INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 21 lutego 2012 r.), uzupełnionym w dniu 08 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanych środków finansowych z tytułu udostępniania miejsca na reklamy na prywatnych stronach internetowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanych środków finansowych z tytułu udostępniania miejsca na reklamy na prywatnych stronach internetowych.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 24 kwietnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-169/12/AA wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 08 maja 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Posiada zbiór prywatnych stron internetowych, które mogą zacząć przynosić dochód z tytułu wynajęcia miejsca reklamowego (prezentowanie linków tekstowych) przez firmę X na ww. stronach. Miejsce reklamowe byłoby wynajmowane przez firmę X dzięki odpowiedniej technologii informatycznej opartej na skryptach PHP. W ten sposób ww. firma prezentowałaby odpowiednie linki tekstowe na stronach Wnioskodawcy w sposób zdalny co umożliwiałoby jej umieszczanie (czyli wykorzystanie) na stronie internetowej reklamy.

Wnioskodawca wskazuje, iż w tym też momencie niejako traci władztwo nad przedmiotową stroną internetową, gdyż nie może z niej korzystać ani nie może udostępnić jej do korzystania innemu podmiotowi w części zajmowanej przez ww. reklamy.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy byłoby więc ceną za używanie strony (korzystanie z niej z prawem pobierania pożytków), a nie za wykonanie jednorazowej czynności związanej z wprowadzeniem kodu komputerowego do aplikacji strony internetowej.

Firma X sprzedaje linki tekstowe różnym podmiotom dzięki swojej aplikacji internetowej. Wnioskodawca jako wydawca otrzymałby więc zarobek uzależniony od ilości sprzedanych linków na swoich stronach internetowych. Firma X nie oferuje żadnej umowy o dzieło, zlecenie i obowiązek płacenia podatków spoczywałby na Wnioskodawcy.

Przystąpienie do współpracy z ww. firmą, która ma siedzibę w Polsce, następuje drogą elektroniczną (brak umowy pisemnej). W celu wypłaty zgromadzonych środków Wnioskodawca musiałby wystawić rachunek a następnie rozliczyć się z zarobionych pieniędzy, ponieważ firma X nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy. Rozliczanie się byłoby więc w gestii Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy tego typu dochody można rozliczać jako dochód „z najmu i dzierżawy” w formie ryczałtu...

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód ze sprzedaży reklam na prywatnych stronach internetowych należy rozliczać jako dochód „z najmu i dzierżawy”.

Wnioskodawca twierdzi, iż kluczową kwestią, nie jest czynność jednorazowego wprowadzenia kodu programu, ale uzyskanie dodatkowego zezwolenia na używanie strony internetowej (naruszanie jej integralności poprzez umieszczanie reklam).

W związku z tym, dopuszczalnym byłoby zawarcie umowy podobnej do kodeksowego wzorca umowy dzierżawy, gdzie właściciel strony internetowej udostępniałby część swojej strony internetowej firmie w celu umieszczania w tym miejscu za odpłatnością (a więc z pobieraniem pożytków) linków reklamowych swoich klientów. Taką umowę należałby potraktować jako umowę podobną do umowy najmu i dzierżawy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie sygn. akt: I SA/Kr 60/10.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów są m.in. działalność wykonywana osobiście (np. umowa zlecenie, umowa o dzieło), pozarolnicza działalność gospodarcza, najem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, prawa majątkowe oraz inne źródła.

Definicja działalności gospodarczej zawarta jest w art. 5a pkt 6 tejże ustawy. Zgodnie z tą definicją, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową: wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się w myśl art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością - z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W przypadku niemożności jednoznacznego zaliczenia danego przychodu do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, w tym do przychodów z najmu lub dzierżawy albo innych umów o podobnym charakterze przychód ten należy kwalifikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w pkt 9 tegoż przepisu.

