P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku Pana z dnia 03.01.2005r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie zaliczenia jako koszt nakładów ponoszonych w związku z adaptacją nowego lokalu handlowego (który nie jest własnością podatnika), bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu.

stwierdzam, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Podatnik prowadzi działalność handlową i zamierza wynająć pomieszczenie użytkowe do prowadzenia działalności. Lokal ten zamierza adaptować na swoje potrzeby, gruntownie je remontując i przebudowując.

Zdaniem podatnika nakłady, które ponosi w związku z adaptacją w/w lokalu, w tym na budowę antresoli i poręczy, mimo że ich wartość przekracza 3.500,00 zł, powinny być zaliczone bezpośrednio w koszty.

Do przedstawionego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące przepisy art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. “c” ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Jeżeli zatem wykonane prace powodują ulepszenie środka trwałego, to wydatki te stanowią inwestycję, w tym wypadku inwestycję w obcych środkach trwałych.

Zgodnie z przepisem art. 22a ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy z dnia 26 lipca 1991r. amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera legalnej definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, a jedynie w art. 22g ust. 7 reguluje sposób ustalania ich wartości początkowej, odsyłając do zasad ogólnych ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w ust. 3 – 5 cyt. artykułu.

Przepisy cyt. ustawy w art. 22j ust. 4 pkt 1 dają podatnikowi przywilej samodzielnego ustalania stawki amortyzacyjnej dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, jednak dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego stanu faktycznego i odpowiadającego mu stanu prawnego można wywieść, że inwestycją w obcych środkach trwałych będą w tym przypadku nakłady podatnika na nie stanowiący jego własności środek trwały (budynek), w tej części, w której spowodują jego ulepszenie, tj. na przebudowę, rozbudowę, modernizację i adaptację budynku dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika.

Reasumując: nakłady na ulepszenie nie stanowiącego własności podatnika środka trwałego, jako inwestycja w obcych środkach trwałych, są swego rodzaju środkiem trwałym i podlegają odpisom według indywidualnych stawek amortyzacyjnych, z zachowaniem warunków wymienionych w cyt. wyżej przepisie art. 22j, ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.