P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmian.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zgorzelcu stwierdza, że stanowisko spółki - przedstawione we wniosku z dnia 21.04.2006 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników - jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 21.04.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgorzelcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Zgodnie z art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmian.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania prawa podatkowego w jego indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa. W myśl art. 14 a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o którym mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że spółka ponosi wydatki na rzecz pracowników z tytułu: profilaktycznej opieki zdrowotnej, posiłków profilaktycznych, zakupu odzieży i ubrań roboczych, przewozów pracowniczych, szkoleń, kursów, opłat za naukę w szkołach wyższych oraz korzystania z ulgowej odpłatności za energię elektryczną. Powyższe świadczenia wykonują obce podmioty, które po wykonaniu świadczenia wystawiają faktury na spółkę. Jednostka kwalifikuje te świadczenia jako nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników.

Spółka stoi na stanowisku, iż do kosztów uzyskania przychodu ww. wydatki należy zaliczyć do miesiąca, którego dotyczą, tj. miesiąca w którym pracownik skorzystał z nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zmian) za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszystkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W zaistniałej sytuacji nieodpłatne świadczenia stanowią przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zmian.) stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zmian.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy.

Jak z powyższego przepisu wynika ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza także nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników finansowane przez pracodawcę. W związku z powyższym zdaniem tut. organu podatkowego ww. wydatki należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów miesiąca, w którym pracownik skorzystał z nieodpłatnych świadczeń, tj. w którym postawiono je do dyspozycji pracownika.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony przez stronę stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego tutejszy organ podatkowy uznaje, że zajęte przez jednostkę stanowisko jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Jak stanowi art. 14b §1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego, w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie podlega opłacie skarbowej.