POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie opodatkowania uprawnień do emisji do powietrza gazów cieplarnianych

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku nie jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Na podstawie ustawy z dnia 22.12.2004r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz.U. Nr 281, poz. 2784) i przepisów wykonawczych Spółce z o.o. przyznano w ramach krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji 471.900 praw do emisji dwutlenku węgla. Jest to liczba średnioroczna na każde z 3 lat obrotowych okresu rozliczeniowego 2005-2007.

W momencie otrzymania uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2005-2007, tj. 30 grudnia 2005r. Spółka wyliczyła wartość przyznanych jej praw na kwotę 103.818 zł (471.900 x 22 gr/t) i zaliczyła tę wartość do kosztów uzyskania przychodów 2005r. W 2005r. Spółka na własne potrzeby zużyła prawa do emisji dwutlenku węgla o wartości 26.523,01 zł (120.559 x 22gr/t).

Podatnik ma wątpliwość, czy w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prawidłowym był sposób postępowania Spółki odnośnie przyznanych w 2005r. praw do emisji dwutlenku węgla na lata 2005-2007.

Zdaniem Podatnika w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego przychód z tytułu uprawnień do emisji dwutlenku węgla powstaje w momencie ich wykorzystania lub sprzedaży.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 22.12.2004r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz.U. Nr 281, poz. 2784) przyznane dla instalacji uprawnienia do emisji na dany rok okresu rozliczeniowego mogą być:

1. wykorzystane na własne potrzeby prowadzącego instalację, odpowiadające rzeczywistej emisji danej substancji do powietrza;
2. sprzedawane;
3. wykorzystane w następnych latach okresu rozliczeniowego lub w następnym okresie rozliczeniowym.

Jak stanowi art. 26 ust. 2 ustawy o handlu uprawnieniami do emisji w przypadku krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji umowy sprzedaży uprawnień do emisji mogą być zawierane wyłącznie między prowadzącymi instalacje, którym przyznano uprawnienia do emisji.

Przepis art. 30 ustawy o handlu uprawnieniami do emisji dopuszcza możliwość przenoszenia przez prowadzącego instalację uprawnień do emisji między instalacjami, do których posiada tytuł prawny.

Natomiast zgodnie z art. 46 ustawy o handlu uprawnieniami do emisji na podstawie zweryfikowanego rocznego raportu liczba uprawnień do emisji odpowiadająca rzeczywistej wielkości emisji z instalacji w danym roku ulega umorzeniu.

Jak wynika ze powołanego przez Podatnika stanowiska Komitetu Standardów Rachunkowości w sprawie księgowego ujęcia praw (uprawnień) do emisji zanieczyszczeń do powietrza stanowiącego załącznik do uchwały nr 6/05 Komitetu Standardów Rachunkowości z dnia 28.11.2005r. (Dz.Urz. Min. Fin. Nr 15 poz. 134) przyznane i nabyte prawa do emisji spełniają definicję wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o rachunkowości. Wartość początkową posiadanych praw do emisji zmniejszają odpisy amortyzacyjne (umorzeniowe) dokonywane w celu uwzględnienia utraty przez nie wartości na skutek ich wykorzystania. Wysokość amortyzacji ustala się jako iloczyn wykorzystanych w danym okresie praw do emisji oraz jednostkowej ceny ich nabycia.

Z ww. stanowiska Komitetu Standardów Rachunkowości wynika również, iż ponieważ prowadzący instalację nie ponosi żadnej opłaty za prawa do emisji przyznane dla innych lat niż pierwszy rok okresu rozliczeniowego to, zgodnie z przepisami art. 41 ust. 3 w powiązaniu z ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości uzasadnia to ujęcie tych praw jako rozliczeń międzyokresowych przychodów, których to kwoty zwiększają stopniowo pozostałe przychody operacyjne, równolegle do odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych dokonywanych od tych praw. Rozliczenie przychodów następuje z chwilą wykorzystania lub sprzedaży przyznanych nieodpłatnie praw.

Przepisy ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie zawierają rozwiązania analogicznego do zawartego w art. 41 ust. 3 w powiązaniu z ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.).

Przychodami i kosztami mającymi wpływ na wysokość podstawy opodatkowania, są tylko te przychody i koszty, które zostały określone w przepisach prawa podatkowego. Zapisy w księgach rachunkowych - z uwagi na odmienność zasad ustalania zysku bilansowego w przepisach o rachunkowości i dochodu podatkowego - nie mogą rozstrzygać o tym, co i na jakich zasadach jest przychodem oraz kosztem uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15.02.1992r. za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Na podstawie art. 12 ust. 3a ustawy z dnia 15.02.1992r. za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c i 3d, dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

1. wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub
2. wykonano usługę, w tym częściowo wykonano usługę, jeżeli jej częściowe wykonanie stanowi wynikający z umowy lub z odrębnych przepisów tytuł do zapłaty, lub
3. otrzymano zapłatę za wykonanie świadczenia - w pozostałych przypadkach.

W świetle powołanych przepisów przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych powstanie w sytuacji zbycia, mających charakter praw majątkowych, uprawnień do emisji do powietrza gazów cieplarnianych. Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie nakłada obowiązku wykazania przychodu w momencie zużycia prawa do emisji gazów cieplarnianych na własne potrzeby i w konsekwencji umorzenia praw do emisji. W świetle powyższego nieprawidłowe jest stanowisko Podatnika, który jako przychód 2005r. z praw do emisji do powierza gazów cieplarnianych 2005r. wykazał prawa do emisji dwutlenku węgla zużyte na własne potrzeby na kwotę wartości 26.523,01 zł (120.559 x 22gr/t).