INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 19 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 02 lipca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania do przychodu pracownika kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania do przychodu pracownika kosztów uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 26 czerwca 2012 r. znak: IBPB II/1/415-406/12/MK wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniu 02 lipca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zatrudnia pracowników w oparciu o umowę o pracę. W związku z powyższym, zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zobowiązany do obliczania zaliczki na podatek dochodowy od uzyskanych przez pracownika w danym miesiącu przychodów z uwzględnieniem treści ww. przepisu.

Pracownik zatrudniony u Wnioskodawcy przebywał przez 30 dni w danym miesiącu na zwolnieniu chorobowym i za ten okres otrzymał zasiłek chorobowy (wypłacany przez firmę i rozliczony z ZUS w deklaracji DRA). Zaś 1 dzień przepracował i otrzymał za ten dzień wynagrodzenie w kwocie 61,67 zł. Pracownikowi przysługują podwyższone koszty uzyskania przychodu w kwocie 139,06 zł miesięcznie. Wnioskodawca obliczył zaliczkę na podatek dochodowy ograniczając koszty uzyskania przychodu do kwoty przychodu ze stosunku pracy tj. 61,67 zł.

Od firmy wdrażającej system komputerowy uzyskano wiadomość, iż ich zdaniem Wnioskodawca miał uwzględnić koszty uzyskania przychodu w pełnej wysokości – 139,06 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jakiej wysokości należy uwzględnić koszty uzyskania przychodu, czy w wysokości uzyskanego przychodu ze stosunku pracy po potrąceniu składek na ubezpieczenie społeczne, tj. 61,67 zł czy w wysokości 139,06 zł...

Zdaniem Spółki, zasiłki z ubezpieczenia społecznego (chorobowe wypłacane przez pracodawcę, także przez ZUS) zgodnie z art. 20 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są przychodami z tzw. innych źródeł. Tym samym do zasiłku chorobowego, będącego przychodem z innych źródeł nie stosuje się „pracowniczych” kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli w danym miesiącu pracownik uzyskał, obok zasiłku z ubezpieczenia społecznego, przychód ze stosunku pracy w wysokości niższej od miesięcznych kosztów uzyskania przychodu, to przy ustalaniu zaliczki na podatek dochodowy pracodawca powinien ograniczyć koszty uzyskania przychodu do wysokości uzyskanego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 92 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.) za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną - trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia - trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu.

Wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy (art. 92 § 2 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 92 § 4 ww. Kodeksu pracy za czas niezdolności do pracy, o której mowa w § 1, trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, trwającej łącznie dłużej niż 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

Przepisy § 1 pkt 1 i § 4 w części dotyczącej pracownika, który ukończył 50 rok życia, dotyczą niezdolności pracownika do pracy przypadającej po roku kalendarzowym, w którym pracownik ukończył 50 rok życia (art. 92 § 5 ww. kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Przy czym warunkiem zastosowania przez płatnika przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w tym przepisie, jest osiągnięcie przez pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że wynagrodzenie pracownika, o którym mowa w art. 92 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy wypłacone za czas niezdolności do pracy jest przychodem ze stosunku pracy, tym samym płatnicy powinni zastosować do tego wynagrodzenia zryczałtowane koszty uzyskania przychodów wynikające z art. 22 ust. 2 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pracownik zatrudniony u Wnioskodawcy przebywał przez 30 dni w danym miesiącu na zwolnieniu chorobowym i za ten okres otrzymał zasiłek chorobowy (wypłacany przez firmę i rozliczony z ZUS w deklaracji DRA). Zaś 1 dzień przepracował i otrzymał za ten dzień wynagrodzenie w kwocie 61,67 zł.

Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 32 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (…)

Zasiłek chorobowy nie zalicza się do przychodów ze stosunku pracy, lecz stanowi przychód z innych źródeł. Jeśli jest on wypłacany za pośrednictwem zakładu pracy, zakład ten jako płatnik ma obowiązek pobrać od wypłaconych zasiłków zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Z przepisu art. 20 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż za zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ust. 1, uważa się kwoty wypłacanych przez zakład pracy lub organ rentowy zasiłków chorobowych, wyrównawczych, macierzyńskich, opiekuńczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych.

Zatem w przypadku gdy w danym miesiącu wypłacony był za pośrednictwem zakładu pracy zasiłek chorobowy i równocześnie w miesiącu tym pracownik uzyskał przychód z tytułu stosunku pracy – w przedmiotowym przypadku pracownik w danym miesiącu przepracował 1 dzień i otrzymał za ten dzień wynagrodzenie w kwocie 61,67 zł – wówczas Wnioskodawca jako płatnik w takim przypadku winien był zastosować koszty uzyskania przychodu do wysokości uzyskanego wynagrodzenia, czyli w wysokości 61,67 zł. Koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 są kosztami uzyskania przychodu ze stosunku pracy a nie z innych źródeł.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że do zasiłku chorobowego będącego przychodem z innych źródeł nie stosuje się „pracowniczych” kosztów uzyskania przychodu należało uznać za prawidłowe. Koszty tzw. „pracownicze” stosuje się natomiast do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, o którym mowa w art. 92 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.