Spółka zakwaterowała na podstawie umów najmu swoich pracowników posiadających miejsce zamieszkania poza miejscem siedziby zakładu pracy, w kwaterach prywatnych przezna-czonych na cele zbiorowego zakwaterowania.

Ocena prawna stanu faktycznego:

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r., nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem docho-dowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art.21 i 52 i 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opo-datkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust.3 i art. 28 – 30, art.30a-30c oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r., zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 19 tej ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez praco-dawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

1. hotelach pracowniczych,
2. kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania - do wyso-kości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Jednocześnie ustawodawca zastrzegł w treści art. 21 ust. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991r., że zwolnienie powyższe, ma zastosowanie wyłącznie do pracowników, których miejsce zamieszka-nia jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Z literalnego brzmienia powołanych przepisów wynika zatem jednoznacznie, że zwolnienie przedmiotowe dotyczące wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwatero-wania pracowników w kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwatero-wania do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł ma odniesienie do każdego pra-cownika, o ile oczywiście zostaną spełnione wymogi ustawowe uprawniające jego zastosowanie.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosz-tami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymie-nionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego bezpośredni związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest zatem istnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem. Jak bowiem wynika z ugruntowanej linii orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przy-chodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku na wpływ na po-wstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, które przesą-dzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przyjmuje się zatem, iż kosztami uzy-skania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działal-nością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Zatem przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy przypadek poza wyraźnie wskazanymi w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjo-nalnością działania dla ociągnięcia przychodu.

Mając na uwadze powyższe, wydatki ponoszone przez spółkę na zakwaterowanie pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów spółki w takiej wysokości w jakiej zostały faktycznie po-niesione i nie podlegają one ograniczeniu do kwoty określonej w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.