D E C Y Z J A

Na podstawie art. 14 b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia Spółki X reprezentowanej przez radcę prawnego na postanowienie Naczelnika Lubuskiego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze z dnia 22 czerwca 2006 r., nr LUS/I-2/443/49/06/KW w przedmiocie podatku od towarów i usług, Dyrektor Izby Skarbowej w Zielonej Górze:
- uchyla ww. postanowienie.

U Z A S A D N I E N I E

Dnia 28 marca 2006 r. do Lubuskiego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze wpłynął wniosek Spółki X z dnia 27 marca 2006 r. o udzielenie informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika. W przedmiotowym wniosku Spółka wyjaśniła, że w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej organizuje różne działania marketingowe mające na celu pozyskanie większej liczby klientów. W ramach działań dokonuje zakupów towarów i usług wykorzystywanych do celów reprezentacji i reklamy. Wartość dokonywanych przez Spółkę wydatków na reprezentację i reklamę niepubliczną przekracza w ciągu roku 0,25 % uzyskanego przez nią przychodu.

Mając na uwadze powyższe, Spółka zwróciła się z pytaniem czy jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług w przypadku, gdy wydatki te nie stanowią kosztu uzyskania przychodu z uwagi na fakt, iż nie mieszczą się one w limicie wydatków na reklamę niepubliczną (limit 0,25 % przychodów Spółki).
Jednocześnie Spółka zaprezentowała własne stanowisko w sprawie: zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jeżeli zatem podatnik dokonuje zakupów w ramach działalności gospodarczej, jest uprawniony do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług. Nie ulega wątpliwości, że wydatki na reklamę i promocję pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością, na której promocję oraz reklamę podatnik dokonywał wydatków. W konsekwencji nie powinno budzić wątpliwości stwierdzenie, że podatnik jest co do zasady uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych dla potrzeb reprezentacji i reklamy. Brak jest przy tym w ustawie o podatku od towarów i usług wyraźnego wyłączenia tego typu wydatków z zakresu prawa do odliczenia podatku od towarówi usług zarówno w całości jak i w części. Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego z tytułu nabywanych towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Skoro art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług ogranicza prawo do odliczenia podatku naliczonego jedynie w sytuacji, gdy dany wydatek nie mógłby być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, przepis ten nie dotyczy sytuacji przekroczenia limitu określonego w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dla wydatków na reklamę niepubliczną. Spółka jest więc uprawniona do odliczania podatku naliczonego od wydatków na zakup towarów i usług reklamowych, niezależnie od faktu przekroczenia limitu określonego dla nich w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, przesądzającego o niemożliwości zaliczenia ich do kosztów podatkowych Spółki.

Naczelnik Lubuskiego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze postanowieniem z dnia 22 czerwca 2006 r., nr LUS/I-2/443/49/06/KW w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym. Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że podatnik nie sprecyzował, jakie towary zalicza do towarów przekazywanych na cele reprezentacji i reklamy. Ponadto stwierdził, że ze względu na brzmienie art. 88 ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 88 ust. 3 pkt 3, który daje prawo do odliczenia podatku naliczonego nawet po przekroczeniu limitu w podatku dochodowym, ale tylko dla czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, należy uznać, iż po przekroczeniu limitu Podatnik traci prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia ww. towarów.

Na ww. postanowienie Spółka złożyła zażalenie z dnia 4 lipca 2006 r., w którym podtrzymała swoje stanowisko zaprezentowane we wniosku z dnia 27 marca 2006 r. oraz wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i uznanie stanowiska Spółki za prawidłowe.

Ponadto Spółka podniosła, że organ podatkowy w związku z wnioskiem z dnia 27 marca 2006 r., wydał dwa różne postanowienia z dnia 22 czerwca 2006 r.:
nr LUS/I-2/443/49/06/KW - uznające stanowisko Spółki za nieprawidłowe;
nr LUS/I-2/443/75/06/KW - uznające stanowisko Spółki za prawidłowe.

Spółka nie rozumie niniejszej sytuacji oraz nie potrafi dokonać oceny, którym postanowieniem organ podatkowy czuje się związany, w związku z czym wnosi zażalenie na postanowienie Naczelnika Lubuskiego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze z dnia 22 czerwca 2006 r., nr LUS/I-2/443/49/06/KW.
Zawiadomieniem z dnia 8 sierpnia 2006 r., od nr II-1/4430-176/06 do nr II-1/4430-178/06 od nr II-3/4430-40/06 do nr II-3/4430-41/06, Dyrektor Izby Skarbowej w Zielonej Górze poinformował Stronę o możliwości zapoznania się z materiałem zgromadzonym w sprawie. Strona wnioskiem z dnia 18 sierpnia 2006 r. zwróciła się o przedłużenie terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego, a dnia 22 sierpnia 2006 r. zapoznała się z aktami sprawy. Na powyższą okoliczność sporządzony został protokół z dnia 22 sierpnia 2006 r. W piśmie z dnia 28 sierpnia 2006 r. Strona podtrzymała stanowisko zawarte w zażaleniu z dnia 4 lipca 2006 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w Zielonej Górze po zapoznaniu się z materiałem zgromadzonym w sprawie oraz po analizie wniesionego zażalenia stwierdza, że:
W świetle art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Zgodnie z art. 14 a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, wniosek, o którym mowa w § 1, składa się do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, naczelnika urzędu celnego lub wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty albo marszałka województwa. Składając wniosek, podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.
Organ dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku podatnika. W przypadku, gdy wniosek nie spełnia przesłanek, o których mowa w art. 14 a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, organ podatkowy, stosownie do art. 14 a § 5 ww. ustawy, powinien wezwać podatnika do uzupełnienia braków we wniosku.

Organ odwoławczy po rozpatrzeniu zebranych w sprawie dokumentów stwierdza, że Naczelnik Lubuskiego Urzędu Skarbowego wydając przedmiotowe postanowienie nie wezwał Strony do wyjaśnienia stanu faktycznego, pomimo tego, że w postanowieniu z dnia 22 czerwca 2006 r., nr LUS/I-2/443/49/06/KW, stwierdził, że podatnik nie sprecyzował, jakie towary zaliczado towarów przekazywanych na cele reprezentacji i reklamy. Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał zatem, że ww. informacje dot. stanu faktycznego są niezbędne do udzielenia prawidłowej interpretacji. Organ podatkowy wydał postanowienie, w którym przyjął za podatnika w jakim trybie następuje przekazanie towarów i usług na cele reprezentacji i reklamy. Powyższe skutkowało tym, że w odpowiedzi na wniosek Podatnika w tym samym stanie faktycznym, Naczelnik Lubuskiego Urzędu Skarbowego wydał dnia 22 czerwca 2006 r. dwa odmienne postanowienia, co Strona sama podnosi w zażaleniu, tj. nr LUS/I-2/443/49/06/KW, uznające stanowisko Spółki za nieprawidłowe, na które Strona złożyła zażalenie z dnia 4 lipca 2006 r. oraz nr LUS/I-2/443/75/06/KW, uznające stanowisko Spółki za prawidłowe. Jednocześnie należy zauważyć, że interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego zawarta w postanowieniu winna odnosić się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku podatnika.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.
Decyzja niniejsza jest ostateczna.
Na decyzję niniejszą przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp., za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze, w terminie 30 dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji.