Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W dniu 14.02.2006 r. do Drugiego Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek Podatnika o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w którym przedstawł on następujące zapytanie:

Czy zakup lokalu mieszkalnego (jego 30% części na której prowadzona będzie działalność gospodarcza) można zaliczyć do środków trwałych i odliczać od podstawy opodatkowania?

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika iż od dnia 17.05.1999 r. prowadzi działalność gospodarczą. Działalność ta jest jedynym źródłem dochodu podatnika.

W dniu 10.01.2006 r., wraz ze współmałżonką (z którą posiada wspólnotę majątkową) podpisał umowę przedwstępną kupna-sprzedaży lokalu mieszkalnego z F.

W lokalu tym po jego wybudowaniu będzie mieszkał i prowadzić swą dotychczasową działalność gospodarczą. Prowadzenie działalności podatnik deklaruje na 30% powierzchni lokalu.

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik sformułował stanowisko iż kwoty przeznaczone na zakup i późniejszą eksploatację 30% powierzchni lokalu są dla firmy kosztem i można je zaliczyć do środków trwałych.

Zastosowanie powołanych w sentencji przepisów i dokonanej oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie uzasadnia się następująco:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 , poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 w.w. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...).

Przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych należy mieć na uwadze przepis art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz przepis art. 22c pkt 2, w myśl którego amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Zatem w myśl powołanych wyżej przepisów, jeżeli podatnik podjął decyzję o amortyzacji, odpisy amortyzacyjne od lokalu mieszkalnego będącego odrębną własnością, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Odpisów amortyzacyjnych jak stanowi art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które stanowią podstawę obliczania odpisów amortyzacyjnych określa art. 22 g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do postanowień art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia, za którą uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów i systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty podatku należnego o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedstawionym stanie faktycznym dokona Pan zakupu lokalu w drodze umowy kupna-sprzedaży zatem wartością początkową będzie cena nabycia.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej lokalu.

Wobec powyższego stanowisko zawarte we wniosku uznaje się za prawidłowe. W zakresie odpowiedzi na pozostałe pytania dotyczące odliczania podatku od towarów i usług otrzyma Pan stanowisko organu w odrębnym postanowieniu.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie - zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia stronie, za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie.