INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2012 r. (data wpływu 7 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dochodów osiąganych ze sprzedaży rzeźb własnego autorstwa - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dochodów osiąganych ze sprzedaży rzeźb własnego autorstwa.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest emerytem i od kilku lat rzeźbi w drewnie, wykonując figurki, świątki, zwierzątka, płaskorzeźby, bibeloty, drobne przedmioty domowego użytku, których wartość jednostkowa to 15 – 40 zł. Nie jest to zajęcie stałe i ciągłe, a jedynie jedno z jego hobby, które uprawia w wolnym czasie. Jest to dla Wnioskodawcy sposób na aktywne wypełnianie wolnego czasu na emeryturze, relaks i ogromna przyjemność. Prace te wykonuje osobiście z własnych materiałów, za pomocą swoich narzędzi. Swoje wytwory Wnioskodawca prezentuje na wystawach, festynach, konkursach. Wnioskodawca stwierdził, że istnieje zainteresowanie jego rzeźbami i dlatego chciałby je sprzedawać. Liczy na to, że sprzedaż ta zwracałaby przynajmniej część kosztów za materiały i narzędzia niezbędne do rzeźbienia. Wnioskodawca szacuje, że dochody ze sprzedaży wynosiłyby w ciągu roku miesięcznie ok. 100 – 150 zł. Dotychczas wykonywał kilka prac zawierając „umowę o dzieło”. Wnioskodawca stwierdził, że ludzie kupujący drobne przedmioty nie są zainteresowani zawieraniem umów o dzieło, czy wystawianiem rachunków, co uniemożliwia sprzedaż jego wyrobów. Wnioskodawca nie zamierza rozpoczynać działalności gospodarczej, ponieważ uszczupli to jego emeryturę, gdyż przychody z tego tytułu nie pokrywałyby składek na ubezpieczenie społeczne. Nie zamierza również zaprzestać rzeźbienia, bo jest to dla niego korzystne ze względów zdrowotnych – przynosi spokój, daje odprężenie i jest sposobem na fizyczną aktywność. Wnioskodawca chciałby sprzedawać swoje rzeźby, bez konieczności rozpoczynania działalności gospodarczej i rozliczać się z uzyskanych dochodów zgodnie z art. 44 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca może sprzedawać swoje wyroby rzeźbiarskie bez rozpoczynania działalności gospodarczej...

Czy przy obliczaniu dochodu do opodatkowania może korzystać z ustalania kosztów uzyskania przychodów o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy...

Czy może korzystać przy płatności podatku z tytułu sprzedaży tych wyrobów z zapisów art. 44 ust. 3a ustawy...

Czy ma obowiązek prowadzenia dokumentacji podatkowej, nie mając rozpoczętej działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, rzeźbienie jest działalnością artystyczną wykonywaną osobiście i przychody ze sprzedaży rzeźb są przychodami z tej działalności. Przy ustalaniu dochodów ze sprzedaży rzeźb, koszty uzyskania przychodów wynoszą 50%. Wnioskodawca nie ma obowiązku rozpoczynania działalności gospodarczej i prowadzenia jakiejkolwiek dokumentacji podatkowej. Podatek od dochodów z tego tytułu powinien opłacać zgodnie z zasadami przyjętymi w art. 44 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są:

• działalność wykonywana osobiście,
• pozarolnicza działalność gospodarcza.

W przedmiotowej sprawie należy mieć na uwadze przepis art. 5a pkt 6 ww. ustawy, zgodnie z którym za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9;

Dla uznania określonego pola aktywności gospodarczej za pozarolniczą działalność gospodarczą, koniecznym jest zatem, by był to jeden z rodzajów działalności wymienionej w art. 5a pkt 6 ww. ustawy (np. działalność usługowa), a ponadto niezbędnym jest łączne zaistnienie trzech jej cech funkcjonalnych: zarobkowości, zorganizowania i ciągłości. Brak którejkolwiek z nich oznacza, że dana działalność nie może być zakwalifikowana do kategorii działalności gospodarczej.

O zarobkowości działalności decyduje cel jej wykonywania. Jeżeli zakłada się osiągnięcie w związku z działalnością i w jej efekcie nadwyżki przychodów nad poniesionymi kosztami, a więc osiągnięcie dochodu, to znaczy, że został określony cel zarobkowy tej działalności. Zorganizowanie natomiast sprowadza się do wyboru formy prawnej przedsiębiorczości: indywidualnej działalności gospodarczej, handlowej spółki osobowej, spółki kapitałowej, spółdzielni, przedsiębiorstwa państwowego. Natomiast ciągłość działalności gospodarczej to - biorąc pod uwagę znaczenie językowe tej cechy - powtarzające się, regularnie występujące i trwające czynności.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będący emerytem rzeźbi w drewnie, wykonując figurki, świątki, zwierzątka, płaskorzeźby, bibeloty, drobne przedmioty domowego użytku. Nie jest to zajęcie stałe i ciągłe, a jedynie jedno z jego hobby, które uprawia w wolnym czasie. Prace te wykonuje osobiście z własnych materiałów, za pomocą swoich narzędzi. Swoje wytwory Wnioskodawca prezentuje na wystawach, festynach, konkursach. Wnioskodawca stwierdził, że istnieje zainteresowanie jego rzeźbami i dlatego chciałby je sprzedawać. Wnioskodawca szacuje, że dochody ze sprzedaży wynosiłyby w ciągu roku miesięcznie ok. 100 – 150 zł. Dotychczas wykonywał kilka prac zawierając „umowę o dzieło”. Wnioskodawca nie zamierza rozpoczynać działalności gospodarczej.

W świetle powyższych ustaleń, stwierdzić należy, że wykonywanie przez Wnioskodawcę rzeźb i wyrobów rzeźbiarskich, nie nosi znamion pozarolniczej działalności gospodarczej, a skoro nie jest wykonywane w ramach tego źródła przychodów Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia właściwej dokumentacji podatkowej.

Stosownie do art. 13 pkt 2, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in.: przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 ww. ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:

• z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód (pkt 3),
• z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód (pkt 4).

Ponadto w myśl art. 22 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Jak z powyższego wynika o zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów decyduje wyłącznie fakt osiągnięcia przez podatnika przychodu związanego z korzystaniem z praw autorskich lub rozpowszechnianiem tych praw.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takich jak np. „twórca", „korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wskazać jednak należy, że tut. organ nie ocenia istnienia, bądź też nie praw autorskich określonych w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przy tym przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 powołanej ustawy). Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Unormowania wskazanej powyżej ustawy, nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w cytowanym powyżej przepisie. Tym samym minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołany powyżej stan prawny należy stwierdzić, że uzyskiwane dochody ze sprzedaży wykonanych własnoręcznie wyrobów rzeźbiarskich stanowią zgodnie z art. 13 pkt 2 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych przychód z działalności artystycznej – działalności wykonywanej osobiście.

Koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania tymi prawami, ustala się w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Podkreślić jednak należy, że zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu jest możliwe tylko w przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jeżeli zatem przedmiotem sprzedaży będzie wykonana przez twórcę rzeźba będąca utworem w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a rzeźbiarstwo i sprzedaż wyrobów rzeźbiarskich nie będzie nosiło znamion działalności gospodarczej, to uzyskany z tej sprzedaży przychód stanowić będzie źródło przychodu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca może zastosować 50% koszty uzyskania tego przychodu.

W przeciwnym przypadku tzn. w sytuacji, gdy osiągnięte przez Wnioskodawcę przychody nie będą związane z korzystaniem, czy też z rozpowszechnianiem praw autorskich, do kosztów uzyskania przychodu z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy należy zastosować 20% koszty uzyskania przychodu.

Stosownie natomiast do treści art. 22 ust. 10 tej ustawy jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

W myśl 44 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4 i 6-9, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 1 są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Natomiast zgodnie z art. 44 ust. 3a, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Podatnicy, którzy niezależnie od liczby źródeł przychodów, uzyskali przychody m.in. ze źródeł przychodów od których samodzielnie byli obowiązani opłacać zaliczki na podatek, składają zeznanie na formularzu PIT-36. W tym samym terminie, stosownie do art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników.

Reasumując, w stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, wykonywanie i sprzedaż rzeźb nie nosi znamion pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychody uzyskiwane ze sprzedaży rzeźb mających w myśl prawa autorskiego charakter utworu artystycznego, stanowią w myśl art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, tj. ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2.

Wnioskodawca zobowiązany będzie w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust 3a ww. ustawy).

Wskazać jednocześnie należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej była wyłącznie ocena prawidłowości opodatkowania aktywności zarobkowej Wnioskodawcy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.