P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Krowodrza działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 25 lipca 2005 r. (data wpływu do organu podatkowego: 27.07.2005 r.), uzupełnionego pismem z dnia 4 października 2005 r. (data wpływy do organu podatkowego 05.10.2005 r.) w sprawie udzielenia interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego w złożonym piśmie stanu faktycznego wynika, iż od 1998 r. prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług ogólnobudowlanych.
Od miesiąca lipca 2004 r. działalność ta została poszerzona o świadczenie usług hotelarskich.
Do miesiąca czerwca 2004 r. opłacał Pan podatek dochodowy od osób fizycznych w formie ryczałtu ewidencjonowanego. Obecnie prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów.
Dnia 17 stycznia 1997 r., na podstawie aktu notarialnego nabył Pan za łączna kwotę 116.912,00 zł. (w tym opłaty dodatkowe: 9.912,00 zł.) nieruchomość - działkę o powierzchni 134,5 m kw. zabudowaną domem mieszkalnym dwupiętrowym, jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej. Nieruchomość położona jest w X. Ww. budynek ze względu na fatalny stan techniczny wymagał generalnego remontu, nie był zdatny do użytku. Nieruchomość ta została nabyta z przeznaczeniem na własne cele mieszkaniowe. W drugiej połowie 1998 r. uzyskał Pan zezwolenie na przeprowadzenie remontu zabezpieczającego kamienicę (zezwolenie konserwatorskie z dnia 8 września 1998 r.; decyzja zatwierdzająca pozwolenie na przeprowadzenie remontu z dnia 25 listopada 1998 r.). W miesiącu kwietniu 1999 r. uzyskał Pan decyzję o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, która to stała się ostateczna z dniem 13 maja 1999 r. W trakcie starań o uzyskanie ostatecznych formalnych pozwoleń podjął Pan decyzję o przeznaczeniu remontowanego budynku na pensjonat z restauracją i kawiarnią. Takie postanowienie na przedstawiony projekt budowlany uzyskał Pan 24 grudnia 1999 r. Decyzją z dnia 4 kwietnia 2001 r. uzyskał Pan od Prezydenta Miasta ostateczne pozwolenie na budowę w zakresie rozbudowy i adaptacji istniejącego budynku w X z przeznaczeniem na pensjonat mieszkalny. W trakcie prowadzenia prac remontowych i adaptacyjnych dnia 26 września 2003 r. Bank udzielił Panu, jako przedsiębiorcy kredytu inwestycyjnego w wysokości 623.000,00 zł. i dnia 21 maja 2004 r. w wysokości 440.000,00 zł. Obydwa kredyty zostały zabezpieczone poprzez ustanowienie hipoteki zwykłej na przedmiotowej nieruchomości aktem notarialnym. Dnia 20 kwietnia 2004 r. został sporządzony operat szacunkowy określający wartość przedmiotowej nieruchomości:
Wartość rynkowa na kwiecień 2004 r. - 2.402.873,00 zł.
Wartość rynkowa po ukończeniu wszelkich prac - 3.724.230,00 zł.
Decyzją z dnia 28 lipca 2004 r. zostało Panu udzielone pozwolenie na użytkowanie rozbudowanego i zaadaptowanego budynku na pensjonat mieszkalny. Na dzień 31 grudnia 2004 r. w oparciu o operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego, wartość przedmiotowej nieruchomości wynosi: 3.400.000,00 zł. Celem ww. operatu było ustalenie wartości rynkowej nieruchomości na dzień 31 grudnia 2004 r. dla celów dokonania odpisów amortyzacyjnych. Stwierdza Pan ponad to, iż przedmiotową nieruchomość nabył Pan na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą, t. j. w związku z realizacją własnych celów mieszkaniowych. W związku z tym nie był Pan zobowiązany do założenia dla tej nieruchomości ewidencji lub wykazu środków trwałych. Prace modernizacyjne, remontowe i adaptacyjne polegające na przeprowadzeniu remontu zabezpieczającego, przywróceniu budynkowi właściwych dla jego funkcji, t, j. funkcji budynku mieszkalnego oraz na koniec przystosowaniu budynku dla celów działalności hotelowej były prowadzone przez Pana we własnym zakresie, lecz w oparciu, o "projekt budowlany - wykonawczy" składający się z dwóch tomów. Z tego powodu nie gromadził Pan również dowodów na zakup towarów i materiałów wykorzystywanych do prowadzonych prac. Zakup zużytych towarów i materiałów udokumentowany jest jedynie w części w stosunku do wszystkich poniesionych wydatków na ich nabycie. Wartość usług nie była w ogóle ewidencjonowana, ponieważ prace były wykonywane we własnym zakresie systemem gospodarczym, gdyż prowadzi Pan firmę budowlaną. W tym stanie rzeczy nie mógł Pan faktycznie ustalić rzeczywistej wartości przedmiotowego środka trwałego.Podkreśla Pan ponadto, iż przed nabyciem ww. budynek mieszkalny używany był dłużej niż 5 lat, a ponadto nakłady związane z jego ulepszeniem i modernizacją, przed przyjęciem środka trwałego do używania przekroczyły 30% ceny jego zakupu. Ponadto opis tanu faktycznego wskazuje, iż przedmiotowy budynek mieszkalny będzie wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika po raz pierwszy.

Z przedstawionego stanowiska wynika, iż w stosunku do ww. środka trwałego może Pan zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% wartości pocztowej środka trwałego.

Problem w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy w przypadku, gdy przed nabyciem budynku mieszkalnego ten był wykorzystywany, co najmniej przez okres 5 lat oraz w sytuacji, gdy po jego nabyciu, a przed dniem wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych wydatki na jego ulepszenie i modernizację przekroczyły 30% jego ceny nabycia - w stosunku do tego budynku można stosować indywidualna stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Niniejsze zagadnienie regulują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami), a w szczególności art. 22j ust. 1 pkt 3) oraz ust. 3 pkt 1) i 2) tegoż artykułu oraz art. 22g ust. 17 zdanie drugie, które stanowią odpowiednio:
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l , mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.
Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane:
- jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy, lubulepszone:
- jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Wynika z powyższego, iż indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być zastosowane tylko względem środków trwałych, które zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika.
Drugim warunkiem zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. aby środki trwałe - względem których mają być zastosowane indywidualne stawki - były albo używane, albo zostały one ulepszone przez podatnika.
Tak więc możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dotyczy środków trwałych, które były, m. in. używane. Używane środki trwałe charakteryzują się bowiem zazwyczaj mniejszą sprawnością użytkową, stąd też uzasadniona jest ich szybsza amortyzacja.Ustawodawca w sposób odrębny określa definicje używanych środków trwałych w odniesieniu do budynków (lokali) i budowli oraz w odniesieniu do pozostałych środków trwałych.
Budynki i budowle uznawane są za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy.
Ustawodawca uznaje za używane tylko takie środki trwałe, które były wykorzystywane przed ich nabyciem przez podatnika przez dany okres czasu. Wykorzystywanie środka trwałego przez dany czas musi mieć miejsce przed jego nabyciem przez podatnika. Nie ma zatem możliwości ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych, które będąc własnością podatnika były używane przed ich wprowadzeniem do ewidencji przez określony czas przez samego podatnika.
Indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalone także w odniesieniu do środków trwałych ulepszonych. W tym przypadku możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest uzasadniona poniesieniem znacznych nakładów inwestycyjnych na ten środek trwały.Środek trwały uznaje się za ulepszony - w rozumieniu przepisów art. 22j ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wówczas, gdy podatnik ponosi wydatki na jego ulepszenie, a ich suma jest równa, co najmniej określonemu procentowi wartości tego środka trwałego przed ulepszeniem.
Wydatki na ulepszenie to wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację, które spowodowały wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.Pamiętać należy, że środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, adaptację lub modernizację w dany roku podatkowym przekracza 3.500 zł.Co do budynków i budowli uznaje się je za ulepszone, wówczas gdy przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Ustawodawca określa dla poszczególnych rodzajów środków trwałych minimalne okresy amortyzowania przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych. W ten sposób wskazuje również maksymalne roczne stawki amortyzacyjne.
Co do większości budynków i lokali minimalny okres amortyzacji wynosi 10 lat, a zatem maksymalna stawka amortyzacyjna wynosi 10% z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Wobec faktu, iż przedstawione przez Pana stanowisko w opisanym stanie faktycznym jest prawidłowe, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - orzeczono jak w sentencji.

Powyższa interpretacja:
1. dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
2. nie jest wiążąca dla podatnika wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Pouczenie:
1. Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Krowodrza w terminie siedmiu dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.
2. Zgodnie, z art. 222, w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej zażalenie na postanowienie wydane przez organ podatkowy powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.