W dniu 20.10.2006 r. podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pleszewie z zapytaniem dotyczącym kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w zakresie usług w kierowaniu pojazdami.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, która polega na świadczeniu usługowego prowadzenia pojazdów na rzecz firm transportowych, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Zdaniem wnioskodawcy miejsce wykonywania działalności gospodarczej jest tożsame z miejscem siedziby firmy.

Podatnik uważa, iż diety przysługujące mu z tytułu podróży służbowych są bez wątpienia kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów.

Po zapoznaniu się z treścią wniosku z dnia 20.11.2006 r. o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego podatnika Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pleszewie stwierdza, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Jednocześnie stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nim współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Tymi odrębnymi przepisami, o których mowa w powołanym przepisie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są:

- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. nr 236, poz. 1990),

- rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. nr 236, poz. 1991).

Ustawodawca zatem dopuszcza możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą. Pojęcie "podróż służbowa" jakie występuje w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy nie tylko pracowników, ale także osób prowadzących działalność gospodarczą oraz osób z nimi współpracujących. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz rozporządzeń w sprawie szczegółowych zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowych zarówno na obszarze kraju jak i poza jego granicami stanowią, iż przedsiębiorca, który udał się w podróż służbową krajową lub zagraniczną, może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć diety w tej samej wysokości, w jakiej przysługują one pracownikom.

Należy pokreślić, iż ustawodawca w treści art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odwołał się do pojęcia "podróży służbowej". Z uwagi na fakt, że przepisy prawa podatkowego nie określają zakresu znaczeniowego "podróży służbowej", w tej materii nieodzownym jest odwołanie się do definicji tego pojęcia zawartej w treści art. 775 § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika.

Odnosząc tę definicję do osób prowadzących działalność gospodarczą przyjąć należy, że podróżą służbową jest wyjazd związany z tą działalnością poza stałe miejsce jej prowadzenia.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usługowego prowadzenia pojazdów. Tak więc nie ma możliwości wskazania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – co jak wykazano powyżej jest warunkiem koniecznym do uznania wyjazdu jako podróży służbowej. Wyjazdy krajowe i zagraniczne należą do istoty tej działalności (stanowią czynności będące przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej) i nie mieszczą się zdaniem tut. Organu w zakresie pojęcia podróży służbowej. Podróż taka nie stanowi podróży służbowej, lecz sama w sobie stanowi prowadzenie działalności gospodarczej. Charakter tej podróży powoduje, że nie polega ona na wykonywaniu czynności, w tym służbowej, lecz stanowi integralny element wykonywania działalności gospodarczej – świadczenia usługi. Błędne jest również stanowisko wnioskodawcy, iż miejsce wykonywania działalności jest tożsame z miejscem siedziby firmy. Siedziba firmy nie musi się pokrywać z miejscem wykonywania działalności w tym przypadku usług prowadzenia pojazdów.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu podróży służbowych w rozpatrywanym przypadku.

Należy zauważyć, że powyższe nie oznacza, iż w stosunku do podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie usługowego prowadzenia pojazdów definitywnie w żadnej sytuacji art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie będzie miał zastosowania. Podatnik świadczący usługi transportowe może powiększać koszty uzyskania przychodów o diety - w ramach limitu określonego w treści art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy - o ile odbywać będzie podróż służbową, tj. np. związaną z zawarciem umowy o świadczenie usług kierowania pojazdem, czy też np. w celu zakupu środka trwałego tj. nie związaną z świadczeniem usługi transportowej.

Tutejszy Organ informuje, że powyższa interpretacja udzielana jest w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące w dniu udzielania odpowiedzi na zapytanie – jedynie w opisanym stanie faktycznym.