INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.08.2007 r. (data wpływu 06.09.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodu strat w środkach pieniężnych (obrotowych) powstałych na skutek wyłudzenia oraz określenia momentu zaliczenia ich do kosztów podatkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.09.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zakresie uznania za koszty uzyskania przychodu strat w środkach pieniężnych (obrotowych) powstałych na skutek wyłudzenia oraz określenia momentu zaliczenia ich do kosztów podatkowych

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W styczniu 1996 r. Bank zawarł umowę rachunku bankowego bieżącego, a następnie w lipcu 1997 r. umowę rachunku pomocniczego ze spółką z o.o. (dalej „Spółka"). Do dysponowania środkami zgromadzonymi na rachunku spółki byli upoważnieni dwaj członkowie zarządu działający łącznie. Jeden z członków zarządu, podrabiając podpis drugiego, dokonał sfałszowania poleceń przelewów oraz czeków gotówkowych, wyprowadzając tym samym środki pieniężne z rachunku (Bank na podstawie tak sfałszowanych dyspozycji obciążał rachunek spółki). Bank dokonując realizacji poleceń przelewów oraz czeków dochował obowiązku należytej staranności i stosował się do wewnętrznych procedur bankowych regulujących zasady postępowania w tym zakresie. Jednocześnie, Bank na bieżąco przekazywał osobom upoważnionym do działania w imieniu spółki stosowne dokumenty o dokonywanych na koncie spółki operacjach i nikt ze spółki nie zgłaszał Bankowi żadnych nieprawidłowości w zakresie dokonywanych obciążeń z tytułu realizacji przelewów i czeków.

W styczniu 2002 r. została ogłoszona upadłość Spółki. W sierpniu 2002 r. syndyk masy upadłościowej spółki zamknął rachunki bankowe spółki zgłaszając niezgodność sald i żądając zwrotu kwot wyprowadzonych wskutek fałszerstwa. Jednocześnie, wszczęto postępowanie karne przeciwko członkowi zarządu, który dokonał sfałszowania podpisów na poleceniach przelewów i czekach. Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2003 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uznał członka zarządu spółki za winnego popełnienia przestępstwa.

Bank odmówił wypłaty kwot żądanych przez syndyka masy upadłościowej spółki. W rezultacie, syndyk skierował sprawę na drogę sądową domagając się zasądzenia kwoty wyprowadzonej z rachunku spółki wskutek fałszerstwa (dalej „kwota główna") wraz z odsetkami skapitalizowanymi od tych kwot. Sprawa sądowa w I instancji zakończyła się w marcu 2007 r. W wyroku z dnia 20 marca 2007 r. sąd zasądził od Banku na rzecz syndyka wypłatę kwoty głównej, odsetek skapitalizowanych od kwoty głównej oraz odsetek ustawowych liczonych od dnia wniesienia powództwa przez syndyka do dnia ich zapłaty przez bank. Odsetki skapitalizowane od kwoty głównej zostały obliczone na podstawie wewnętrznego regulaminu Banku (regulamin prowadzenia rachunku rozliczeniowego dla klienta instytucjonalnego) oraz wskazanych przez Bank wskaźników oprocentowania wkładów na rachunkach bieżących. W uzasadnieniu do wyroku sąd zajął stanowisko, że zobowiązanie Banku z tytułu rachunku bankowego ma charakter rezultatu, a nie starannego działania. Nawet udowodnienie całkowicie prawidłowego dokonania rozliczeń pieniężnych na zlecenie posiadacza rachunku nie ekskulpuje Banku od odpowiedzialności za następstwa działań (fałszerstwo niewykrywalne) osób trzecich, których nie mógł wykryć i za które nie odpowiada oraz za naruszenie art. 471 k.c. przez przyjęcie, że skutki naruszenia obowiązków Banku z umowy rachunku bankowego nie podlegają reżimowi odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 471 k.c, w związku z czym Bank nie może uwolnić się od niej w sposób w tym przepisie wskazany. Zdaniem sądu, Bank dokonujący wypłaty do rąk osoby nieuprawnionej nie narusza obowiązków względem posiadacza rachunku, gdyż ten zachowuje swoje uprawnienia do zwrotu środków oddanych na przechowanie Banku.

