INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2012 r. (data wpływu 13 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkania w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkania w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni ma 79 lat. Jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Porusza się przy pomocy balkonika. Zajmuje mieszkanie o powierzchni 45,97 m² na podstawie dożywotniej osobistej i niepodzielnej służebności zagwarantowanej aktem notarialnym. W 2009 r., jako właścicielka tego mieszkania, przekazała aktem darowizny mieszkanie na niepełnoletniego wnuka. Obecnie wnuk ma 15 lat. Wnuk nie mieszka z Wnioskodawczynią tylko z rodzicami.

Mieszkanie Wnioskodawczyni jest ogrzewane poprzez piec węglowy z podkową grzejną. Chciałaby w tym roku zmienić sposób ogrzewania, ze względu na pogarszającą się sprawność ruchową, z ogrzewania węglowego na ogrzewanie c.o. wodne z kotłem elektrycznym jednofazowym. Szacunkowe wydatki z tym związane wyniosą ok. 7.000,00 zł (kocioł elektryczny, grzejniki, materiały: rury, kolanka, zawory i robocizna).

Wydatki te nie zostaną sfinansowane ani dofinansowane ze środków PEFRON, ze środków NFZ, ani nie zostaną zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni będzie mogła odliczyć, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od osiągniętego za 2012 r. dochodu, poniesione wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkania polegającą na zmianie sposobu ogrzewania, tj. w ogrzewanie elektryczne (c.o. wodne z kotłem elektrycznym jednofazowym) w miejsce dotychczasowego ogrzewania węglowego (piec kaflowy z podkową grzejną), w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne – art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie mogła odliczyć od osiągniętego za 2012 r. dochodu poniesione wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkania w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne, polegającą na zmianie sposobu ogrzewania tj. z ogrzewania węglowego w ogrzewanie elektryczne, gdyż:

1. Posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, co jest równoznaczne z I grupą inwalidzką.
2. Służebność jest jedną z form własności ograniczonego prawa rzeczowego, zapisanego w Kodeksie Cywilnym w Księdze drugiej, Tytuł III, Dział III, Rozdział II Służebności osobiste – na podstawie tego prawa korzysta z całości mieszkania, co ma zagwarantowane w akcie notarialnym, a prawo to jest niezbywalne i wygasa dopiero z chwilą śmierci. Zatem, jest swego rodzaju tytułem prawnym.
3. Niepełnosprawność Wnioskodawczyni wynika z podstawowej choroby jaką jest Alzheimer, a przy tej chorobie pogarsza się Jej sprawność ruchowa. Nie może swobodnie się schylać ani podnosić, a tym bardziej przynosić węgiel i drzewo z piwnicy. Wnioskodawczyni porusza się przy pomocy balkonika. Ponadto nie jest w stanie kontrolować pieca i podkładać do niego co 2-3 godziny aby utrzymać ciepło, gdyż o tym zapomina. Z tego powodu często w mieszkaniu jest zimno i zmuszona jest do leżenia w łóżku aby się ogrzać, a chciałaby jak najdłużej funkcjonować w mieszkaniu samodzielnie, co w nieogrzanym dobrze mieszkaniu jest niełatwe, gdyż doskwierające zimno nie pozwala chodzić, siedzieć i funkcjonować normalnie w mieszkaniu. Nie może także zlikwidować progu pomiędzy pokojem a kuchnią, gdyż wokół progu biegną rury z podkowy grzewczej. Próg ten utrudnia Wnioskodawczyni przechodzenie z pokoju do kuchni. Poza tym ogrzewanie węglowe stwarza dla Wnioskodawczyni także niebezpieczeństwo zaczadzenia bądź pożaru, gdyż ze względu na chorobę nie jest w stanie tego kontrolować.
4. Karta Praw Osób Niepełnosprawnych (M. P. z 13 sierpnia 1997 r. Nr 50, poz. 475) pkt 7 mówi, że osoba niepełnosprawna ma prawo do zabezpieczenia społecznego uwzględniającego konieczność ponoszenia zwiększonych kosztów wynikających z niepełnosprawności, jak również uwzględnienia tych kosztów w systemie podatkowym.
5. Ponadto Sąd Administracyjny (wyrok SA/Sz 696/96) z dnia 10 kwietnia 1997 r. w podobnej sytuacji stwierdził: „Unowocześnienie (modernizacja) mieszkania np. przez zmianę systemu ogrzewania może być równoznaczne z przystosowaniem (adaptacją) tego mieszkania lub jego wyposażeniem w konstrukcję czy też urządzenia podyktowane potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności. O tym, czy wyposażenie lokalu mieszkalnego w określone urządzenia (np. w ogrzewanie elektryczne lub gazowe zamiast dotychczasowego tradycyjnego ogrzewania węglowego) stanowi tylko jego modernizację, czy też jest podyktowane celami rehabilitacyjnymi, decydują potrzeby podatnika (lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu), wynikające z jego niepełnosprawności.” W przypadku Wnioskodawczyni potrzeba zmiany sposobu ogrzewania wynika z Jej niepełnosprawności.
   
