INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 9 lipca 2012 r. (data wpływu 12 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości sposobu ustalania wysokości marży przy sprzedaży samochodu kolekcjonerskiego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości sposobu ustalania wysokości marży przy sprzedaży samochodu kolekcjonerskiego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie nabywania używanych pojazdów samochodowych z zagranicy, ich remontów, a następnie odprzedaży na terytorium kraju i za granicę. Nabywane pojazdy będą samochodami używanymi, kolekcjonerskimi i znajdują się w różnym stanie technicznym. Nabycie samochodów będzie następować bez prawa odliczenia podatku naliczonego. Po nabyciu samochodu będzie on remontowany (remont obejmuje często części mechaniczne np. wymiana silnika, części zawieszenia, części wyposażenia wnętrz jak również karoserię). Nakłady ponoszone na samochód obejmują nabycie towarów (w szczególności części zamiennych — nowych lub używanych) albo usług (usługi renowacji pojazdu). Wszystkie zakupione pojazdy sprowadzone są do Polski i nie będą w Polsce dopuszczane do ruchu. Po wyremontowaniu Spółka odprzeda samochód kolekcjonerski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku odprzedaży w procedurze VAT marża dla towarów używanych, przy obliczaniu marży z tytułu dostawy towarów używanych Wnioskodawca jest uprawniony do uwzględnienia w kalkulacji marży (podstawy opodatkowania), poza kwotą zapłaconą sprzedającemu za samochód, również nakładów poniesionych na remont pojazdu po dniu nabycia, a przed dniem sprzedaży...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca obliczając marżę może uwzględnić wydatki poniesione na remont nabytego samochodu.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Towary używane zostały zdefiniowane w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. i są nimi ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103,7106,7108,7110,7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20,0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Jednocześnie zgodnie z art. 120 ust. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, jeżeli podlegały opodatkowaniu zgodnie z ust. 4 i 5.

Przedmiotowe samochody kolekcjonerskie spełniają definicję towarów używanych. Pojazdy takie są jednak nabywane przez Wnioskodawcę często w bardzo złym stanie technicznym W celu uzyskania wyższej ceny odprzedaży, Wnioskodawca ponosi nakłady, które dotyczą bezpośrednio stanu technicznego tych pojazdów.

Z literalnej wykładni art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. wynika, że opisane w zdarzeniu przyszłym samochody spełniają definicję towarów używanych. Są rzeczami ruchomymi, które nadają się do dalszego użytku (w tym przypadku specyficznie rozumianego, z uwagi na ich kolekcjonerski charakter) - zarówno w stanie, w jakim się znajdują, jak i po ich naprawie. Z definicji tej wynika jednak, że elementem definiującym towar używany jest również jego stan techniczny i czynności, które są podejmowane w stosunku do tego towaru (wyrażenie „po naprawie”). Należy uznać, że wyrażenie to nie jest zbędne i ma swoje normatywne znaczenie dla kalkulacji marży. Inaczej przepis ten nie odnosiłby się w ogóle do stanu technicznego towaru używanego. Wynika z niego, że podatnik — pośrednik (Wnioskodawca) może po nabyciu towaru używanego dokonywać jego napraw, a następnie dokonywać jego odprzedaży.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Punktem wyjścia do obliczenia marży jest całkowita kwota, jaką zapłacić nabywca. Można z tego wywnioskować, że chodzi tu o cenę nabycia towaru używanego. Ustawa nie definiuje jednak odjemnika („kwota nabycia”). Odmiennie od prawa wspólnotowego, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie zawiera definicji odjemnika, która wprost wskazywałaby, że chodzi o kwotę jaką podatnik — pośrednik (Wnioskodawca) zapłacił za samochód, który jest odprzedawany (cenę tego samochodu). Dokonując wykładni wyrażenia „kwota nabycia” należy uwzględnić definicję towaru używanego, o której mowa powyżej. Nie bez znaczenia pozostaje również, że art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi, że marża ma zostać określona jako porównanie ceny odprzedaży samochodu przez Wnioskodawcę z „kwotą nabycia”, bez określenia co należy rozumieć pod tym pojęciem. Ustawodawca posłużył się przy tym pojęciem nieznanym w systemie prawa. Przykładowo wskazać można, że nie posłużono się wyrażeniem „cena nabycia towaru” występującym w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. (np. w art. 2 pkt 27b, 7 ust. 4), ani „cena” (art. 29 ust. 9), nie odwołano się do ustawy o cenach. Ustawodawca nie użył również pojęciami zdefiniowanymi w ustawie o rachunkowości.

Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 j.t,) odróżnia cenę zakupu (cenę określoną w umowie ze sprzedającym) od ceny nabycia. Zgodnie z art. 28 ust. 2 tej ustawy cena nabycia, o której mowa w ust. 1, to cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a w przypadku importu powiększona o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, łącznie z kosztami transportu, jak też załadunku, wyładunku, składowania lub wprowadzenia do obrotu, a obniżona o rabaty, opusty, inne podobne zmniejszenia i odzyski. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie ceny nabycia składnika aktywów, a w szczególności przyjętego nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny - jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży takiego samego lub podobnego przedmiotu.

Jak wynika z powyższego, ustawodawca celowo nie posłużył się w art. 120 ust. 4 ani wyrażeniem cena, cena nabycia, cena zakupu - zatem wyrażeniu „kwota nabycia” nie należy przypisywać znaczeń przyporządkowanych tym terminom. Zasady literalnej wykładni norm prawnych zakazują bowiem przypisywania różnym wyrażeniom takiej samej treści.

Z literalnej i systemowej wewnętrznej wykładni art. 120 ust. 4 wynika zatem, że „kwota nabycia” nie jest tożsama z ceną nabycia towaru używanego. Biorąc zaś pod uwagę, że definicja towaru używanego obejmuje również element naprawy tego towaru, należy uznać, że „kwota nabycia” towaru, który ma być odprzedawany winna obejmować również nakłady czynione na ten towar (naprawę - element definicji towaru używanego).

W myśl art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. „kwot nabycia” obejmuje zatem: cenę nabycia towaru używanego, koszty jego naprawy (towarów i usług, które dotyczą bezpośrednio naprawy towaru używanego).

Ponieważ w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. nie zdefiniowano odjemnika w sposób taki jak w Dyrektywie 112 niedozwolone jest sięganie bezpośrednio do definicji zawartej w Dyrektywie 112. W tym zakresie przepisy wspólnotowe nie zostały implementowane, co wyżej wykazano.

Jak podkreślono np. w wyroku NSA z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. I FSK 38/11 „W tym miejscu należy stwierdzić, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd co do sposobu dokonywania prowspólnotowej wykładni przepisów prawa krajowego. Gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie uregulowaniu krajowemu znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z gramatycznym brzmieniem przepisu krajowego, sąd powinien - jeśli podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie - odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić mu skorzystanie z unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik uznaje za korzystniejsze zastosowanie wadliwie sformułowanej w procesie transpozycji normy krajowej, brak jest podstaw do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy (np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 marca 2009 r., sygn. akt I FPS 6/08 czy w wyroku z dnia 14 stycznia 2011 r., sygn. akt I FSK 114/10)”.

Dokonując jednak wykładni brzmienia przepisów krajowych nie można pomijać celu wprowadzenia procedury szczególnej dla towarów używanych, jakim jest uniknięcie podwójnego opodatkowania i zakłóceń konkurencji między podatnikami (motyw 51 Dyrektywy 112). Procedury szczególne mają na celu opodatkowanie wyłącznie zysku na transakcji obrotu towarem używanym. W przypadku podobnej procedury (VAT marża w turystyce) trafnie podkreślono to w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2009 r. sygn. I FSK 1874/08 „Nie od rzeczy będzie także nadmienić, że przedstawiony sposób rozumienia pojęcia „marży” w żaden sposób nie narusza podstawowych zasad podatku od wartości dodanej. Wszak podatnik świadczący usługi turystyki obowiązany jest rozliczyć się za dany okres w oparciu o osiągnięty w tym okresie wynik ekonomiczny, określony przez prawodawcę mianem „marży”. Ustalając tę wielkość na potrzeby rozliczenia winien tym samym wziąć pod uwagę efekt całej swej sprzedaży zrealizowanej w tymże okresie”.

Jeżeli w kalkulacji marży w przypadku odprzedaży samochodu, na którego remont poniesiono istotne wydatki, nie zostaną ujęte to koszty, to marża w istocie nie będzie odzwierciedlać tego wyniku ekonomicznego. Podatek obliczony od marży obejmującej wyłącznie cenę nabycia samochodu z reguły przekroczy ten wynik ekonomiczny. Brak uwzględnienia w kalkulacji marży wydatku na używane części, albo pracę rzemieślnika (niebędącego podatnikiem podatku od towarów i usług) zaprzeczy celowi Dyrektywy 112.

Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że koszty prac dodatkowych mających za przedmiot dostarczany towar używany powinny być uwzględniane przy obliczaniu marży, o której mowa w art. 120 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Przepis ten powinien być interpretowany zgodnie z podstawowymi zasadami podatku od wartości dodanej a jego wykładnia nie może być wykorzystywana przez organy podatkowe w celu zwiększania dochodów Skarbu Państwa wbrew podstawowym zasadom konstrukcji podatku. W ocenie Wnioskodawcy brak jest jakichkolwiek przesłanek do dyskryminacji podatników dokonujących dostawy towarów używanych w stosunku do podatników świadczących inne, opodatkowane na zasadach ogólnych czynności.

W związku z powyższym przy kalkulacji marży podatnik powinien mieć możliwość uwzględnienia wydatków, które w istocie doprowadziły do konieczności zastosowania tej procedury.

Kwota nabycia powinna być zatem utożsamiana ze wszystkimi wydatkami ponoszonymi w związku z nabyciem i sprzedażą samochodu, a nie tylko z jednym wydatkiem, który w przypadku Wnioskodawcy nie odzwierciedla w ogóle kosztów ponoszonych w związku z dostosowaniem takiego pojazdu tak aby był on zdatny do użytku dla ostatecznego konsumenta. Podstawową cechą podatku od wartości dodanej jest jego neutralność. W powiązaniu z zasadą neutralności podatku wskazuje się na - wynikającą z niej - zasadę faktycznego opodatkowania konsumpcji. Zgodnie z powyższymi cechami, podatek od wartości dodanej powinien obciążać jedynie konsumpcję. Nie powinien on natomiast być faktycznym ciężarem dla tych podatników, którzy nabywają towary i usługi nie w celu ich konsumpcji, lecz w celu dalszej odprzedaży, przerobu, wykorzystania na potrzeby działalności itp. Podatek ten winien być zatem neutralny dla przedsiębiorców, obciążać zaś wyłącznie konsumentów. Należy mieć wzgląd na fakt, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, której przedmiotem jest dostawa używanych samochodów podatnik ponosi szereg wydatków związku z ich remontem. Przyjęcie założenia, że przy obliczaniu marży można uwzględnić jedynie wydatki związane z nabyciem sensu stricto towaru prowadzi do ewidentnego naruszenia zasady neutralności podatku, bowiem to Podatnik będzie obciążony ciężarem podatku, a nie ostateczny konsument (podatek należny obliczony od marży z pominięciem nakładów na samochód może przewyższyć zysk netto na transakcji odprzedaży towaru używanego). Nieuwzględnienie ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów prac remontowych w kalkulacji marży spowoduje, że zwiększa się zasadniczo podstawa opodatkowania sprzedaży towarów używanych naruszając zasadę opodatkowania konsumpcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża, stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, iż przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0) – czyli także samochody kolekcjonerskie.

Ponadto opodatkowanie w systemie marży jest ograniczone do pewnej kategorii towarów używanych, które podatnik nabył uprzednio w celu ich odsprzedaży. Istotne jest przy tym, od kogo towary używane zostały nabyte. Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i ust. 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Formułując w art. 120 ustawy o VAT szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”.

Ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do tejże ustawy nie określają w treści definicji pojęcia „kwota nabycia”.

