W dniu 18.01.2005r. wpłynął wniosek o interpretację przepisów prawa podatkowego (w dniu 17.02.2005r. wniosek uzupełniono o własne stanowisko w sprawie), w którym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą – świadczenie usług „kierowca samochodu ciężarowego”. Nie posiada własnego samochodu. Podpisał umowę z firmą, która wskazuje mu pojazdy, którymi ma świadczyć usługi oraz terminy i trasy wykonania tej usługi.

Zgodnie z wpisem do ewidencji działalności gospodarczej miejscem wykonywania działalności gospodarczej jest adres zamieszkania podatnika i teren kraju.

Wobec powyższego strona wnosi zapytanie, czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diety zagraniczne.

Zdaniem podatnika diety stanowią koszt uzyskania przychodu z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podatnik powołuje się na przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podając, że nie uzależnia on korzystania z możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w części nie przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, od zakresu i częstotliwości świadczonych przez podatnika usług.

Według podatnika charakter i istota diety mającej stanowić zryczałtowaną rekompensatę dodatkowych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowych niewątpliwie każe uznać, że chodzi o sytuację, w której normalnie korzystanie z wyżywienia domowego przez osobę odbywającą podróż służbową jest niemożliwe. Jego zdaniem o podróży służbowej można mówić, gdy praca wykonywana jest poza miejscowością, w której znajduje się siedziba, a podatnik w ramach działalności gospodarczej pracę wykonuje nie tylko poza miejscowością zamieszkania, ale również poza granicą kraju.

Interpretacja tut. Organu:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Art. 23 ust. 1 pkt 52 w/cyt. ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Wysokość diet regulują następujące przepisy:

- diety zagraniczne – rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991),

- diety krajowe – rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990).

Wyżej powołane przepisy nie definiują podróży służbowej. W art. 29 §1 Kodeksu pracy ( Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) zawarto, iż koniecznym elementem umowy o pracę jest wskazanie miejsca świadczenia pracy. Należy zatem przyjąć, iż podróżą służbową jest wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy (art. 77.5).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą podróżą służbową jest ich wyjazd związany z tą działalnością poza stałe miejsce jej prowadzenia.

W przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowcy samochodu ciężarowego brak jest podstaw do przyjęcia, że wykonywanie przez te osoby działań poza miejscowością podaną we wniosku o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej (tj. siedzibą lub miejscem stałego wykonywania działalności), wiąże się z odbyciem podróży służbowej, gdyż ze względu na specyfikę i zakres świadczenia takich usług nie jest możliwe wskazanie stałego miejsca ich wykonywania.

Z opisanego przez Pana stanu faktycznego wynika, że miejsce wykonywania usługiuzależnione jest od otrzymanego zlecenia, a wykonywanie usług w różnych miejscowościach na terenie kraju jak i poza jego granicami stanowi istotę wykonywanej działalności.

A zatem należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.), który dopuszcza możliwość zaliczenia diet z tytułu podróży służbowej do kosztów uzyskania przychodów.

Podkreśla się, iż powyższe nie wyklucza zaliczenia określonej kwoty diety z tytułu podróży służbowej związanej z załatwieniem własnej sprawy służbowej jako podmiotu gospodarczego, jednak za taką nie można uznać usługę wykonywaną na zlecenie podmiotów gospodarczych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki faktycznie poniesione podczas wyjazdów związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej przez podatnika świadczącego usługi kierowcy - zgodnie z art. 22 ust. 1 w/w ustawy. Warunkiem koniecznym jest jednak, aby wydatek poniesiony był w ramach prowadzonej działalności i w celu uzyskania przychodu a także prawidłowo udokumentowany.

Reasumując, w opisanym stanie prawnym, Naczelnik Urzędu Skarbowego uznaje za nieprawidłowe stanowisko przedstawione przez stronę we wniosku z dnia 18.01.2005r.(uzupełnionym w dniu 17.02.2005r.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania niniejszego postanowienia.