Działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Brzozowie, w związku z Pana wnioskiem z dnia 19.03.2004 r. (uzupełnionym w dniu 25.03.2004 r.) w sprawie udzielenia pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym dotyczącej amortyzacji budynku niemieszkalnego, informuje, co następuje:

Przedstawiając stan faktyczny sprawy, pan Tadeusz Z. wyjaśnił, że w maju 2001. r dokonał zakupu obiektu produkcyjnego od S. w B. za cenę nabycia 146.867,00 zł, z przeznaczeniem w przyszłości na pomieszczenia hotelowe, salę bankietową, pomieszczenia magazynowe itd. Budynek wymagał odpowiedniej adaptacji celem przystosowania go pod potrzeby prowadzonej działalności. Pierwszy etap adaptacji zakończył w 2002 r., oddając do użytku salę bankietową i część pomieszczeń hotelowych. Koszt adaptacji wyniósł 581.370,56 zł, tj. 396 % ceny nabycia. Obiekt został wprowadzony do ewidencji w czerwcu 2002 r. i na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2002 r. zastosowano okres odpisu amortyzacji 36 miesięcy. Obiekt mieści się w poz. 02 wykazu stawek amortyzacyjnych. W 2003 r. Podatnik poszerzył część hotelową, dokonując odpowiedniej adaptacji pomieszczeń, które były wcześniej wykorzystywane jako magazynowe. Ostatecznego odbioru adaptowanej części hotelowej dokonano 30.12.2003 r., zwiększając koszt obiektu o 275.776,92 zł.

W związku z tym, że od 1.01.2003 r. zmieniło się brzmienie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i obecnie dla tego typu obiektów nie przewiduje się odpisu przez 36 miesięcy a tylko przez 10 lat, podatnik prosi o wyjaśnienie, jak prawidłowo ustalić stawkę amortyzacji dla ww. środka trwałego. Zdaniem podatnika stosowanie zróżnicowanych stawek dla poszczególnych części tego samego obiektu byłoby niewłaściwe i winna być zastosowana stawka jak dla części zasadniczej, tj. okres 36 miesięcy.

Po przeanalizowaniu okoliczności faktycznych i prawnych Naczelnik Urzędu Skarbowego w Brzozowie uprzejmie wyjaśnia:

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2002 r., amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacji dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych od ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji – dla budynków i budowli nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w poz. 02 i 05 Wykazu stawek amortyzacyjnych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Środki trwałe, o których mowa wyżej (budynki i budowle) uznaje się za:

• używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy,
• ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.

W myśl art. 22g ust. 17 cyt. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3 - 9 i 11 - 15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, jeżeli wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i - 22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego – art. 22h ust. 2 ustawy.

Przyjęte w ustawie rozwiązania obowiązujące do końca 2002 r. dawały podatnikom możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej i stosowania 36-miesięcznego okresu amortyzacji m.in. dla budynków przemysłowych znajdujących się wówczas w poz. 02 wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, tj. grupy 10 KŚT, przy czym ustawodawca uzależniał prawo do ustalenia takiej stawki od tego, aby były to stawki dla używanych lub ulepszonych m.in. budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Nowa redakcja powołanych przepisów, która weszła w życie od 2003 r., dokonana na mocy ustawy z dnia 27.07.2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 1182) pozostawiła możliwość ustalenia takiej indywidualnej stawki tylko dla budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, określając jednocześnie prawo kontynuacji dla podatników, którzy dokonali ustalenia takich stawek dla wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do dnia 31.12.2002 r. (art. 2 cyt. ustawy zmieniającej). Obowiązujący w 2002 r., tj. w roku wprowadzenia przez pana budynku do ewidencji środków trwałych i rozpoczęcia jego amortyzacji (czerwiec 2002 r.) Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych obejmował w poz. 02 budynki niemieszkalne grupę 10 KŚT, w której mieszczą się między innymi budynki przemysłowe, handlowo-usługowe, biurowe, itd.

Z cyt. wyżej przepisów o amortyzacji wynika, że wydatki poniesione na adaptację budynku, który został w 2002 r. wprowadzony do ewidencji środków trwałych powiększają jego wartość początkową i od nowo ustalonej wartości początkowej może podatnik dokonywać odpisów amortyzacyjnych według tej samej stawki jak dotychczas. Przepisy podatkowe nie przewidują bowiem możliwości odrębnego amortyzowania części budynku, która została zaadaptowana na cele prowadzonej działalności po wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji i rozpoczęciu jego amortyzowania. Reasumując należy stwierdzić, iż stanowisko podatnika o możliwości stosowania 33-procentowej stawki amortyzacyjnej dla całego zmodernizowanego budynku jest prawidłowe.

Odpowiedzi udzielono w oparciu o stan faktyczny opisany w piśmie i stan prawny obowiązujący w dniu jej wydania.