INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych między innymi w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy pożyczki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2008 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych między innymi w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W miesiącu lipcu 2007 roku Spółka otrzymała pożyczkę od jednego ze swoich udziałowców. Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, Spółka jako podatnik zapłaciła ww. podatek od tej czynności. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powyższego przepisu wynika, że konkretny wydatek będzie mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli łącznie spełnione będą następujące warunki:

• będzie poniesiony przez podatnika,
• nie będzie wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, oraz
• będzie poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Podatnik podkreśla, że w opisanym stanie faktycznym wszystkie powyższe przesłanki będą spełnione i w związku z tym podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy pożyczki będzie stanowić koszt uzyskania przychodów. Przede wszystkim podatek ten będzie zapłacony przez Spółkę. Po drugie, podatek od czynności cywilnoprawnych nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy jako wydatek nie będący kosztem uzyskania przychodów. Z uwagi na fakt, że trudno byłoby zakwalifikować podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy pożyczki jako wydatek związany bezpośrednio z uzyskaniem przychodów należy uznać, że będzie to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W piśmiennictwie podkreśla się, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć również wydatki, które nie są powiązane z konkretnymi przychodami, ale ich poniesienie związane jest (niezbędne do) z prawidłowym funkcjonowaniem danego podmiotu gospodarczego. W jednym ze swoich postanowień (postanowienie z dnia 2 lutego 2006 r., US40/DP/4211/BS/15/2006) Urząd Skarbowy Warszawa – Wola wskazał, że co prawda PCC poniesiony przy zawarciu umowy pożyczki w części przeznaczonej na działalność bieżącą nie jest bezpośrednio związany z osiągnięciem przychodu, ale dotyczy „zwiększenia źródeł finansowania działalności gospodarczej (zaciągnięta pożyczka) i tym samym stanowi koszt uzyskania przychodów”. Powyższy pogląd został zaprezentowany tylko w stosunku do tej części podatku od czynności cywilnoprawnych, która przypadała na kwotę pożyczki przeznaczonej na działalność bieżącą. Natomiast w stosunku do pozostałej części podatku od czynności cywilnoprawnych przypadającego na kwotę pożyczki przeznaczonej na cele inwestycyjne, należy ją zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy zaliczyć do wydatków zwiększających wartość inwestycji, które będą mogły być rozpoznane jako koszt podatkowy poprzez odpisy amortyzacyjne po oddaniu jej do używania. Spółka podkreśla, że zaliczenie podatku od czynności cywilnoprawnych w tej części, w jakiej pożyczka wykorzystana jest na cele inwestycyjne do wartości początkowej inwestycji nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawnych. Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy za koszt wytworzenia środka trwałego uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Według Podatnika podatek od czynności cywilnoprawnych jest wydatkiem, który w żaden sposób nie jest związany z prowadzoną inwestycją i jego poniesienie nie ma wpływu na przebieg jej realizacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podatek od czynności cywilnoprawnych zapłacony przez Spółkę z tytułu umowy pożyczki będzie stanowić dla niej koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki bez względu na przeznaczenie pożyczki (działalność bieżąca lub inwestycje) zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych powinien być uznany za bezpośredni koszt podatkowy w momencie poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Wydatki na inwestycje co do zasady, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do art. 16f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Dokonywanie zatem odpisów amortyzacyjnych nakłada na podatników obowiązek określenia w prawidłowej wysokości wartości początkowej podlegających amortyzacji środków trwałych.

Zasady ustalania przez podatników wartości początkowej składników majątku określa z kolei art. 16g cytowanej ustawy – w zależności od sposobu nabycia, rodzaju składnika majątku oraz okoliczności modyfikujących wielkość wartości początkowej. Zgodnie z art. 16g ust. 4 powołanej ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zaciągnęła w 2007 roku pożyczkę od jednego ze swoich udziałowców. Jeżeli zatem pożyczka została udzielona na konkretną inwestycję i jeżeli podatek od czynności cywilnoprawnej, tj. od zaciągniętej od udziałowca pożyczki zostanie naliczony do dnia przekazania środka trwałego do używania w wyniku przeprowadzonej inwestycji, to stanowić będzie on element jego wartości początkowej zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy. Tym samym zostanie zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w ramach odpisów amortyzacyjnych.

Jeżeli natomiast zaciągnięta pożyczka związana jest z finansowaniem bieżącej działalności Jednostki, to podatek od czynności cywilnoprawnych od tej pożyczki stanowić będzie koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jego poniesienie miałoby bowiem pośrednio na celu uzyskanie przychodów przez Spółkę, a więc dotyczyłoby całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej. Koszt taki zgodnie art. 15 ust. 4d powołanej ustawy będzie potrącalny w dacie jego poniesienia. Stosownie do art. 15 ust. 4e cytowanej ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.