Ustawa o podatku od towarów i usług jest (winna być) wyrazem dążenia do dostosowania przepisów krajowych, w zakresie tego podatku, do przepisów unijnych. W zaistniałej sytuacji uzasadnione jest posiłkowanie się przepisami Dyrektywy, bowiem dotyczą podatku od towarów i usług i odpowiadają użytemu pojęciu.

W art. 312 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006r. ze zm.) zawarte są definicje:

1. „cena sprzedaży" – która oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia uzyskanego lub do uzyskania przez podatnika-pośrednika od nabywcy lub osoby trzeciej, włączając w to subwencje bezpośrednio związane z transakcją, podatki, cła, opłaty i należności oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizja, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik-pośrednik obciąża nabywcę, z wyłączeniem jednak kwot, o których mowa w art. 79;
2. „cena nabycia" – która oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia, określonego w pkt 1, uzyskanego lub do uzyskania przez dostawcę od podatnika-pośrednika.
   
   

Mając na uwadze powyższe regulacje stwierdzić należy, iż dla potrzeb zastosowania procedury opodatkowania marżą, przez cenę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika.

Powyższe oznacza, że „kwota nabycia” to cena, którą nabywca płaci dostawcy towaru (sprzedającemu). Cena ta obejmuje wszystkie koszty związane bezpośrednio z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie dostawcy. Jest to równoznaczne z tym, iż te koszty są wliczone w cenę należną dostawcy. W skład „kwoty nabycia” mogą wchodzić wszelkie wydatki, ale tylko wówczas, gdy stanowią element ceny zapłaconej zbywcy. „Kwota nabycia” nie zawiera innych elementów, tj. podatków, opłat, kosztów napraw, jeżeli zostały poniesione przez nabywcę towaru, ale nie zostały zapłacone dostawcy. Tylko koszty wliczone w cenę mogą zwiększać kwoty nabycia, bowiem stanowią wówczas jej składnik. Jeśli zapłacone zostały innym podmiotom, to należy je uznać za koszty uboczne transakcji.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie nabywania używanych pojazdów samochodowych z zagranicy, ich remontów, a następnie odprzedaży na terytorium kraju i za granicę. Nabywane pojazdy będą samochodami używanymi, kolekcjonerskimi i znajdują się w różnym stanie technicznym. Nabycie samochodów będzie następować bez prawa odliczenia podatku naliczonego. Po nabyciu samochodu będzie on remontowany (remont obejmuje często części mechaniczne np. wymiana silnika, części zawieszenia, części wyposażenia wnętrz jak również karoserię). Nakłady ponoszone na samochód obejmują nabycie towarów (w szczególności części zamiennych — nowych lub używanych) albo usług (usługi renowacji pojazdu). Wszystkie zakupione pojazdy sprowadzone są do Polski i nie będą w Polsce dopuszczane do ruchu. Po wyremontowaniu Spółka odprzeda samochód kolekcjonerski.

W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwości odnośnie sposobu obliczenia marży z tytułu dostawy przedmiotowych samochodów kolekcjonerskich, a w szczególności czy jest uprawniona uwzględnienia w kalkulacji marży poza kwotą zapłaconą sprzedającemu, również nakładów poniesionych na remont pojazdu po dniu nabycia a przed dniem sprzedaży.

Mając na uwadze powyższy opis oraz ww. przepisy (wspólnotowe i krajowe) należy stwierdzić, iż określając podstawę opodatkowania (marżę) w związku ze stosowaniem procedury VAT marża dla dostaw towarów używanych Wnioskodawca winien wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (zapłaconą pierwotnemu sprzedawcy), pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług. Natomiast inne wydatki wskazane przez Spółkę w opisie zdarzenia przyszłego związane z remontem samochodu tj. nabycie części mechanicznych oraz usług nie mogą być elementem ceny nabycia, gdyż nie stanowią należności zapłaconej przez Wnioskodawcę z tytułu nabycia samochodu, a co za tym idzie nie będą obniżały podstawy opodatkowania.