W związku z powyższym, sąd orzekł zwrot przez Bank na rzecz syndyka masy upadłościowej spółki środków, którymi został obciążony rachunek bankowy spółki w związku z realizacją poleceń przelewów oraz czeków zawierających oprócz podpisu właściwego również podpis sfałszowany.

Bank złożył apelację od powyższego wyroku (sprawa w chwili obecnej jest w toku). Na kwotę przyszłego zobowiązania Bank utworzył rezerwę zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, która nie została zaliczona przez Bank do kosztów uzyskania przychodów.

W toku obu postępowań sądowych, zarówno w sprawie o przestępstwo karne wobec członka zarządu spółki, jak i w sprawie o wypłatę kwot na rzecz syndyka, nie stwierdzono uchybień Banku w zakresie dochowania należytej staranności przy realizacji poleceń przelewów oraz czeków.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy suma, którą Bank zapłaci tytułem zwrotu kwoty głównej (tj. zwrotu środków wyprowadzonych z rachunku spółki w drodze przestępstwa) na rzecz syndyka będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...



2. Czy kwota, którą Bank zapłaci tytułem odsetek skapitalizowanych od kwoty głównej będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku w rozumieniu art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ...



3. Czy kwota, którą Bank zapłaci tytułem odsetek ustawowych będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku w rozumieniu art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ...



4. W którym roku podatkowym Bank będzie uprawniony do zaliczenia powyższych kwot do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem wnioskodawcy:

Odpowiedź na pytanie pierwsze

Zdaniem Banku, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych suma, którą Bank zapłaci tytułem zwrotu kwoty głównej (tj. zwrotu środków wyprowadzonych z rachunku spółki w drodze przestępstwa) na rzecz syndyka będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku.

Odpowiedź na pytanie drugie

Zdaniem Banku, na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwota, którą Bank zapłaci tytułem odsetek skapitalizowanych od kwoty głównej, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku.

Odpowiedź na pytanie trzecie

Zdaniem Banku, na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwota, którą Bank zapłaci tytułem odsetek ustawowych, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów Banku.

Odpowiedź na pytanie czwarte

Zdaniem Banku, na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d i 4 e oraz 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Bank będzie uprawiony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty głównej w dacie, w której strata Banku będzie ostateczna, a kwot odsetek skapitalizowanych i ustawowych w dniu ich zapłaty.

Powyższe wnioskodawca uzasadnił w sposób następujący:

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych , kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Artykuł 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera katalog wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów. wśród wymienionych w tym artykule wydatków nie ma strat w środkach pieniężnych (obrotowych), ani zapłaconych odsetek dotyczących tych strat.

Wobec powyższego, suma, którą Bank wypłaci tytułem spłaty kwoty głównej powinna stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile będzie zachodził związek przyczynowo-skutkowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów Banku. Przy czym, należy podkreślić, że związek ten może mieć zarówno charakter bezpośredni jak i pośredni (stanowisko Banku w tym zakresie znajduje również potwierdzenie w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 11.03.2004 r., sygn. PB3-580/8214-56/HR/04).

Niewątpliwie należy uznać, iż działalność w zakresie przechowywania środków klientów na rachunkach bankowych wiąże się z osiąganiem przychodów Banku. Pozwala ona bowiem na gromadzenie środków w celu zabezpieczenia prowadzenia działalności kredytowej, która poprzez odsetki i prowizje generuje przychody dla Banku. Tym samym, zdaniem Banku, straty w środkach pieniężnych, które Bank może ponieść wskutek oszustwa stwierdzonego wyrokiem sądowym mogą stanowić koszt uzyskania przychodów Banku, pod warunkiem, że nie nastąpiły one z winy Banku. Analogiczne stanowisko zajmują także organy podatkowe w dotychczasowym piśmiennictwie wydanym w tym zakresie. I tak, w szczególności należy w tym miejscu przytoczyć fragment pisma Ministerstwa Finansów z 10 sierpnia 1995 r., sygn. PO4/RN-722-714/95, w którym stwierdzono, że: „straty powstałe na skutek nie zawinionego błędu pracownika związane z realizacją zlecenia klienta Banku są kosztem uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.), w części przewyższającej otrzymane odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia. Jeżeli środki obrotowe nie były ubezpieczone, kosztem uzyskania przychodu jest cała wartość poniesionej straty". W podobnej sprawie została także wydana wiążąca interpretacja przepisów prawa podatkowego (pismo Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego z 11 sierpnia 2006 r. (sygn. ZDE/423-151-66/06), w której naczelnik urzędu stwierdził, że w przypadku, gdy strata w środkach obrotowych powstała w trakcie działania podatnika w celu osiągnięcia przychodów, nastąpiła bez jego winy oraz została prawidłowo udokumentowana, wówczas można ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowej sprawie, bezsprzecznym jest fakt, iż wyprowadzenie środków pieniężnych z rachunku bankowego spółki w drodze przestępstwa nastąpiło bez winy Banku. Pracownicy Banku realizujący polecenia przelewów oraz wystawione czeki działali bowiem zgodnie z wewnętrznymi procedurami Banku, zachowując jednocześnie należytą staranność w tym zakresie.

Ponadto, podkreślić również należy, że strata, którą Bank może ponieść z tytułu wyprowadzenia środków pieniężnych z rachunku spółki jest i będzie właściwie udokumentowana. Fakt popełnienia przestępstwa przez członka zarządu Spółki został bowiem udokumentowany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w warszawie (VIII Wydział Karny) z dnia 17 grudnia 2003 r., a obowiązek wypłacenia przedmiotowych kwot na rzecz syndyka masy upadłościowej Spółki (tj. fakt powstania straty po stronie Banku) -wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie (XX Wydział Gospodarczy) z dnia 20 marca 2007 r. w związku z wyrokiem z dnia 20 marca 2007 r. Bank utworzył również rezerwę na przyszłe wydatki zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Ostatecznym dokumentem potwierdzającym stratę w środkach pieniężnych Banku będzie wyrok sądu II instancji utrzymujący w mocy wyrok z dnia 20 marca 2007 r.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Banku należy uznać, że w przypadku otrzymania przez Bank wyroku sądu II instancji, który będzie utrzymywał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie (XX Wydział Gospodarczy) z dnia 20 marca 2007 r. (tj. wyrok nakazujący wypłatę na rzecz syndyka: kwoty głównej, odsetek skapitalizowanych od kwoty głównej oraz odsetek ustawowych), suma, którą Bank wypłaci syndykowi spółki tytułem zwrotu kwoty głównej, odsetek skapitalizowanych oraz odsetek ustawowych będzie spełniała definicję kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych , co tym samym, będzie uprawniało Bank do zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Tym samym, w zakresie odsetek skapitalizowanych od kwoty głównej oraz odsetek ustawowych, pomimo, iż spełniają one generalną definicję kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych , Bank będzie uprawniony do zaliczenia ich w koszty uzyskania przychodów dopiero w momencie ich zapłaty. Dodatkowo, należy zauważyć, iż odsetki skapitalizowane od kwoty głównej zostały wyliczone na podstawie wewnętrznego regulaminu Banku (regulamin prowadzenia rachunku rozliczeniowego dla klienta instytucjonalnego) oraz wskazanych przez Bank wskaźników oprocentowania wkładów na rachunkach bieżących. Oznacza to, że w przypadku gdyby Bank przechowywał w dalszym środki pieniężne spółki, byłby zobowiązany do wypłaty spółce odsetek w tejże wysokości.

Odnośnie roku podatkowego, w którym Bank będzie mógł zaliczyć stratę w środkach pieniężnych z tytułu zwrotu na rzecz syndyka kwoty odsetek skapitalizowanych od kwoty głównej oraz odsetek ustawowych, jak wyżej już wspomniano, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 11 takie uprawnienie będzie przysługiwało bankowi w roku ich faktycznej zapłaty. Natomiast, w zakresie kwoty głównej Bank stoi na stanowisku, iż będą one stanowiły koszt uzyskania przychodu w roku podatkowym, w którym Bank ujmie koszt w księgach rachunkowych na podstawie prawomocnego wyroku sądu II instancji. Jak wskazano wyżej, kwota główna zapłacona przez Bank nie będzie stanowiła kosztu bezpośrednio związanego z przychodami. Zatem, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych , wydatek Banku z tego tytułu będzie potrącalny w dacie jego poniesienia, którą na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozumie się jako dzień ujęcia kosztu na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Ponadto, w literaturze przedmiotu (patrz „Koszty uzyskania przychodów" Wojciech Pietrasiewicz, Marcin Romańczuk Podatkowe Komentarze Tematyczne, Warszawa 2006) wyraźnie wskazuje się, iż jednym z kryteriów, na podstawie których ustala się, czy dany wydatek stanowi koszt uzyskania przedmiotów jest definitywny charakter poniesionego kosztu. Zatem, zdaniem Banku należy uznać, że Bank będzie uprawniony do zaliczenia wydatku w zakresie spłaty kwoty głównej do kosztów uzyskania przychodów dopiero w roku uprawomocnienia się wyroku II instancji ostatecznie rozstrzygającego obowiązek zapłaty przedmiotowej sumy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stwierdzam, co następuje.

Stosownie do treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy.

Pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Definicja straty w ustawie odnosi się wyłącznie do wyniku działalności Podatnika - zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów to różnica jest stratą.

Zdarzenie powodujące szkodę z natury rzeczy nie służy osiągnięciu przychodów, jak tego wymaga art.15 ust.1. Celowi osiągnięcia przychodów służy natomiast sama działalność gospodarcza, a strata jest jedynie ubocznym skutkiem tej działalności. Jednakże do kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć tylko takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodu winno być oceniane nie tylko w aspekcie starań czynionych przez podatnika w celu uniknięcia straty, ale również w aspekcie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika oraz okoliczności, w których powstały te straty. Dla celów podatkowych, aby uznać za koszt uzyskania przychodu stratę powstałą w środkach obrotowych podatnika, muszą zaistnieć przyczyny niezależne od niego i nie będące wynikiem zaniedbań, czy też jego lekkomyślności oraz nieracjonalnego działania (np. zatrudnienia przypadkowych osób, braku nadzoru).

Reasumując, co do zasady, kosztem podatkowym może być tylko taka strata, która jest następstwem zdarzeń ( w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w konsekwencji fałszerstwa doszło do wyłudzenia środków pieniężnych z rachunku bankowego spółki. Jeden z członków zarządu podrabiając podpis drugiego, dokonał sfałszowania poleceń przelewów oraz czeków gotówkowych. Po ogłoszeniu upadłości spółki, syndyk masy upadłościowej zamknął jej rachunki bankowe, zgłaszając niezgodność sald i żądając od Banku zwrotu kwot wyprowadzonych wskutek fałszerstwa. Bank odmówił wypłaty żądanych kwot.

Bank wskazuje, iż dokonując realizacji poleceń przelewów oraz czeków dochował obowiązku należytej staranności i stosował się do wewnętrznych procedur bankowych regulujących zasady postępowania tym zakresie. Jednocześnie, Bank na bieżąco przekazywał osobom upoważnionym do działania w imieniu spółki stosowne dokumenty o dokonywanych na koncie spółki operacjach i nikt ze spółki nie zgłaszała bankowi żadnych nieprawidłowości w zakresie dokonywanych obciążeń z tytułu realizacji przelewów i czeków.

W rezultacie syndyk skierował sprawę do sądu, domagając się zasądzenia kwoty wyprowadzonej z rachunku spółki wraz z odsetkami skapitalizowanymi od tych kwot.

W międzyczasie Sąd Okręgowy w Warszawie uznał członka zarządu spółki za winnego popełnienia przestępstwa.

W wyniku prowadzonego postępowania przed sądem, 20 marca 2007r. wydano wyrok, zgodnie z którym, zasądzono od Banku na rzecz syndyka wypłatę kwoty głównej, odsetek skapitalizowanych od kwoty głównej oraz odsetek ustawowych liczonych od dnia wniesienia powództwa przez syndyka do dnia ich zapłaty przez bank. W uzasadnieniu do wyroku sąd stwierdził, że zobowiązanie banku z tytułu rachunku bankowego ma charakter rezultatu, a nie starannego działania. Nawet udowodnienie całkowicie prawidłowego dokonania rozliczeń pieniężnych na zlecenie posiadacza rachunku nie ekskulpuje banku od odpowiedzialności za następstwa działań (fałszerstwo niewykrywalne) osób których nie mógł wykryć i za które nie odpowiada (...). Bank złożył apelację od powyższego wyroku, jednakże sprawa nadal jest rozpatrywana.

Biorąc powyższe pod uwagę, można uznać, że straty w środkach obrotowych, wynikające z wyłudzenia środków pieniężnych (oszustwa bankowego), które powstały w trakcie działania podejmowanego w celu osiągnięcia przychodów, bez winy pracowników Banku oraz przy zachowaniu wszelkich zabezpieczających procedur będą stanowiły koszty uzyskania przychodów. W przedmiotowej sprawie udowodniono, że klient posługiwał się sfałszowanym podpisem. Istotny jest również fakt, że w wyroku I instancji sąd nie stwierdził, żadnych nieprawidłowości proceduralnych w działaniu Banku. A zatem zasądzone na rzecz syndyka świadczenia z tytułu wyłudzenia, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Banku.

Odnośnie rozpoznania momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zasądzonych na rzecz syndyka świadczeń, tj. kwoty głównej, odsetek skapitalizowanych od kwoty głównej oraz odsetek ustawowych, należy mieć na względzie przepisy art.15 ust.4 – 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które regulują zasady rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do postanowień art.15 ust.4, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust.4b i 4c. Przepisy ust.4b i 4c odnoszą się do zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków bezpośrednio związanych z przychodami, dotyczących przychodów danego roku podatkowego, a poniesionych po zakończeniu tego roku podatkowego, przy czym ust.4b reguluje sytuacje, gdy wydatki zostały poniesione przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego (złożenia zeznania rocznego), natomiast ust.4c – gdy zostały poniesione po tym dniu.

Kwestię zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków innych niż bezpośrednio związanych z przychodami określa art.15 ust.4d ustawy, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art.15 ust.4e, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że koszty uzyskania przychodu mogą być potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał przychód z nimi związany. W przypadku, gdy nie jest możliwe powiązanie wydatku, stanowiącego koszt uzyskania przychodu, z konkretnym przychodem, wydatek taki zalicza się do kosztów podatkowych w dacie jego poniesienia.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje należy stwierdzić, że Bank prawidłowo rozpoznaje moment zaliczenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu wypłaty świadczeń na rzecz syndyka.

Kwota główna zobowiązania, powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art.15 ust.4d w związku z art.15 ust.4e ustawy, w roku podatkowym, w którym Bank otrzyma prawomocny wyrok Sądu II Instancji.

Natomiast rozpatrując kwestie dotyczące kwot z tytułu skapitalizowanych odsetek oraz odsetek ustawowych, należy uwzględnić art.16 ust.1 pkt 11 ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań. A zatem, przedmiotowe odsetki będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów dopiero w momencie ich faktycznej zapłaty.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.