POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216, art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja Podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) Naczelnik Urzędu Skarbowego w N. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 05.04.2006 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza,

iż przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z wniosku wynika, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. Podczas jazd za granicę ponosi m. innymi koszty przejazdu autostradami płatne gotówką. Dowody za przejazd wystawiane są w walucie EURO więc do książki przychodów i rozchodów księguje wartość w PLN przeliczając wartość w EURO z danego dowodu po kursie średnim z dnia jego wystawienia. Walutę EURO zakupuje w kantorze wymiany walut.

We wniosku podatnik skierował pytania :
- czy może wymieniać walutę w kantorze i czy dowód sprzedaży z kantoru może uznany być za dowód księgowy na podstawie którego dokona rozliczenia różnic kursowych ?
- czy jako pracodawca może zaliczać w koszty uzyskania przychodu koszty swojej delegacji i ryczałtu za nocleg ?

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 .
Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio powyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania. Z powyższego przepisu wynika, że przeliczenie kosztów, które podatnik ponosi w walutach obcych na złote, następuje według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu, a różnice kursowe powstają tylko w sytuacji, gdy transakcja dokonana jest za pośrednictwem banku, a między dniem rzeczywistego poniesienia wydatku oraz dniem zarachowania kosztu występują różne kursy walut.Przepisy powyższej ustawy nie upoważniają podatnika do rozliczenia różnić kursowych od gotówkowych transakcji dokonywanych w walutach obcych dokonywanych bez pośrednictwa banku.
Podmioty prowadzące działalność gospodarczą zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. 141, poz. 1178 ze zmianami) mają prawo do zakupu walut obcych w kantorach z zastrzeżeniem ograniczeń określonych w tej ustawie.
Odnosząc się do sytuacji przedstawionej we wniosku należy stwierdzić że, gdy podatnikzakupuje walutę obcą w kantorze, a następnie reguluje płatności gotówką bez pośrednictwa banku nie występują różnice kursowe.Natomiast koszty związane z opłatą za autostrady po przeliczeniu na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu, należy ująć w księdze przychodów i rozchodów w dniu ich faktycznego poniesienia (zapłaty).
Zapisów do księgi dotyczących pozostałych wydatków dokonuje się zgodnie z § 17 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26.08.2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zmianami) z zastrzeżeniem § 20 i 30, jeden raz dziennie, po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 22 ustawy o podatku dochodowym.
Aby poniesione wydatki można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, muszą one być odpowiednio udokumentowane. Zastosowanie będą tu miały przepisy dotyczące dowodów księgowych zawarte w § 12 - 14 wymienionego rozporządzenia.
Za dowody księgowe zgodnie z § 13 rozporządzenia uważa się również:
- inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
Zgodnie z § 12 ust. 4 rozporządzenia - dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała, dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych połach dowodu lub załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.
A zatem dowodem na podstawie którego należy dokonać zapisów w księdze nie będzie dowód wymiany waluty tylko dowód wydany za przejazd autostradą.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy za koszty uzyskania przychodu nie uznaje się :
- wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalnośćgospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Warunkiem zastosowania ww. przepisu jest jednak ustalenie zakresu pojęcia podróży służbowej.Świadczenie przez Pana usług w ramach prowadzonej działalności tj. w celach zarobkowych i na własny rachunek nie może być traktowane jako podróż służbowa, bowiem czynności związane z realizacją usług i wiążące się z nimi wyjazdy należą do istoty prowadzonej działalności, i nie mogą być utożsamiane z podróżą służbową.
Przepisy podatkowe jak i przepisy odrębne, o których mowa w powołanym przepisie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy nie definiują tego pojęcia. Kierując się jednak faktem, iż zgodnie z art. 29 § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami) elementem koniecznym umowy o pracę jest wskazanie miejsca świadczenia pracy - przyjąć należy, iż podróżą służbową pracownika jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z umowy o pracę.

W związku z tym stwierdzić należy, iż w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą podróżą służbową jest wyjazd związany z tą działalnością poza stałe miejsca jej prowadzenia, który wskazuje na incydentalność i tymczasowość pobytu w miejscu wykonywania zadania.Wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania w celu wykonania usługi wchodzącej w zakres prowadzonej działalności należą do istoty tej działalności i jako takie nie są podróżą służbową.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zmianami) ryczałt za nocleg wypłacany jest pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku za nocleg w hotelu lub innym obiekcie świadczącym usługi hotelarskie. Powyższe rozporządzenie nie ma więc zastosowania do osób prowadzących działalność gospodarczą, gdyż nie są one pracownikami w rozumieniu ustawy z dnia 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami). W myśl bowiem art. 2 ww. ustawy pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Ryczałt za noclegi przysługuje wówczas, gdy wydatek taki nie może być udokumentowany dowodem księgowanym w postaci faktury czy rachunku. Przepisy ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia księgi nie pozwalają na udokumentowanie ryczałtów za nocleg przedsiębiorcy innym dowodem księgowym tj. dowodem wewnętrznym. W § 14 ust. 2 ustawodawca zawarł zamknięty katalog wydatków, które mogą być udokumentowane wewnętrznym dowodem, nie wymieniając w nim ryczałtów za noclegi osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Ponadto sposób właściwego udokumentowania wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodu w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26.08.2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zmianami).

Tak więc możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych podczas wyjazdów związanych z wykonywaniem działalności na zasadach ogólnych przewidzianych przepisem art. 22 ust. 1 ustawy. Warunkiem koniecznym jest, aby wydatek poniesiony był w ramach działalności i w celu uzyskania przychodu, oraz prawidłowo udokumentowany.Właściciel firmy może w koszty działalności wliczyć faktycznie poniesione wydatki w związku z wyjazdami np. koszty noclegów, przejazdów.Należy jednak przy tym pamiętać o ograniczeniu wynikającym z treści art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy w związku z ponoszonymi wydatkami z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego.
Z uwagi na powyższe nie podziela się stanowiska podatnika zawartego we wniosku.

W dacie złożenia wniosku nie toczyło się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

Powyższa interpretacja:

- zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę,
- stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w § 5.

Pouczenie:

Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w K. Ośrodek Zamiejscowy w N. za pośrednictwem Naczelnika UrzęduSkarbowego w N. w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszegopostanowienia.