D e c y z j a

Na podstawie art. 5 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz.U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267), i art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia, na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mińsku Mazowieckim z dnia, wydane w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, w którym udzielono interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zmienia zaskarżone postanowienie i uznaje stanowisko wyrażone we wniosku podatnika z dnia o .udzielenie pisemnej interpretacji za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Pana we wniosku z dnia. stanu faktycznego wynika, że spółka jawna X, której podatnik jest wspólnikiem, aktem notarialnym z dnia 20 sierpnia 2003 r. nabyła zabudowana działkę o powierzchni 1.308 m2 za 235.000 zł, w tym dom mieszkalny murowany zbudowany w 1990 r., kryty papą, o powierzchni użytkowej 70 m2 , za cenę 35.000 zł, garaż murowany zbudowany w 1998 r., kryty eternitem, o powierzchni 19,25 m2 , za cenę 10.000 zł oraz grunt 1.308 m2, za cenę 190.00 zł, a celem zakupu była rozbudowa i przebudowa budynków na budynek handlowo-usługowy z częścią mieszkalną.

W dniu 12 marca 2004 r. spółka złożyła wniosek do Starostwa Powiatowego o wydanie pozwolenia na rozbudowę garażu i budynku mieszkalnego o część handlowo-usługową z częścią mieszkalną na piętrze wraz z ich przebudową na zaplecze socjalno biurowe.

Wydatki na przebudowę i rozbudowę ww. obiektu wyniosły w 2004 r. 824.420,85 zł, w 2005 r. 14.923,49 zł, razem 965.3444,34 zł. Zakończenie inwestycji i przekazanie do użytkowania planowane było na miesiąc sierpień 2005 r.

Według stanowiska wyrażonego we wniosku, w sytuacji przebudowy i rozbudowy, tj. powiększenia istniejących budynków i połączeniu w jeden budynek, doszło do ulepszenia środków trwałych w rozumieniu art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), a wobec przekroczenia przez kwotę poniesionych na ten cel wydatków 30% wartości początkowej podatnik ma prawo do zastosowania przewidzianej w art. 22j ww. ustawy indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% wartości początkowej budynku handlowo-usługowego z częścią mieszkalną, po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych.

Załatwiając - w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej - wniosek strony z dnia 7 czerwca 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał stanowisko pytającego za nieprawidłowe., przy czym za podstawę rozstrzygnięcia przyjęto stan faktyczny odmienny od przedstawionego we wniosku strony, a mianowicie, iż dotyczy on budowy nowego obiektu handlowo-usługowego, tj. nowej inwestycji, w przypadku której nie występuje możliwość zastosowania indywidualnej stawki odpisów amortyzacyjnych.

W złożonym zażaleniu na przedmiotowe postanowienie strona stawia zarzut, iż stwierdzenie organu pierwszej instancji zawarte w zaskarżonym postanowieniu, iż "ponoszonej przez podatnika inwestycji nie można uznać za ulepszenie środka trwałego, a za zupełnie nową inwestycję" nie jest zgodne ze stanem faktycznym, ponieważ (w zakresie ww. inwestycji) spółka uzyskała ze Starostwa Powiatowego pozwolenie na rozbudowę, a nie na budowę, a wybudowanie nowego budynku nie byłoby zgodne z uzyskanym pozwoleniem; spółka X otrzymała ponadto decyzję o przekazaniu do użytkowania rozbudowanego obiektu. Tak więc, jak podkreśla, inwestor nie budował nowego obiektu, ponieważ nie posiadał na to pozwolenia.

Strona powołuje się na okoliczność, że jej wspólnik XX, na swój wniosek o wydanie interpretacji w identycznym zakresie, uzyskał w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa Wola interpretację, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji będzie działaniem zgodnym z obowiązującymi przepisami.

Strona podkreśla, że przepisy art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uwzględniają kryterium wartości ulepszenia, a nie powierzchni użytkowej, na którą powołał się organ pierwszej instancji. Jej zdaniem w omawianym przypadku spełnione zostały warunki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji określone w tych przepisach, ponieważ budynek został ulepszony, wartość poniesionych nakładów znacznie przewyższyła wymagane 30% wartości początkowej i ww. środek trwały zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Rozpatrując zażalenie strony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być: - dla budynków (lokali) i budowli - krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Odpowiednio według art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za: ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W świetle powołanych przepisów należy uznać za prawidłowe stanowisko podatnika wyrażone w rozpatrywanym wniosku, iż w przypadku ulepszenia środków trwałych w wyniku przebudowy i rozbudowy, tj. powiększenia istniejących budynków i połączeniu w jeden budynek handlowo-usługowy z częścią mieszkalną, i jednocześnie wydatki poniesione na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej .środka trwałego, podatnik ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% wartości początkowej budynku, po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych.

Mając powyższe na uwadze należało orzec, jak w sentencji.