Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika wynika, że jest inwalidą II grupy. W 2000 r otrzymał pożyczkę z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w kwocie 16.000,00 zł na zakup samochodu osobowego. Podatnik w prasie przeczytał artykuł, z którego treści wynika, iż w związku z wejściem Polski do Unii wprowadzono nowelizację ustawy z 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz, że zgodnie z art. 26 ust.1 pkt 6 tej ustawy w 2004r. można obniżyć podstawę obliczenia podatku dochodowego poprzez odliczenie od dochodu wydatków związanych z zakupem samochodu. Podatnik stoi na stanowisku, iż taka sytuacja dotyczy również jego a mianowicie, iż może on skorzystać z ulgi na wydatki rehabilitacyjne w związku z zakupem samochodu.

Stanowisko Podatnika w wyżej opisanej sprawie nie jest słuszne, ponieważ stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 5c, 6,8, ust. 10-12 lub art. 24b ust 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Wysokość wydatków zgodnie z art. 26 ust. 7 w/w ustawy na cele określone w ust. 1 ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26 lipca 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r Nr 14 poz. 176 ze zm.), za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki ponoszone na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I i II grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280,00 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt. 7, psa przewodnika - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki- w wysokości stanowiącej różnice pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stałe lub czasowe),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczanej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16- również innymi środkami transportu niż wymienionymi w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczanej do I i II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczaną do I i II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbedne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł.,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
a) na turnusie rehabilitacyjnym,
b) w zakładach, o których mowa w pkt 6,
c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt. 11.

Jednakże na podstawie art. 26 ust 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki, o których mowa wyżej, podlegają odliczeniu od dochodu, jeśli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze świadczeń Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki te były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7,8 i 14.

Natomiast z treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1.orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organ orzekający do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2.decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3.orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W świetle art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez osobę zaliczoną do:
1.I grupy inwalidztwa – należy rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
b) znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowita niezdolność do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 na podstawie art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Stosownie do treści art. 26 ust. 13a w/w ustawy, powyższe wydatki podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia 15 tytułów wydatków, których poniesienie uprawnia do odliczenia jako wydatki na cele rehabilitacyjne. Wśród nich wymienione zostały m.in. wydatki przeznaczone na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności (z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego). Aby zatem skorzystać z odliczenia od dochodu w związku z poniesieniem wydatków na cele rehabilitacyjne, zakupiony sprzęt powinien cechować się indywidualnym przeznaczeniem i niezbędnością w rehabilitacji oraz ułatwić wykonywanie czynności życiowych w związku z niepełnosprawnością.

Jeżeli chodzi o zakup samochodu, to nie można uznać go za sprzęt, ani urządzenie ani narzędzie techniczne. Aby wydatek tego typu uznać za poniesiony na rehabilitację, musiałoby to wynikać wprost z zapisów ustawowych. Tymczasem przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera takich regulacji. Interpretując powyższy przepis należy przede wszystkim zwrócić uwagę na to, iż według polskiej klasyfikacji Systematycznego Wykazu Wyrobów czym innym jest sprzęt rehabilitacyjny (zaliczany do grupy SWW 2885), a czym innym środki transportu – samochody osobowe ogólnego przystosowania (oznaczone symbolem 1021 SWW) i samochody osobowe specjalizowane (1022 SWW).

Ponadto Ustawodawca, biorąc zapewne pod uwagę uciążliwości związane z poruszaniem się przez osobę niepełnosprawną, przewidział możliwość odliczenia jedynie w zakresie przystosowania pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Tak więc brak jest zapisów ustawowych pozwalających na dokonanie odliczenia od dochodu wydatków na zakup samochodu osobowego w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej.

Powyższa interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku podatnika oraz stan prawny obowiązujący w dniu jej wydania.