Zagadnienia związane z zaliczeniem składników majątku do środków trwałych oraz zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych zostały uregulowane przepisami art. 22a – 22o ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm. ).

Stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do budynków ( lokali ) i budowli normuje przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 , zgodnie z którym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków ( lokali ) i budowli –10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3 , domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Budynki ( lokale ) i budowle uważa się dla celów amortyzacji za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 pełnych miesięcy ( 5 lat ), a za ulepszone, jeżeli przed wpisaniem do ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych wydatki podatnika poniesione na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Maksymalna indywidualna stawka w odniesieniu do nich musi być tak skalkulowana, by okres amortyzacji nie był krótszy niż 10 lat, co oznacza, że taka stawka nie może być wyższa niż 10%. Z opisanej przez podatniczkę sytuacji wynika, iż poniesione nakłady stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej i okres amortyzacji jest nie krótszy niż 10 lat , a zatem wybrana przez Nią indywidualna stawka amortyzacji – 6,5% może być zastosowana.