Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, w związku z wnioskiem z dnia 06.10.2005 r. (wpływ do tut. Urzędu 07.10.2005 r.), w sprawie interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od towarów i usług

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Stan faktyczny został przedstawiony we wniosku w sposób następujący: podpisano umowę inwestycyjną. Umowa została podpisana - z jednej strony przez spółkę akcyjną Skarbu Państwa (wnioskodawcę) oraz inne podobne jej spółki, a także podmioty reprezentujące polskie władze rządowe i samorządowe, zaś z drugiej strony przez inwestora. Umowa reguluje zasady inwestowania; określa również obowiązki względem inwestora - m.in. sprzedaż przez Wnioskodawcę na rzecz inwestora nieruchomości za cenę będącą równowartością 1 Euro. Sprzedaż nieruchomości za powyższą cenę stanowi jeden z elementów dofinansowania mających na celu zachęcenie do inwestowania na danym terenie.

Wnioskodawca w umowie sprzedaży nie występuje jako przedsiębiorca nastawiony na zysk, ale jako Agencja państwowa, realizująca cele określone przez właściwe władze państwowe. Celem transakcji sprzedaży jest wypełnienie warunków stawianych przez zagranicznego inwestora zmierzającego stworzyć w Polsce nowe miejsca pracy.

Spółka występuje z zapytaniem czy w opisanym stanie faktycznym art. 32 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z dnia 5 kwietnia 2004 r. nr 54, poz. 535 ze zm) - zwana dalej ustawą VAT - znajdzie zastosowanie.

Wg wnioskodawcy stan faktyczny nie wypełnia hipotezy normy prawnej ustanowionej w art. 32 ustawy VAT, a w konsekwencji nie daje podstaw do określenia obrotu w drodze oszacowania, ponieważ określony w umowie inwestycyjnej sposób korzystania przez inwestora z nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży wynika przede wszystkim ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia tej nieruchomości, jako terenów inwestycyjnych. Ponadto Spółka twierdzi, że ze względu na ratio legis wprowadzenia w.w. artykułu nie ma on zastosowania do opisanej we wniosku sytuacji.

Ustawodawca w art. 32 ust. 1 ustawy VAT przewidział szczególny sposób ustalania podstawy opodatkowania - określenie przez organ podatkowy wysokości obrotu. W przypadku gdy: 1) na kupującego zostały nałożone ograniczenia w dysponowaniu lub używaniu towaru, wynikające z umowy, z wyjątkiem przypadków, gdy ograniczenia są wymagane na podstawie odrębnych przepisów lub zostały nałożone na podstawie orzeczenia sądu albo decyzji administracyjnej, 2) dostawa lub cena towaru jest uzależniona od spełnienia dodatkowego świadczenia, którego wpływu na wartość towaru nie można ustalić, 3) między nabywcą a dostawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2 - organ podatkowy określa wysokość obrotu na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości lub na danym rynku w dniu wykonania świadczenia, pomniejszonych o podatek, jeżeli okaże się, że przypadki te miały wpływ na ustalenie ceny.

Możliwość określenia wysokości obrotu pozwala organom podatkowym przeciwdziałać sytuacjom, gdy w celu zaniżenia obrotu strony umowy deklarują niższą cenę niż rzeczywista wartość transakcji. Jednak przewidziane w art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT przesłanki oszacowania obrotu nie zawsze są związane z zaniżeniem w stosunku do rzeczywistej wartości towaru jego wartości deklarowanej w umowie. W przypadku nałożenia ograniczeń w dysponowaniu lub używaniu towaru cena sprzedaży zazwyczaj jest odpowiednio niższa, tak aby zrekompensować nabywcy owe ograniczenia; wartość nabytego towaru dla nabywcy jest niższa niż wartość, którą towar miałby, gdyby nie istniały umowne ograniczenia, zatem ratio legis wprowadzenia powyższego przepisu nie ogranicza się jedynie do zapobiegania skutkom zaniżania deklarowanych w umowach cen stosunku do rzeczywistych cen transakcyjnych.

Zazwyczaj ograniczenia w dysponowaniu lub używaniu towaru w praktyce są swoistym świadczeniem wobec sprzedawcy np. zakaz używania urządzeń do produkcji towarów dla konkurentów sprzedawcy lub innej grupy ich odbiorców, czy też zakaz dystrybuowania towarów na obszarze innym niż określony w umowie dystrybucyjnej. Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedmiotowej sprawie fakt ustalenia ceny nieruchomości na poziomie 1 Euro nie jest związany z próbą zaniżenia zobowiązania podatkowego. Ustalona cena, wg. tut. organu, nie jest też rekompensatą za ograniczenia w dysponowaniu lub używaniu towaru, ale wynika ze zobowiązań zaciągniętych w związku z realizacją polityki inwestycyjnej państwa. Agencja nie jest beneficjentem "świadczeń", nie czerpie bezpośrednich korzyści z ograniczeń nałożonych na nabywcę. Wnioskodawca nie występuje w umowie jako przedsiębiorca nastawiony na zysk ale jako Agencja państwowa, realizująca cele określone przez właściwe władze państwowe. Właśnie dla realizacji tych celów Spółka otrzymała od Skarbu Państwa ową nieruchomość nieodpłatnie.

Reasumując Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego potwierdza stanowisko Spółki, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym organ podatkowy nie ma podstaw do określenia obrotu w drodze oszacowania.