Postanowienie

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 lutego 2005 r. A (Polska) Sp. z o.o. (data wpływu do tut. Urzędu 24 luty 2005r.), uzupełnionego pismem z dnia 08.03.2005 r. i z dnia 23.05.2005r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w sprawie obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskiwanych przez pracowników Spółki, mających miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii

stwierdza, iż

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Zarówno A (Polska) sp. z o.o. jak i firma macierzysta A(Wielka Brytania), Londyn są członkami Grypy A. Firma macierzysta z Wielkiej Brytanii oddelegowała do pracy w Polsce dwie osoby: p. B oraz p. C.

Pan B otrzymuje wynagrodzeniu z tytułu zatrudnienia na stanowisku Dyrektora Zarządzającego A (Polska) oraz wynagrodzenie członka Zarządu Spółki A (Polska) Sp. z o.o. na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników Spółki. Pan C w A (Polska) jest zatrudniony na stanowisku inspektora.

Pracownicy wykonują pracę w Polsce, wypłata wynagrodzenia jest dokonywana w Wielkiej Brytanii, przelewem na konta pracowników przez A (Wielka Brytania). A (Polska) Sp. z o.o. jest obciążana kosztami wynagrodzeń w systemie rozliczeń wewnętrznych pomiędzy podmiotami należącymi do Grupy A.

Według Spółki wynagrodzenia ze stosunku pracy podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Stąd na Spółce - jako płatniku - ciąży obowiązek obliczenia, poboru i wpłaty do właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy oraz sporządzenia deklaracji PIT-4.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl postanowień art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 16 grudnia 1976 r. w Londynie podpisał umowę z Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978r. Nr, 7 poz. 20).

Zgodnie z ust. 1 art. 15 tej umowy z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 wynagrodzenia za pracę i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Przy czym ust. 2 przywołanego przepisu stanowi, iż bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas danego roku podatkowego i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Z analizy ustępu 2 powyższego przepisu wynika, iż jest on stosowany bez względu na postanowienia ustępu 1 oraz w przypadku kumulatywnego wystąpienia przesłanek określonych w lit. a) do c).

W przedmiotowym stanie faktycznym wynagrodzenia są wypłacane w imieniu pracodawcy, który ma w tym drugim Państwie – Rzeczypospolitej Polskiej siedzibę. Pracownicy przebywają w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z powyższego wynika, iż żadna z przesłanek wymienionych w punktach od a) do c) nie została spełniona.

Ponieważ – jak wyżej zauważono - aby wynagrodzenia mogły być opodatkowane w pierwszym Umawiającym się Państwie (tu: w Wielkiej Brytanii) musiałyby zostać spełnione wszystkie przesłanko określone w lit. a) do c) ustęp 2 art. 15 umowy nie ma zastosowania.

Postanowienia ustępu 1 art. 15 umowy stanowią generalną zasadę, zgodnie z którą dochody osoby fizycznej posiadającej miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw a uzyskiwane z tytułu pracy najemnej, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca jest wykonywana. Zgodnie ze stanem faktycznym zaprezentowanym przez Spółkę praca wykonywana jest na terytorium Polski.

Wobec powyższego należy uznać, iż dochody uzyskiwane przez pracowników A (Polska) Sp. z o.o., mających miejsce zamieszkania na terytorium Wielkiej Brytanii, podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych określa źródła przychodu, w tym w pkt 1 wymienia m.in. przychody ze stosunku pracy.

Przepis art. 11 ust. 1 tejże ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl postanowień art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty w treści tego przepisu zwrot „w szczególności” oznacza, iż wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika przysporzeniem majątkowym, a mające swoje źródło w łączącym podatnika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Przy czym zaliczki na podatek należy obliczyć od kwoty brutto wynagrodzenia, nie od kwoty netto określonej w umowie o pracę.

W myśl art. 38 ust. 1 ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, przesyłając równocześnie deklarację według ustalonego wzoru; jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji.

Dochody uzyskiwane przez pracowników Spółki, mających miejsce zamieszkania na terytorium Wielkiej Brytanii, podlegają opodatkowane w Polsce. Stąd na Spółce – jako płatniku - ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy oraz sporządzenia deklaracji PIT-4.