Stosownie do art. 20 ust. 1 za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Do przychodów z innych źródeł należy zatem zaliczyć każdy przychód, który spełnia łącznie dwa warunki: po pierwsze – nie jest zaliczany do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, a po drugie – nie jest wyłączony z przedmiotowego zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przenosząc przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na grunt opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, w celu właściwego zakwalifikowania dochodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę do źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy ocenić, czy ze względu na jego charakter i specyfikę posiada on elementy, które pozwoliłyby go zaliczyć do źródła przychodu innego niż określony w treści art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Ponieważ przychód z tytułu udostępniania miejsca reklamowego na prywatnych stronach internetowych zarządzanych przez osobę fizyczną jest czynnością, która nie wypełnia przesłanek pozarolniczej działalności gospodarczej określonej w art. 5a pkt 6 ww. ustawy, jak również nie ma on cech i elementów, które kwalifikowałyby go do źródeł przychodów, wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 4-8 powołanej ustawy, w tym również do przychodów z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy czy umów o podobnym charakterze to przychód ten należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 tejże ustawy.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że umowę stanowiącą podstawę do udostępnienia powierzchni reklamowej na stronie internetowej należy zaliczyć do umów nienazwanych – stosunki prawne regulowane umową kreowane są przez strony w sposób dowolny oraz odpowiadający stronom i nie można jej jednoznacznie przypisać cech umowy zlecenia, umowy o dzieło czy też umowy dzierżawy (najmu), bowiem nie spełnia ona warunków istotnych i niezbędnych do kwalifikacji jej do takich umów.

W szczególności umowy, na podstawie której Wnioskodawca udostępnia powierzchnię reklamową na swoich stronach internetowych firmie X, nie można kwalifikować do umowy najmu i dzierżawy, bowiem z wniosku nie wynika, żeby Wnioskodawca oddawał swoje strony do używania firmom, których reklamy pojawiają się na stronach internetowych stworzonych przez niego. Wnioskodawca udostępnia jedynie przestrzeń tychże stron, dysponując nimi nadal. Jak twierdzi traci on „niejako” władztwo nad tą stroną, ale tylko w takim sensie, że nie może z niej skorzystać ani udostępniać do korzystania innemu podmiotowi w tej części, w której strona zajęta jest na reklamy. To jednakże przecież nie oznacza, iż stroną przestaje władać w ogóle. Dalej nią dysponuje, ale w ograniczonym do miejsca nie zajmowanego przez firmę X zakresie. Firma, której reklamy pojawiają się na stronach Wnioskodawcy zajmuje tylko na swoją reklamę część przestrzeni stron internetowych Wnioskodawcy, który nadal nimi dysponuje. To oznacza, że nie są wyczerpane wymogi ustawowe, o których mowa w art. 659 § 1 i 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), aby kwalifikować przedmiotową umowę do umów o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy, a tym samym do przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

To oznacza, że przychody uzyskiwane z tytułu zawarcia rzeczonej umowy zakwalifikować należy do tzw. „innych źródeł”.

Konsekwencją takiej klasyfikacji źródła przychodu, tj. – inne źródła, jest spoczywający na osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osobie prawnej i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, obowiązek sporządzenia informacji według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i przekazanie jej podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego (art. 42a ustawy).

Natomiast podatnik, który osiągnął omawiany przychód, jest zobligowany do wykazania go w zeznaniu podatkowym (oznaczonym symbolem PIT-36) składanym za dany rok podatkowy i obliczenia podatku należnego od sumy uzyskanych dochodów według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W trakcie roku podatkowego nie ciążą na nim obowiązki wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do wskazanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Powołany przez Wnioskodawcę wyrok jest jednostkowy. Brak jest ujednoliconej linii orzeczniczej w omawianym zakresie.

Podobnie jak wyroków, również rozstrzygnięć zawartych w interpretacjach dotyczących innych stanów faktycznych czy zdarzeń przyszłych nie można bezpośrednio zastosować przy rozpatrywaniu danej sprawy. Interpretacje indywidualne jak sama ich nazwa wskazuje są interpretacjami indywidualnymi i tym samym każda dotyczy indywidualnej (osobistej) sprawy wnioskującego o jej wydanie, a zatem rozstrzygnięcie w niej zawarte dokonywane jest na gruncie indywidualnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Niemniej wskazać należy, iż linia interpretacyjna w omawianym zagadnieniu jest utrwalona i taka jaką zaprezentowano w niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.