   

Zatem, adaptacja i wyposażenie mieszkania, polegająca na zmianie sposobu ogrzewania w ogrzewanie wodne elektryczne zamiast dotychczasowego węglowego z podkową grzejną przy niepełnosprawności Wnioskodawczyni, uważa za konieczne i wręcz potrzebne, gdyż ułatwi lepsze funkcjonowanie w mieszkaniu, a także zapewni bezpieczeństwo. Kocioł elektryczny nie będzie wymagał obsługi Wnioskodawczyni, gdyż jest bezobsługowy, a mieszkanie będzie ogrzane, co ułatwi i polepszy w nim funkcjonowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    
    

Wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14. (ust. 7c)

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób nie określają szczegółowo jakiego rodzaju wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie podlegają odliczeniu.

Opierając się na literalnym brzmieniu tych przepisów zauważyć należy, iż adaptacja oznacza przystosowanie czegoś do innego użytku, przeróbkę dla nadania czemuś jakiegoś charakteru. Adaptacja budynku to zatem nic innego jak przerobienie budynku w taki sposób, aby umożliwić osobie niepełnosprawnej sprawne poruszanie się po nim, ułatwienie jej dostępu do określonych pomieszczeń i urządzeń.

W świetle powyższego, aby dokonać odliczenia od dochodu na podstawie powołanych przepisów adaptacja lub wyposażenie budynku mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku mieszkalnym i jednocześnie być związana (związane) z rodzajem jej niepełnosprawności. Zakres i rodzaje robót związanych z taką adaptacją lub wyposażeniem jest uzależniony więc bezpośrednio od charakteru niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku stanu wynika, iż Wnioskodawczyni ma 79 lat. Jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Porusza się przy pomocy balkonika. Zajmuje mieszkanie o powierzchni 45,97 m² na podstawie dożywotniej osobistej i niepodzielnej służebności zagwarantowanej aktem notarialnym. W 2009 r. jako właścicielka tego mieszkania przekazała aktem darowizny mieszkanie na niepełnoletniego wnuka. Obecnie wnuk ma 15 lat. Wnuk nie mieszka z Wnioskodawczynią tylko z rodzicami. Mieszkanie Wnioskodawczyni jest ogrzewane poprzez piec węglowy z podkową grzejną. Wnioskodawczyni chciałaby w tym roku zmienić sposób ogrzewania, ze względu na pogarszającą się sprawność ruchową, z ogrzewania węglowego na ogrzewanie c.o. wodne z kotłem elektrycznym jednofazowym. Szacunkowe wydatki z tym związane wyniosą ok. 7.000,00 zł (kocioł elektryczny, grzejniki, materiały: rury, kolanka, zawory i robocizna).

Wydatki te nie zostaną sfinansowane ani dofinansowane ze środków PEFRON, ze środków NFZ, ani nie zostaną zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

Należy zauważyć, że zmiana systemu ogrzewania tj. z ogrzewania węglowego na ogrzewanie c.o. wodne z montażem kotła elektrycznego, zwiększy walory użytkowe budynku, ułatwi Wnioskodawczyni wykonywanie podstawowych czynności życiowych i zapewni Jej warunki do prawidłowego funkcjonowania jako osoby niepełnosprawnej.

Zatem, przyszłe nakłady należy uznać za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że przyszłe wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię będą mogły zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o ile zostaną spełnione pozostałe warunki, określone w art. 26 ust. 7b, 7c i 7d ww. ustawy i tym samym odliczone od dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania w ramach tzw. „ulgi rehabilitacyjnej”.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.