Podatnik produkuje detale w ramach umowy kooperacyjnej. Do produkcji detali podatnik nabył na własny koszt wyroby oznaczone symbolem PKWiU 28.62.50-33 (narzędzia do prasowania, tłoczenia lub przebijania, do metalu), które uznał za środki trwałe, zaliczając je do grupy 4 rodzaj 484 Klasyfikacji Środków Trwałych. Zdaniem podatnika, właściwa stawka amortyzacyjna wynosi 10 %. Zgodnie z umową zawartą z kooperantem, koszt nabycia tych środków ma być wkalkulowany w cenę określonej partii detali, poprzez doliczanie po 1 groszu do ceny sprzedanego detalu. Podatnik uważa, że może amortyzować nabyte narzędzia, ponieważ doliczanie po 1 groszu do ceny sprzedaży detali będzie powodowało u niego powstawanie dodatkowego zysku, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Podatnik twierdzi, że po dojściu wartości początkowej środków trwałych do wartości zerowej, nabyte przez niego narzędzia będzie musiał odsprzedać kooperantowi a nie przekazać nieodpłatnie.

Stanowisko podatnika należy uznać za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.): "Amortyzacji podlegają, (...), stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...), zwane środkami trwałymi." Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik nabył narzędzia do plastycznej obróbki metali. Narzędzia te są więc jego własnością, lecz nie stanowią odrębnych środków trwałych. Podlegają one amortyzacji łącznie z maszynami do obróbki plastycznej metali, ponieważ jako stanowiące osprzęt tych maszyn, czynią je kompletnymi i zdatnymi do użytku. Zgodnie z Częścią III Szczegółowego podziału środków trwałych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317), do grupy 4 zaklasyfikowano maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania, a do podgrupy 42 maszyny do obróbki plastycznej metali i tworzyw sztucznych. Obiektem zaliczonym do podgrupy 42 jest poszczególna maszyna wraz z wbudowanym lub zespolonym napędem indywidualnym i jej osprzętem oraz fundamentem i wyposażeniem. Symbol rodzaju środka trwałego zależeć będzie od posiadanej przez podatnika maszyny do obróbki plastycznej metali. Podgrupa 42 obejmuje następujące rodzaje środków trwałych: 420 - młoty i kuźniarki, 421 - prasy do metali i tworzyw sztucznych, 422 - maszyny do gięcia i prostowania, 423 - nitownice, 424 - nożyce do metali i tworzyw sztucznych, 425 - ciągarki, 426 - maszyny do skręcania, tkania i wyrobu sprężyn i lin, 429 - inne maszyny do obróbki plastycznej metali i tworzyw sztucznych. Natomiast do wskazanego przez podatnika rodzaju 484 zalicza się maszyny i aparaty do spawania, zgrzewania, natryskiwania oraz maszyny i aparaty do cięcia przy pomocy gazu. Z pozycji 04 wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wynika, że stawka amortyzacyjna dla środków trwałych o symbolu KŚT 4 wynosi 10 %.

Odnośnie umowy cywilnoprawnej zawartej z kooperantem, w części dotyczącej zbycia narzędzi, należy stwierdzić, że organy podatkowe nie są właściwe do interpretacji przepisów innych niż podatkowe. Jednakże należy zwrócić uwagę na art. 14 ust. 2 pkt 1) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychodem z działalności gospodarczej są także przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku. Przy określaniu wysokości tych przychodów stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którymi organ podatkowy może określić przychód w wysokości wartości rynkowej, jeżeli cena bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia będącego przedmiotem wniosku podatnika. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany, uchylenia lub zmiany przepisów prawa w zakresie objętym interpretacją.