposób gruntowny, właściwie od nowa wybudowany z zastosowaniem nowoczesnych materiałów budowlanych, dlatego też okres amortyzacji powinien być dłuższy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie odpisów amortyzacyjnych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl treści art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata. Natomiast zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z opisanego stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawczynię wynika, że nabyte w formie darowizny zabudowania były używane przez poprzedniego właściciela przez okras 7 lat i w dniu 1 lipca 2007 roku zostały po raz pierwszy wprowadzone przez Wnioskodawczynię do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, co daje możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych w myśl cyt. art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku przebudowanego, dawnego budynku mieszkalnego okres amortyzacji według indywidualnej stawki nie może być krótszy niż 10 lat. Natomiast w przypadku przebudowanego, dawnego budynku niemieszkalnego okres amortyzacji według indywidualnej stawki amortyzacyjnej nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania po raz pierwszy tego budynku do używania do dnia wprowadzenia go przez Wnioskodawczynię do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co oznacza, że maksymalna roczna stawka amortyzacyjna wynosi 10%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia odsetek od kredytu zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 21 stycznia 2008 r. nr ILPB1/415-145/07-3/AMN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.