P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie: art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz.60) po rozpatrzeniu wniosku Pana … i Pana … wspólników s.j. - Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „…” z dnia 4 stycznia 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sępólnie Krajeńskim

postanawia

udzielić interpretacji o zakresie i sposobie stosowania przepisów prawa podatkowego stwierdzając, iż stanowisko przedstawione przez podatników jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pan … i Pan … prowadzący działalność gospodarczą w ramach spółki jawnej - Przedsiębiorstwa Wielobranżowego „…” pismem z dnia 04.01.2005 r. zwrócili się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sępólnie Krajeńskim w sprawie udzielenia interpretacji o zakresie i sposobie stosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu straty powstałej w wyniku kradzieży gotówki za sprzedane towary handlowe.

Podatnicy podali, iż w dniu 26.10.04 r. podczas wydawania towaru ukradziono saszetkę z pieniędzmi stanowiącymi należności z wystawionych faktur w kwocie 2.800,-zł. a sprawę zgłoszono na policję. Z powodu niewykrycia sprawcy przestępstwa dochodzenie umorzono. Do pisma dołączono postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie kradzieży pieniędzy w dniu 26.10.04 r. w … przy ul. … z samochodu dostawczego marki Mercedes o nr rej. … w kwocie 2.800 zł. na szkodę firmy … w …. i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw. Stanowisko podatników w powyższej sprawie jest takie, iż wartość skradzionych pieniędzy za zapłacone faktury należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają jednoznacznej definicji kosztów podatkowych. Podstawowe znaczenie w ich ustalaniu mają art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby uznać wydatek za koszt podatkowy musi on być poniesiony w celu uzyskania przychodu, oraz nie może to być koszt wymieniony w katalogu negatywnym, tj. w ustawowym wykazie kosztów nie uznawanych za koszt podatkowy (art. 23).

Art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. Nie ma natomiast podobnych zastrzeżeń w cytowanym katalogu co do przypadku składnika majątku obrotowego, zatem umożliwia to – przy spełnieniu pozostałych warunków – zaliczanie do kosztów uzyskania przychodu całej straty powstałej w wyniku kradzieży tego składnika.

Aby zaliczyć dany koszt do kosztów uzyskania przychodu należy odpowiednio go udokumentować. W przypadku kradzieży powinna być ona zgłoszona właściwemu organowi (np. policji czy instytucji ubezpieczeniowej) – straty te powinny być udokumentowane protokołami szkód potwierdzonymi przez te organy. Poza tym podatnik musi przynajmniej wystarczająco uprawdopodobnić wysokość poniesionej straty – odliczyć można wyłącznie stratę składników majątkowych związanych z prowadzoną działalnością. Podatnik powinien więc umieć uzasadnić związek kradzieży z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W przedmiotowej sprawie poniesiona strata w wyniku kradzieży spełnia ogólny warunek umożliwiający zaliczenie jej wartości do kosztów uzyskania przychodów, gdyż jest kosztem poniesionym w celu uzyskania przychodu. Ponadto został spełniony także drugi warunek – strata ta nie jest wymieniona w katalogu wyłączeń ujętym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Istotne jest również to, że poniesiony koszt jest odpowiednio udokumentowany.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego i obowiązujących norm prawnych wskazanych powyżej wynika, iż poniesiona strata w związku z kradzieżą pieniędzy za zapłacone faktury może być kosztem uzyskania przychodu, gdyż spełnia wymogi ustawowe.

Reasumując należy stwierdzić, że stanowisko podatników w niniejszej sprawie jest słuszne.

Niniejszej odpowiedzi udzielono w oparciu o stan faktyczny przestawiony we wniosku i stan prawny obowiązujący w dniu jej datowania.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sępólnie Krajeńskim informuje ponadto, iż powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie przysługuje zażalenie.

Zażalenie, zgodnie z art.236 § 2 Ordynacji podatkowej, wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.