Podatnik wnioskiem zwrócił się o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. czy wynagrodzenie małżonki podatnika jest kosztem uzyskania przychodu w jego firmie.
Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że małżonka Podatnika jest pracownikiem jego firmy, zatrudniona została przed zawarciem związku małżeńskiego, między małżonkami nie istnieje wspólność majątkowa (zawarto intercyzę przedślubną). Zdaniem podatnika wynagrodzenie, które wypłaca małżonce, jest kosztem uzyskania przychodu, ponieważ świadczy ona pracę na rzecz jego firmy na zasadach zatrudnionego pracownika, jej praca nie różni się niczym od pracy pozostałych pracowników, w związku z tym nie ma powodu, aby jej wynagrodzenie było traktowane przez przepisy podatkowe w odmienny sposób od wynagrodzeń pracowników. Wypłacane małżonce wynagrodzenie jest opodatkowane i płacone są należne składki ZUS. Dla wnioskodawcy nie jest logicznym rozwiązanie, polegające na zwolnieniu jednego pracownika (w tym wypadku małżonki) i zatrudnieniu w jego miejsce drugiego pracownika, którego wynagrodzenie byłoby kosztem uzyskania przychodów tylko dlatego, że nie łączą go z nim więzy małżeńskie.
Naczelnik Urzędu Skarbowego rozpatrzył przedmiotowy wniosek stosownie do treści art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, po czym w wydanym w dniu 30.11.2005 r. postanowieniu stwierdził, że zawarte we wniosku stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji powołał art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), zgodnie z którymi nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości pracy własnej podatnika, ani wartości pracy współmałżonka, ani też wartości pracy małoletnich dzieci. Organ I instancji wyjaśnił również, iż ww. przepisy nie wkraczają w normy prawa pracy i nie przesądzają o możliwości lub braku możliwości zawarcia umowy o pracę przez podatnika ze swoim współmałżonkiem, bowiem o tym decydują przepisy Kodeksu pracy. Organ I instancji wskazał też, że bez znaczenia dla zastosowania ww. przepisów art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest fakt ustanowienia pomiędzy małżonkami rozdzielności majątkowej, istotne jest, że trwa związek małżeński.
Nie zgadzając się z postanowieniem organu I instancji Podatnik wniósł z zachowaniem ustawowego terminu zażalenie, w którym zarzuca, iż przepis art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przepisem dyskryminującym go i niejako karzącym za zawarcie związku małżeńskiego. Strona zarzuca również, że przepis ten jest w oczywisty sposób sprzeczny ze zdrowym rozsądkiem oraz naruszający konstytucyjną zasadę równości obywateli wobec prawa, w tym wypadku wobec prawa podatkowego oraz Konstytucji RP.
Po rozpatrzeniu zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdził co następuje.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepisy art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy stanowią natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w spółce cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Cytowane przepisy mówią zatem wprost o braku możliwości wliczania w ciężar kosztów wynagrodzenia małżonka podatnika - bez względu na istnienie między małżonkami wspólności lub rozdzielności majątkowej.
Stanowisko organu I instancji, zawarte w postanowieniu z dnia jest zatem zgodne z obowiązującymi przepisami prawa.
Organ odwoławczy zauważa przy tym, iż w myśl przepisów art. 14a Ordynacji podatkowej naczelnik urzędu skarbowego jest zobowiązany do udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach podatnika, płatnika lub inkasenta, natomiast nie jest uprawniony do oceny ustanowionych przepisów prawa podatkowego czy ich zgodności z Konstytucją. Argumenty podniesione przez stronę w tym zakresie nie mogą być zatem przedmiotem oceny przez organ odwoławczy.
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.
Decyzja niniejsza jest ostateczna.
Na decyzję służy stronie prawo wniesienia skargi, wraz z odpisem, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu - Wydział I, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.