INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2007 r. (data wpływu 29.10.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych wypłacanych pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na stanowisku kierowcy w firmie, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych wypłacanych pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na stanowisku kierowcy w firmie, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych krajowych i międzynarodowych. Zatrudnia Pan pracowników w charakterze kierowców, którzy w umowie o pracę jako miejsce pracy, określoną mają siedzibę Pana firmy. Pomimo określonej w umowie o pracę siedziby firmy, kierowcy na podstawie polecenia wyjazdu, praktycznie stale przebywają poza miejscem pracy, tj. na terenie kraju i za granicą w celu przewiezienia bądź dostarczenia konkretnych towarów. Na podstawie art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.), pracownikom tym wykonującym zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy i jednocześnie ich miejsce pracy, wypłaca Pan wartość przysługujących diet do wysokości określonej przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość diet z tytułu podróży służbowych wypłacanych pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na stanowisku kierowcy w firmie, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych, stanowi koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia podróży służbowej. Definicja ta została uregulowana w prawie pracy tj. w Kodeksie pracy, gdzie w rozumieniu art. 77⁵ § 1 tej ustawy, podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza stałym miejscem pracy pracownika, a które to wynika z umowy o pracę.

Ponieważ przepisy Kodeksu pracy obligują do wypłaty diet za podróż służbową pracowników – kierowców Wnioskodawca uważa, że poniesione koszty z tytułu wypłaconych diet i innych należności za czas podróży służbowych pracowników kierowców, będą kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lutego 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 poz. 176 z poz. zmianami).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy, w przypadku krajowej i zagranicznej podróży służbowej, powołać się należy na przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z zm.).

Zgodnie z generalną klauzulą zawartą w tym przepisie, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W katalogu przepisu art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę na diety bądź z innego tytułu w związku z odbywaniem podróży służbowych pracowników.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

W konsekwencji niezależnie od tego, czy wypłacane pracownikom – kierowcom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, zgodnie z przepisami prawa pracy – dietą lub inną należnością, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście spełniają dyspozycję cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy w tym miejscu podkreślić, że pojęcie „podróż służbowa pracownika” należy do zakresu prawa pracy. Zgodnie z treścią art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z poz. zm.) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Rozstrzygnięcie kwestii dotyczących obowiązku, czy zasadności wypłacenia diet i innych należności za czas podróży, uregulowanych przepisami prawa pracy, nie leży zatem w kompetencji organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.