INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2007 r. (data wpływu 24 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie poboru zaliczek na podatek dochodowy przez płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie poboru zaliczek na podatek dochodowy przez płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, jako zakład pracy, pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od pracowników, w wysokości 40%. Zachodzą sytuacje, iż w ciągu roku podatkowego dochód pracownika przekracza trzeci próg podatkowy, a pracownik składa oświadczenie, że za dany rok zamierza rozliczyć się z małżonkiem, w przypadkach gdy:

1. dochody małżonka nie przekroczą pierwszego progu podatkowego, tj. 19%,
2. dochody małżonka nie przekroczą drugiego progu podatkowego, tj. 30%

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jakiej wysokości należy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy pracownikom: 40% czy 30% odnośnie obu przypadków...

Zdaniem Wnioskodawcy, w obu przypadkach należy potrącić pracownikom po 40% podatku dochodowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) - znowelizowanym ustawą z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 263, poz. 2619) - zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 19% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 30% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,
3. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę drugiego przedziału skali - 40% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,
4. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę trzeciego przedziału skali – 50% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Natomiast, jak wynika z art. 32 ust. 1a pkt 2 wyżej cyt. ustawy, jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego, drugiego lub trzeciego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższych przedziałach skali - zaliczki wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę drugiego przedziału skali - 19% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód podatnika przekroczył kwotę, o której mowa w lit. a) - 30% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,
3. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód podatnika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę trzeciego przedziału skali - 40% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Jednakże wyrokiem z dnia 15 lutego 2005 r. sygn. akt K 48/04 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 9 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, w zakresie związanym z wprowadzeniem czwartego szczebla skali podatkowej, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Dlatego też unormowania dotyczące m.in. wysokości zaliczek od dochodu uzyskanego w danym miesiącu, który przekroczył górną granicę trzeciego przedziału skali, pozostają w tekście znowelizowanej ustawy, ale utraciły moc obowiązującą. Należy zatem uznać, iż obowiązują trzy progi skali podatkowej.

Konkludując, w myśl zasady określonej w art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla celów ustalenia wysokości zaliczki na podatek, tj. stawek wynoszących odpowiednio 19%, 30% lub 40%, zakład pracy, jako płatnik, ma obowiązek uwzględniać dochód pracownika uzyskany w tym zakładzie pracy od początku danego roku podatkowego.

Równocześnie, do sytuacji, którą miał regulować – nieobowiązujący w związku z ww. orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego - przepis art. 32 ust. 1a pkt 2 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczący wysokości zaliczki pobieranej od podatnika, należy stosować przepis art. 32 ust. 1a pkt 2 lit. b) ustawy, dotyczący pracowników których dochód w ciągu roku przekroczy górną granicę drugiego przedziału skali.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, dochody pracowników zakładu pracy przekraczają w ciągu roku trzeci próg podatkowy, zatem zaliczki pobierane są w wysokości 40%. Natomiast jeżeli pracownik złoży oświadczenie, iż zamierza rozliczyć się z małżonkiem, którego dochody nie przekroczą pierwszego bądź drugiego progu podatkowego, należy od jego dochodu pobierać zaliczki w wysokości 30%.

Zatem, stanowisko Spółki, iż od dochodów pracowników, którzy złożą oświadczenie o wspólnym rozliczeniu z małżonkiem, którego dochody mieszczą się w niższych przedziałach skali, należy pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 40%, jest nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 75 zł, w związku z czym dokonana nadpłata w wysokości 75 zł zostanie zwrócona przekazem pocztowym na adres siedziby Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Informuje się, że w razie złożenia przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń