Stosownie do art.3 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z powyższej reguły wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym w kraju podlegają też dochody uzyskane przez osoby tu zamieszkałe, z tytułu zatrudnienia wykonywanego u pracodawców mających siedzibę lub miejsce zamieszkania za granicą.

Zwolnieniu od takiego opodatkowania podlegają jedynie dochody uzyskane za granicami Rzeczypospolitej Polskiej, gdy wynika to z umowy międzynarodowej, której Rzeczpospolita Polska jest stroną - w myśl bowiem art.4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art.16 ust.1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. Nr 31, poz.176) "płace, wynagrodzenia i inne świadczenia o podobnym charakterze, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium jednego Umawiającego się Państwa z tytułu zatrudnienia, będą opodatkowane tylko przez to Umawiające się Państwo, chyba że osoba ta wykonuje pracę w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca ta jest tam wykonywana, to takie wynagrodzenia świadczone za tę pracę mogą być opodatkowane przez to drugie Umawiające się Państwo.

Natomiast w myśl art.16 ust.2 ww. umowy niezależnie od postanowień ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania na terytorium jednegoz Umawiających się Państw osiąga z pracy najemnej podejmowanej na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Umawiającym się Państwie, jeżeli:

a)odbiorca przebywa na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas danego roku podatkowego,b)wynagrodzenia są wypłacane przez osobę lub w imieniu osoby, która nie ma na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa miejsca zamieszkania lub siedziby, orazc)wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład, który posiada osoba płacąca wynagrodzenie na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz obowiązującej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rzeczypospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi stwierdzić należy, iż w stanie faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę, dochody osiągnięte przez jego syna w Stanach Zjednoczonych w roku 2004 nie podlegały obowiązkowi podatkowemu o którym mowa w art.3 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - i w tym zakresie Naczelnik Urzędu Skarbowego w Grójcu podziela stanowisko zapytującego zawarte we wniosku.

Stosownie do art.11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej. Przepis ten wyraża zasadę, która oznacza, iż wysokość zobowiązania podatkowego ustala się lub określa na okres roku kalendarzowego, licząc od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia włącznie.

Zgodnie z art.4 Ordynacji podatkowej "obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach, zaś stosownie do art.5 Ordynacji podatkowej zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Przepis art.21 Ordynacji podatkowej przewiduje dwie zasadnicze metody powstawania zobowiązań podatkowych - poprzez wymiar podatku - w drodze decyzji konstytutywnych, albo z mocy prawa - w drodze samoobliczenia zobowiązania przez podatnika lub obliczenia zobowiązania przez płatnika.

Technika samoobliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych przewidziana w art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polega na obowiązku złożenia przez podatnika do dnia 30 kwietnia roku następnego zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za dany rok podatkowy według ustalonego wzoru. Podatek wynikający z zeznania jest podatkiem należnym za dany rok podatkowy, chyba że urząd skarbowy albo inspektor kontroli skarbowej (któremu przy określaniu m.in. podstaw opodatkowania przysługują uprawnienia organu podatkowego przewidziane w przepisach prawa podatkowego)wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku.

Powołane wyżej przepisy wskazują, iż obowiązek podatkowy, a za nim zobowiązanie podatkowe, jest kategorią zobiektywizowaną i powstaje z chwilą zaistnienia stanu faktycznego określonego w ustawie podatkowej. Dla jego powstania nie mają znaczenia czynniki subiektywne, jak np. wola czy świadomość podatnika.

Zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje z mocy prawa, w drodze samoobliczenia podatku i złożenia zeznania w terminie do dnia 30 kwietnia roku następnego za dany rok podatkowy, który to rok podatkowy trwa od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia włącznie.

Jeżeli tak, to w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku chybionym jest twierdzenie wnioskodawcy, iż możliwe jest stwierdzenie, że dochody osiągnięte przez jego syna w Stanach Zjednoczonych w roku 2005 nie podlegają obowiązkowi podatkowemu o którym mowa w art.3 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albowiem obowiązek podatkowy, a co za tym idzie zobowiązanie podatkowe, w tym podatku za rok 2005 jeszcze nie powstało.