Na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 uwiera. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.60 z późn. zm.)) po rozpatrzeniu wniosku firmy ... z dnia 11 października 2005 r. (data wpływu : 17 października 2005 r.) uzupełnionego pismem z dnia 11 października 2005 r.(data wpływu : 21 listopada 2005 r.) żądającego udzielenia pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 z póź. zm. ) w zakresie opodatkowania ekwiwalentów pieniężnych za używanie własnego obuwia.Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy podane we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny: Firma dokonuje wypłaty ekwiwalentu przysługującego pracownikom naszej spółki z tytułu prania odzieży roboczej i ekwiwalentu za używanie własnego obuwia pracownika oraz opłacamy abonament za świadczone obowiązkowe usługi medyczne dla wybranej grupy pracowników (tj. dyrektorów i kierowników). Zakład pokrywa wydatki za w/w usługi medyczne w formie ryczałtu.
W związku z przedstawionym wyżej stanem faktycznym Przedsiębiorstwo postawiło następujące pytane :
- Czy ekwiwalent pieniężny za używanie własnego obuwia podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
Zdaniem Spółki świadczenia te nie podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 237 Kodeksu pracy.
Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu skarbowego w Radomiu stwierdza, że stanowisko zaprezentowane we wniosku jest prawidłowe.
Wypłacane pracownikom ekwiwalenty pieniężne za używanie własnego obuwia stanowią przychody tych osób ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rozumieniu tego przepisu, za przychody ze stosunku pracy (oraz stosunku służbowego, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy) uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Na zasadzie wyjątku, wolne od podatku dochodowego pozostają tylko dochody (przychody) wymienione w art. 21, 52 i 52a ustawy oraz dochody, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od opodatkowania są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy ,jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zgodnie z art. 2377 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 2377 § 2 K.p.). Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości określającej ich aktualne ceny (stanowi o tym art. 2377 § 4 K.p.).

Reasumując , jeżeli ekwiwalent za używanie własnego obuwia został pracownikowi wypłacony na podstawie powyższych przepisów Kodeksu pracy, będzie wolny od podatku, pomimo iż nie jest wymieniony wprost w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.