Wnioskodawca w uzasadnieniu własnego stanowiska dowodzi, iż z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „kwoty nabycia” należy posiłkować się wyrażeniem „cena nabycia towaru” występującym w ustawie o rachunkowości.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż użyte przez polskiego ustawodawcę pojęcia "kwota, którą ma zapłacić nabywca towaru" oraz "kwota nabycia" odpowiadają zdefiniowanym w prawie wspólnotowym pojęciom "cena sprzedaży" oraz "cena zakupu" (tak w art. 26a część B ust. 3 VI Dyrektywy oraz odpowiednio w art. 312 Dyrektywy VAT z 2006 r.).

Jak wskazano w uzasadnieniu wydanej interpretacji, zgodnie z przepisami unijnymi cenę sprzedaży stanowi wszystko to, co składa się na wynagrodzenie, które pośrednik otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy lub osoby trzeciej (w tym subwencje bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, opłaty oraz podobne należności, a także wszystkie inne koszty, takie jak prowizje oraz koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia towarów, którymi pośrednik handlowy obciążył nabywcę). Z kolei przez cenę zakupu ustawodawca unijny rozumie wszystko to, co stanowi wynagrodzenie, które dostawca (podmiot, od którego pośrednik handlowy nabył towar) otrzymał lub ma otrzymać od pośrednika handlowego.

Warto wskazać, iż takie rozumowanie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu można wskazać orzeczenie z dnia z dnia 16 stycznia 2007 r., sygn. akt I FSK 411/06, w którym Sąd wskazał, iż "kwota nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) to nic innego niż cena zakupu określona w art. 26a B pkt 3 VI Dyrektywy Rady Europy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej, ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), a więc wynagrodzenie, które dostawca otrzymał lub ma otrzymać od pośrednika opodatkowanego. Podatek akcyzowy z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu nie został zapłacony przez skarżącego dostawcy w związku z należnym mu wynagrodzeniem lecz Skarbowi Państwa jako danina publiczna. Nie mieści się więc w kwocie nabycia (cenie zakupu)". Podobne stanowisko wyraził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dni 9 lutego 2012 r. sygn. akt I FSK 497/11 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 25 lutego 2010 r. sygn. akt I SA/Ke 52/10.

Zdaniem Spółki niedozwolone jest sięganie bezpośrednio do definicji zawartej w Dyrektywie 112. Na poparcie własnego stanowiska w sprawie Wnioskodawca wskazuje na orzeczenia NSA: z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 38/11, z dnia 23 marca 2009 r. sygn. akt I FPS 6/08 oraz z dnia 14 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 114/10.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż do obowiązków organów podatkowych należy stosowanie prawa wspólnotowego w sprawach podatkowych. Wynika to z faktu, że organy podatkowe mają obowiązek przestrzegania prawa i działania w jego granicach, czyli również w granicach prawa wspólnotowego. Pogląd taki wyraża też ETS wskazując jednoznacznie, że również organy administracji, obok sądów, są zobowiązane do przestrzegania zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego wobec prawa krajowego i do odmowy stosowania prawa krajowego niezgodnego z prawem wspólnotowym (sprawy Fratelli Constanzo C-103/88, pkt 33; Hansgeorg Lennartz C-97/90, pkt 33; Marks Spencer C-62/00), zwłaszcza, że akty administracyjne, a także inne czynności organów administracji podlegają kontroli sądowej, a nałożenie obowiązku stosowania prawa wspólnotowego jedynie na sądy, przy równoczesnym braku takiego obowiązku w odniesieniu do organów administracyjnych, prowadziłoby do przyjmowania z góry podwójnego standardu stosowania prawa i powodowałoby stan niepewności.

Tym samym w ocenie tut. Organu z uwagi na fakt, iż w pojęciu przepisów „prawa podatkowego” w rozumieniu art. 3 ustawy Ordynacja podatkowa mieszczą się przepisy dyrektywy 2006/112/WE a co za tym idzie zasadnym było odwołanie się do pojęcia „ceny nabycia” zdefiniowanego w art. 312 Dyrektywy. Wskazać jednocześnie należy, iż stanowisko jest zgodne z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. w wyroku z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 61/09 oraz z dnia 27 lipca 2012 r. sygn. akt I FSK 1418/11).

Tak więc mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółka obliczając marżę może uwzględnić wydatki poniesione na remont nabytego samochodu, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. jedn. Dz. U. z 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.