Na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) – Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Szczecinie na pisemne zapytanie udziela informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego i stwierdza, co następuje:

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, iż:

• prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu i dzierżawy składników majątkowych tj. lokali stanowiących własność podatnika, z której dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych,
• w maju 2004 r. wspólnie z małżonką nabył budynek usługowo – pensjonatowy oraz prawo użytkowania wieczystego działki gruntu,
• zgodnie z opisami technicznymi do inwentaryzacji budynków, dokonanymi po nabyciu nieruchomości, na powyższym gruncie oprócz budynku usługowo – pensjonatowego znajduje się również budynek campingowy związany z gruntem (osadzony na fundamencie) i budynek campingowy nie związany trwale z gruntem, co nie ma odzwierciedlenia w akcie notarialnym,
• budynek campingowy nie związany trwale z gruntem ze względu na zły stan techniczny jest w trakcie rozbiórki, natomiast od pozostałych budynków są dokonywane odpisy amortyzacyjne,
• budynek usługowo – pensjonatowy był wybudowany w 1910 r., a budynek campingowy w latach 70-tych,
• projekt rozbudowy budynku usługowo – pensjonatowego przewiduje między innymi utworzenie w części stołówki ognioodpornej klatki schodowej.

Na tle powyższych okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, iż:

• wartość początkową budynku usługowo – pensjonatowego należy ustalić na podstawie ceny zakupu wynikającej z aktu notarialnego i dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej,
• przebudowa części stołówki na ognioodporną klatkę schodową nie powoduje zmiany wartości początkowej środka trwałego. Natomiast po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie rozbudowanego obiektu wartość początkową budynku należy podwyższyć o poniesione nakłady,
• nieodpłatne nabycie campingu trwale związanego z gruntem stanowi nieodpłatne świadczenie. Wartość początkową przedmiotowego środka trwałego należy określić według ceny rynkowej z dnia nabycia nieruchomości i dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej,
• nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, odpisy amortyzacyjne dokonane od campingu nie związanego trwale z gruntem, który ze względu na zły stan techniczny jest w trakcie rozbiórki,
• w związku z wyjazdem do miejscowości, w której znajduje się miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma prawo do diet, które na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 wyżej cytowanej ustawy stanowią koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w wysokości nieprzekraczajacej wysokości diet przysługujących pracownikom.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Szczecinie stwierdza, iż stanowisko wyrażone przez podatnika jest prawidłowe w części dotyczącej punktów od 1 do 4, natomiast jest nieprawidłowe w części dotyczącej punktu 5.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące przepisy: art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 2 pkt. 8, art. 22a – 22n i art. 23 ust. 1 pkt 45a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast nie ma zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt. 52 wyżej wymienionej ustawy.

Ad.1

Zgodnie z przepisem art. 22 h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu) z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; (...)

Wartością początkową środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, jest zgodnie z przepisem art. 22g wyżej wymienionej ustawy w razie nabycia w drodze kupna – cena ich nabycia. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem na wartość początkową budynku usługowo – pensjonatowego składa się cena zakupu wynikająca z aktu notarialnego (bez wartości prawa wieczystego użytkowania gruntu) oraz koszty opłat notarialnych i innych, w takiej części w jakiej dotyczą wprost budynku lub w takiej proporcji, w jakiej pozostaje wartość zakupionego budynku do ogólnej wartości zakupionej nieruchomości.

Stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do budynków (lokali) i budowli normuje przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 , zgodnie z którym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Budynki (lokale) i budowle uważa się dla celów amortyzacji za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż nabyty budynek usługowo – pensjonatowy był wybudowany w 1910 r.

Spełniony został zatem warunek określony w wyżej powołanym przepisie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków.

Ad.2

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 22 h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych.

Natomiast przepis art. 22g ust. 17 stanowi, iż wydatki poniesione na ulepszenie w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środków trwałych podnoszą wartość początkową tych środków trwałych o sumę wydatków na ich ulepszenie.

W świetle powyższych przepisów, wartość początkowa przedmiotowego środka trwałego nie ulegnie zmianie po wykonaniu klatki schodowej, natomiast od dnia uzyskania pozwolenia na użytkowanie rozbudowanego budynku, wartość początkowa podlega podwyższeniu o sumę wydatków poniesionych na rozbudowę całego obiektu.

Ad.3

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 2 pkt 8 wyżej cytowanej ustawy przychodem z działalności gospodarczej jest również – wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2 – 2b, z wyjątkiem otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn. W związku z powyższym nieodpłatne nabycie środka trwałego stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Natomiast przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 wyżej wymienionej ustawy stanowi, iż za wartość początkową środków trwałych nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 22j ust. 1 pkt 3 podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli niż 10 lat, z uwzględnieniem wyjątków określonych w tym przepisie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż budynek campingowy został wybudowany w latach 70-tych. Spełniony został zatem warunek określony w wyżej powołanym przepisie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków.

Ad.4

Zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Powołany przepis stanowi, iż do środków trwałych można zaliczyć jedynie składniki majątkowe, które są kompletne i zdatne do użytku. Camping, który ze względu na zły stan techniczny jest w trakcie rozbiórki, czyli nie był w dniu nabycia zdatny do użytku nie może być zaliczony do środków trwałych, a tym samym brak jest podstaw do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od wyżej wymienionego obiektu do kosztów uzyskania przychodów.

Ad.5

Regulacje zawarte w powołanej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych przedsiębiorcy, do wysokości diet przysługujących pracownikom.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 52 wyżej wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa natomiast definicji podróży służbowej, która została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

W Kodeksie pracy pojęcie podróży służbowej zostało określone jako wykonywanie, na polecenie pracodawcy, zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Przedmiotem działalności podatnika jest świadczenie usług najmu oraz usług wynajmu lokali krótkotrwałego zakwaterowania. Zgodnie z okazanym zaświadczeniem o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej miejscem prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest między innymi miejscowość (...).

Czynności związane z realizacją wyżej wymienionych usług należą do istoty prowadzonej działalności gospodarczej podatnika. W związku z powyższym wyjazd do miejscowości, w której znajduje się jeden z wynajmowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej obiekt, nie może być utożsamiany z podróżą służbową.

Reasumując, wyjazdy dokonywane do miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie są podróżami służbowymi, a tym samym brak jest podstaw do zaliczenia wyżej wymienionych diet do kosztów uzyskania przychodów z tytułu tej działalności.