Wysokie Mazowieckie, 2004-10- 07US.DF-I/ 415 – 6 /MG/04

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wysokiem Mazowieckiem działając na podstawie art.14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U.Nr 137, poz. 926 z późn. zm. ), w odpowiedzi na zapytanie z dnia 30.08.2004r. ( data wpływu do organu podatkowego 08.09.2004r.), uprzejmie wyjaśnia :Z treści przedmiotowego pisma wynika następujące pytanie :,, Czy wydatki ponoszone na organizację degustacji dla hurtowników lub punktów sprzedaży detalicznej powinny być utożsamiane z tzw. ,,wsparciem sprzedaży’’, której celem jest zwiększenie przychodów, będą kosztem uzyskania przychodów w pełnej wysokości i nie będą podlegać ograniczeniom przewidzianym w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych’’ Z ww. pisma wynika, że Zakłady ,których jest Pan właścicielem, zajmują się produkcją i dystrybucją wyrobów wędliniarskich i mięsnych. Bezpośrednimi nabywcami produktów są jednostki prowadzące działalność w zakresie handlu hurtowego, które następnie sprzedają te produkty punktom sprzedaży detalicznej dostarczającym ww. towary do ich ostatecznych odbiorców – konsumentów. Wśród punktów sprzedaży detalicznej zaopatrywanych w produkty, za pośrednictwem hurtowników, są sklepy, hotele, punkty gastronomiczne oraz inne placówki handlowe prowadzące działalność w zakresie sprzedaży detalicznej produktów na rzecz konsumentów. W celu wsparcia ( zwiększenia prowadzonej przez siebie sprzedaży), Zakład organizuje różnego rodzaju akcje wspierania sprzedaży. Jedną z takich akcji jest prowadzenie degustacji produktów wyprodukowanych przez Zakład w siedzibie dystrybutorów (hurtowni), w których udział biorą właściciele detalicznych punktów sprzedaży i osoby nieprowadzące działalności gospodarczej, a dokonujące zakupów na własne potrzeby lub też na terenie sklepów, w których udział biorą finalni konsumenci. Jak zaznaczono, w chwili planowania degustacji nie jest znany krąg podmiotów i osób, które skorzystają z prowadzonej degustacji. W związku z prowadzonymi degustacjami, Zakład ponosi różnego rodzaju wydatki takie jak : koszty produktów spożytych podczas degustacji, wynagrodzenie dla hostess prowadzących degustacje, wyposażenie stoiska, banety i foldery. Należy wskazać, iż stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( tekst jedn. Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn zm. ) kosztem uzyskania przychodu z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Z treści tego przepisu wynika, iż aby określony wydatek mógł stanowić koszt uzyskania przychodu, to między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przychód ten nie musi być realny, wystarczy, że podatnik wiarygodnie uzasadni, że ponosząc wydatki oczekiwał, że uzyska z tego tytułu przychody. Należy jednakże stwierdzić, iż mimo, że zostaną spełnione powyższe przesłanki, określony wydatek nie będzie stanowił kosztów uzyskania przychodów, jeśli został wymieniony w treści art. 23 wymienionej ustawy. Wśród wydatków, które ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa za koszty uzyskania przychodu, są, stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 23 tej ustawy, wydatki na koszty reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. W związku z tym, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia reklamy dlatego, w celu wyjaśnienia sensu danego przepisu prawnego, należy ustalić znaczenie użytych w nim zwrotów w drodze wykładni językowej. W tym celu można posłużyć się Słownikiem Języka Polskiego pod red. Prof. dr M. Szymczaka. Definiuje on pojęcie „reklama” jako rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś (Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1989, t. III, s. 38). Z powyższego wynika, iż najistotniejszą cechą reklamy jest zawsze informacja o konkretnych towarach, o ich zaletach, wartościach, przekazywana innym podmiotom i mająca na celu zachęcenie do zakupu reklamowanego towaru. A zatem za reklamę nie mogą być uznane takie działania, które - co prawda zachęcają do zakupu określonego towaru - ale nie polegają na rozpowszechnianiu informacji o tym towarze. W związku z tym promocja tylko wtedy może być uznana za reklamę, gdy ma cechy charakterystyczne dla reklamy, tzn. przede wszystkim obejmuje informację o promowanych towarach. Pod pojęciem reklamy publicznej natomiast rozumieć należy przede wszystkim reklamę skierowaną do szerokiego niezindywidualizowanego kręgu odbiorców. W związku z powyższym nie będzie stanowić publicznej reklamy, w rozumieniu art. 23 ust. pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, reklama skierowana do wybranych przez podatnika określonych odbiorców ( pismo Ministerstwa Finansów z dnia 28 listopada 1995r. Nr PO 4/AK-722-916/95, Monitor Podatkowy 1998, Nr 2, str. 63 ). O publicznym charakterze reklamy decyduje nie miejsce prowadzenia reklamy, lecz adresat, do którego jest ona skierowana. Ponadto o publicznym charakterze reklamy decyduje sposób jej prowadzenia. Nie jest ważne, ile osób zapozna się z tak prowadzoną reklamą, gdyż istotny jest sposób jej zaprezentowania, umożliwiający zapoznanie się z nią bliżej nieokreślonej liczbie osób. Tak więc powinna ona być organizowana w miejscach dostępnych dla wszystkich, aby każda potencjalna osoba mogła się z nią zapoznać. Mając na uwadze powyższe należny stwierdzić, iż ponoszone przez podatnika wydatki na organizację degustacji dla hurtowników lub punktów sprzedaży detalicznej są formą reklamy produkowanych przez podatnika towarów i podlegają ograniczeniom przewidzianym w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie można zgodzić się z podatnikiem, iż opisane wyżej działania nie mieszczą się w pojęciu reklamy i należy kwalifikować je odrębnie oraz nie powinny one podlegać ograniczeniom przewidzianym w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie organu podatkowego ww. degustacje mają na celu informowanie potencjalnych nabywców o konkretnych towarach, o ich zaletach, wartościach, oraz zachęcają do zakupu określonego towaru, zatem mieszczą się w pojęciu reklamy. Konsekwencją powyższego jest to, iż jeżeli powyższe działania będą prowadzone w miejscach ogólnie dostępnych, do jakich należy zaliczyć hurtownie i sklepy, oraz będą skierowane do bliżej nieokreślonej liczby osób, to wydatki na takie działania będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, przy prawidłowym udokumentowaniu faktu ich poniesienia.W przypadku gdy jedna z tych przesłanek nie zostanie spełniona, wówczas ponoszone koszty będą limitowane, stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.