Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Pani mąż posiada II grupę inwalidzką (całkowita niezdolność do pracy), w 2004 roku przebywał na turnusie rehabilitacyjnym. Podatniczka stoi na stanowisku, że we wspólnym zeznaniu podatkowym za 2004 rok mąż będzie mógł odliczyć sobie od dochodu różnicę pomiedzy wydatkami poniesionymi a zwróconymi z tytułu odpłatności za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym na podstawie posiadanego rachunku potwierdzającego poniesienie wydatku z tego tytułu.

Warunkiem odliczenia wydatków zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organ orzekający do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo rentę szkoleniową, albo orzeczenie o rodzaju i stopniu niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Przepis art. 26 ust. 7f ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Istotne jest, aby rodzaj wydatków związanych z daną osobą odpowiadał rodzajowi lub przyczynie niepełnosprawności. Dlatego orzeczenia o niepełnosprawności, w którym jest podany stopień i jej przyczyna jest dokumentem rozstrzygającym o tym, które wydatki dana osoba może zaliczyć do wydatków na cele rehabilitacyjne.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne a od 2004 roku również wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesionych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, uważa się wydatki poniesione między innymi na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym. Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy wysokość wydatków za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

W myśl postanowień art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż mąż spełnia wymogi powołanych wyżej przepisów, zatem może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej.