POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 20.06.2005 r. (data wpływu do tut. organu podatkowego - dnia 27.06.2005 r.), uzupełnionego pismem z dnia 21.07.2005r. (data wpływu do tut. organu podatkowego - dnia 22.07.2005 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 20.06.2005r., uzupełnionym w dniu 22.07.2005r. zwróciła się Pani do tut. organu podatkowego z wnioskiem w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w tym, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Zapytanie Podatniczki dotyczy możliwości zaliczenia w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów z tytułu działalności gospodarczej wydatków na zakup artykułów spożywczych wykorzystywanych do prezentacji urządzenia oferowanego do sprzedaży.
Wnosząca zapytanie przedstawiła stan faktyczny, z którego wynika, że prowadzi działalność gospodarczą polegającą na pośrednictwie sprzedaży osobom fizycznym urządzeń wielofunkcyjnych, wykorzystywanych w gospodarstwach domowych.
Celem pozyskania klientów na oferowane urządzenia Podatniczka dokonuje ich prezentacji w mieszkaniach potencjalnych nabywców. Dla przedstawienia walorów użytkowych urządzenia przyrządza przy jego użyciu różnorodne potrawy. Podatniczka we własnym zakresie zaopatruje się we wszystkie produkty spożywcze niezbędne do przygotowania potraw prezentowanych podczas pokazu i nabywa je na własny koszt.
Według Podatniczki, wydatki na zakup produktów spożywczych wykorzystanych do przygotowania prezentacji nie stanowią kosztów reprezentacji i reklamy i może je zaliczyć w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Rozpatrując Pani zapytanie z dnia 20.06.2005 r. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście wyjaśnia co następuje:

Pojęcie kosztu określone zostało w treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Sformułowana w tym przepisie definicja oznacza w praktyce, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskaniem przychodów za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 powołanej wyżej ustawy.
Jednakże aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.
Wydatek ten powinien być racjonalnie i gospodarczo uzasadniony, a jego poniesienie prawidłowo udokumentowane.

W art. 23 ust. 1 ustawodawca enumeratywnie wymienia wydatki, które nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów i tak w pkt 23 tegoż artykułu postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25 proc. przychodów, chyba, że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia reklamy. Na podstawie definicji słownikowej można określić, że reklama to rozpowszechnianie informacji o towarach, możliwościach nabycia, ich zaletach, wartościach stanowiących zachętę do nabywania towarów lub korzystania z określonych usług.
Jednocześnie w orzecznictwie przyjmuje się, ze reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego, (por. Wyrok NSA z dnia 10 listopada 1998 r. Sygn. Akt l SA/Lu 1030/98).
Ponadto reklama ma również za zadanie promocję danego podmiotu gospodarczego poprzez tworzenie dobrego wizerunku firmy.

W tak zdefiniowanym pojęciu reklamy nie mieszczą się wydatki, ponoszone przez Podatnika, wnoszącego zapytanie, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pośredniczy w sprzedaży urządzeń wielofunkcyjnych wykorzystywanych w gospodarstwach domowych. Dokonywane przez niego prezentacje ze swej istoty nie służą bowiem reklamowaniu jego firmy, a towaru, który sprzedaje jako pośrednik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z uwagi na fakt, że ponoszone przez Podatnika wydatki nie stanowią wydatków na reklamę, zbędne staje się w tym miejscu rozróżnianie reklamy publicznej (nielimitowanej) i niepublicznej (limitowanej) na tle rozgraniczenia dokonanego w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Organizowanie prezentacji produktu, ze sprzedaży którego nabywa się prawo do prowizji, niewątpliwie ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, a co za tym idzie wydatki, których poniesienie jest niezbędne z punktu widzenia możliwości zorganizowania takiej prezentacji można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Skoro, ponoszone przez Podatniczkę wydatki na zakup produktów, które są wykorzystywane do prezentacji urządzenia - robota kuchennego, nie będą klasyfikowane jako wydatki na reprezentację i reklamę, Podatniczce przysługuje prawo do zaliczenia ich w całości do kosztów uzyskania przychodów z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów prawnych oraz przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedstawione przez Panią stanowisko dotyczące zaliczenia w całości w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych, wykorzystywanych przy prezentacji sprzedawanego przez Panią urządzenia, jest zgodne z przepisami prawa podatkowego.

Powyższa interpretacja:
• dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących,
• nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli podatkowej.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.